سن گندم یکی از مهمترین آفات غلات در ایران و بسیاری از کشورهای دیگر است. در این پژوهش، تأثیر تغذیه تراکم های مختلف سن گندم بر میزان جذب سه عنصر نیتروژن، فسفر و پتاسیم در ارقام مختلف گندم بررسی گردید. بدین منظور تراکم های صفر (شاهد)، یک، دو و سه عدد سن به ازای هر بوته بر روی ارقام گندم فلات (مراحل پنجه زنی و ساقه دهی)، نوید (مرحله ساقه دهی) و سبلان (مرحله ساقه دهی) قرار داده شد. گیاهان در محیط کشت هیدروپونیک رشد یافته و سپس به مدت ده روز مورد تغذیه حشرات کامل نسل زمستان گذران و نسل جدید قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تفاوت میزان جذب هر سه عنصر در دو مرحله رشد و نموی رقم فلات بسیار معنی دار بود. جنسیت سن های نسل زمستان گذران بر میزان جذب نیتروژن هیچیک از ارقام تأثیر معنی داری نداشت درحالیکه جنسیت سن های نسل جدید بر جذب نیتروژن هر سه رقم اثرگذار بود (01/0p<). همچنین اثر تراکم حشرات کامل هر دو نسل بر میزان جذب نیتروژن رقم نوید (01/0p<) و سبلان (001/0p<) معنی دار بود ولی در رقم فلات فقط تراکم حشرات نسل جدید (05/0p<) تأثیرگذار بود. جذب فسفر در سه رقم اشاره شده تحت تأثیر پارامترهای تراکم و جنسیت حشره نمی باشد؛ تنها در رقم سبلان جنسیت حشره تأثیر معنی داری را نشان می دهد (01/0p<). اثر جنسیت سن ها بر جذب پتاسیم هرسه رقم غیرمعنی دار بود. اثر تراکم هر دو نسل سن ها نیز بر میزان جذب پتاسیم رقم نوید و سبلان معنی دار بود (001/0p?) ولی در مورد رقم فلات فقط اثر تراکم نسل جدید معنی دار بود (05/0p<). از میان سه عنصر معدنی، نیتروژن به دلیل بیشتر بودن میزان جذب و دامنه تغییرات، شاخص بهتری برای بررسی اثر تغذیه سن گندم به نظر می رسد. مقایسه سه رقم گندم از نظر میزان جذب نیتروژن و پتاسیم، نشان داد که هم ارقام مختلف و هم تراکم هر دو نسل، تأثیر بسیار معنی داری بر دو عنصر فوق دارند (001/0p<).

زنبور پارازیتوئید trissolcus grandis thomsonمهم ترین پارازیتوئید انفرادی تخم سن گندم،eurygaster integriceps puton است که به عنوان یکی از مهم ترین عوامل کنترل بیولوژیک این آفت مطرح است. تغذیه حشرات کامل زنبورهای پارازیتوئید در دیدگاه حفاظتی و حمایتی و نیز تکثیر انبوه و رهاسازی آن ها در طبیعت در قالب برنامه های کنترل بیولوژیک نقش قابل توجهی دارد. در این تحقیق، اثر غلظت های قندی همراه با آمینواسید پرولین بر طول عمر حشرات کامل نر و ماده، باروری، بارآوری، نسبت جنسی، طول عمر تولیدمثلی، باروری به طول عمر تولیدمثلی و پارامتر تولیدمثلی این زنبور در شرایط آزمایشگاهی (دمای 2±24 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 10±60 درصد و دوره نوری 16: 8 روشنایی: تاریکی) بررسی شد. آزمایشات به صورت آزمون فاکتوریل سه متغیره شامل درصد قند (صفر، 10، 30، 60)، میزان قند ساکارز نسبت به کمیت های مساوی از قندهای فروکتوز و گلوکز (صفر، 10، 25، 50، 100) و همچنین میزان آمینواسید پرولین (صفر، 2/0، 2، 10 و 20 میلی مول)، در پنج تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. در هر یک از تکرارها یک جفت زنبور نر و ماده هم سن رهاسازی و تا آخرین روز حیاتشان تغذیه شدند. همچنین تخم سن گندم به عنوان میزبان به مقدار کافی جهت تخم ریزی در اختیار حشرات ماده قرار گرفت. نتایج نشان داد ترکیبات قندی تاثیر معنی داری بر میانگین طول عمر زنبورهای ماده و نر، نسبت جنسی، طول عمر تولیدمثلی، باروری به طول عمر تولیدمثلی (001/0p<)، باروری، بارآوری و پارامتر تولیدمثلی (05/0p<) دارند. همچنین تغذیه حشرات کامل با سطوح مختلف پرولین تاثیر معنی داری بر روی باروری (05/0p<)، نسبت جنسی، باروری به طول عمر تولیدمثلی و پارامتر تولیدمثلی (001/0p<) دارد. این نتایج می تواند در بهبود مدیریت تلفیقی سن گندم مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس داده ها، دو رژیم غذایی غلظت قندی 60 درصد ساکارز به همراه 2/0 میلی مول پرولین و غلظت قند 60 درصد (حاوی 30 درصد ساکارز، 15 درصد گلوکز و 15 درصد فروکتوز) به همراه 10 میلی مول پرولین برای تغذیه حشرات کامل پارازیتوئید پیشنهاد می گردد.

کلنی در شرایط دمایی 2±25 درجه سانتی گراد، رطوبت نسبی حداقل50 درصد و دوره نوری 8:16 ساعت (روشنایی: تاریکی) نگهداری شد. در آزمون اول نقاط فوق سرمای افراد زمستان گذران (لارو سن 5 و شفیره) پروانه جوانه خوار زیتون پرورش یافته در سه دوره نوری 16، 12 و 8 ساعت نور مورد ارزیابی قرار گرفت. دوره های نوری مختلف تاثیر معنی داری را بر نقطه فوق سرمای مراحل لاروی و شفیره گی داشتند (0/001>p )، بطوریکه افراد روز کوتاه در مرحله شفیره گی ظرفیت فوق سرمای بیشتری را نشان دادند. در آزمون دوم نقاط فوق سرمای افراد زمستان گذران روی 4 گیاه میزبان زیتون، یاسمن، زبان گنجشک و برگ نو در شرایط 16 ساعت نور مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج بیانگر تاثیر معنی دار گیاهان مورد تغذیه بر نقاط فوق سرما بود(0/001>p)، بطوریکه افراد تغذیه شده از گیاه زیتون ظرفیت فوق سرمای بیشتری را نشان دادند. در آزمون سوم نقاط فوق سرمای لارو سن 5 و شفیره لاروهای تغذیه شده از غلظت های مختلف باکتری هسته یخ pseudomonase syringae با افراد شاهد (تغذیه نشده از باکتری) مقایسه شد. تغذیه ازاین باکتری بر روی نقاط فوق سرمای باکتری بر روی نقاط فوق سرمای لاروها و شفیره ها تاثیر معنی داری را نشان دادند( 0/001>p). غلظت های مختلف باکتری با یکدیگر تفاوت معنی داری را نشان ندادند. در آزمون چهارم، تاثیر پذیری نقطه فوق سرما از سازش به سرما و تغذیه از باکتری هسته یخ در لارو سن 5 و شفیره لاروهای تغذیه شده از زیتون های حاوی باکتری و فاقد آن مورد بررسی قرار گرفت، بطوریکه طی دو دوره سه روزه ،در معرض دمای 14 درجه و سپس 7 درجه سانتی گراد قرار داده شدند، سپس نقاط فوق سرما اندازه گیری شد و با نقاط فوق سرمای افراد شاهد نگهداری شده در دمای 25 درجه سانتی گراد مقایسه شد. نتایج حاصله بیانگرتاثیر معنی دار دوره سازش و تغذیه از باکتری بر نقطه فوق سرما در لارو و شفیره بود(0/001>p). در آزمون پنجم تاثیر همزمان باکتری مرده و زنده بر روی نقطه فوق سرما در هر دو مرحله لاروی و شفیره گی بررسی و تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. نتایج بدست آمده در این تحقیق نشان می دهد که پروانه جوانه خوار زیتون حشره ای نامتحمل به سرما است.

امروزه مواد بیولوژیک از جمله متابولیت های گیاهی جهت کنترل بیماری ها و آفات گیاهی از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشند. در این تحقیق به بررسی میزان بازدارندگی از رشد عصاره هفت گونه گیاهی بر روی دو بیمارگر گیاهی مهم، rhizoctonia solani و fusarium solani جدا شده از لوبیا های آلوده در مزارع استان زنجان پرداخته شد. عصاره گیری به منظور تعیین بهترین حلال جهت استخراج مواد موثر گیاهی با چهار حلال ان-هگزان، دی اتیل اتر، کلرفرم و اتانول به ترتیب قطبیت ازغیر قطبی به قطبی به روش پرکولاسیون انجام گرفت. برای بررسی میزان بازدارندگی از رشد میسلیومی، کشت هر قارچ بر روی محیط کشت pda مختلط شده با عصاره ی حل شده در dmso (دی متیل سولفوکسید) در چهار غلظتppm 100،ppm 250،ppm 500 وppm 1000 در سه تکرار انجام شد و برای شاهد فقط از dmso استفاده گردید. همچنین میزان بازدارندگی متابولیت های فرار موثرترین عصاره ها نیز بررسی گردید و تاثیر این عصاره های موثر در شرایط گلخانه ای علیه بیماری پوسیدگی ریشه و طوقه لوبیا مورد ارزیابی قرار گرفته شد. با توجه به نتایج به دست آمده، در شرایط آزمایشگاه تعدادی از عصاره های استخراجی روی رشد میسلیومی جدایه های قارچی اثر بازدارندگی نشان دادند. اما عصاره هگزانی آویشن1000 پی پی ام اثر بازدارندگی مناسب تری نسبت به سایر عصاره ها از خود نشان داد و پس از آن عصاه هگزانی پونه 1000 پی پی ام تاثیر خوبی را نشان داد. در مورد تاثیر متابولیت های فرار، عصاره هگزانی آویشن تاثیر بهتری نسبت هگزانی پونه داشت و در این مورد قارچ f.solani حساسیت بیشتری به مواد فرار نشان داد. همچنین مشاهدات میکروسکوپی نشان داد که ترکیبات گیاهی در فاز هگزانی آویشن و پونه باعث لایز شدن هیف، گرانوله شدن سیتوپلاسم و نشت مواد درون سلولی هیف هر دو قارچ شدند. فاز دی اتیل اتری پونه و بومادران و اسپند نیز موجب لایز شدن ریسه های f.solani و نشت مواد درون سلولی گردید. در شرایط گلخانه ای نیز عصاره هگزانی آویشن و پونه توانستند تاثیر موثری بر پارامترهای رشدی گیاه داشته باشند و همچنین علائم خسارت ریشه را بطور معنی داری کاهش دهند.

سوسک برگخوار سیب زمینی، leptinotarsa decemlineata say، یکی از مهمترین آفات سیب زمینی می-باشد. تغذیه از برگها توسط حشرات کامل و لاروها خسارت جدی و شدیدی به گیاه سیب زمینی وارد می-سازد. این آفت زمستان را به صورت حشره کامل در خاک سپری می کند. لذا تضعیف حشرات کامل زمستان گذران و کاهش مقاومت آن ها در برابر استرس های دمایی و محیطی طی فصل زمستان می تواند بقاء آن ها را دچار اختلال کند. در این تحقیق، اثر غلظت های زیرکشنده ترکیبات شیمیایی آدمیرال %10 با غلظت های (0، 250، 500 و 750 µl/l )، نیم آزال تی اس 1% با غلظت (0، 750، 1000 و 1500 µl/l )، انویدور %24 با غلظت (0، 200، 300 و 400 µl/l) و کلرتالونیل %72 با غلظت (0، 2000، 3000 و 4000 µl/l) بر میزان ذخایر چربی، کربوهیدرات ها و پروتئین ها در شرایط مزرعه ای بررسی شد. آزمایشات به صورت آزمون فاکتوریل چهار متغیره شامل جنسیت، غلظت ترکیب شیمیایی، زمان نمونه برداری (3، 6 و 12 روز پس از سمپاشی) و تکرار سمپاشی (یک هفته پس از سمپاشی اول)، در چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. میزان قند، گلیکوژن و چربی موجود در بدن حشرات طبق روش van handelو میزان پروتئین با روش bradford بر حسب میلی گرم بر گرم وزن تر بدن حشره تعیین گردید. نتایج نشان داد که ترکیبات شیمیایی مذکور تأثیر معنی داری بر میزان چربی، گلیکوژن، قند، پروتئین و محتوای انرژی (001/0p<) دارند. براساس داده ها هر چهار ترکیب تأثیر کاهشی بر میزان چربی، گلیکوژن و محتوای انرژی دارند و از بین این ترکیبات، نیم آزال با غلظت 1500 پی پی ام در ششمین روز بعد از اولین سمپاشی بیشترین تأثیر را بر منابع انرژی داشته است.

سن¬ گندمeurygaster integriceps put. یکی از مهمترین آفت گندم می¬باشد، که فصل زمستان را به صورت حشرات کامل در ارتفاعات سپری می¬کند در حالی که به هیچ منبع غذایی دسترسی ندارد، بنابراین به نظر می¬رسد که ذخیره منابع انرژی در چنین آفتی از اهمیت ویژه¬ای بر خوردار باشد لذا تضعیف حشرات کامل زمستان گذران و کاهش مقاومت آنها در برابر استرس های دمایی و محیطی طی فصل زمستان می¬تواند بر میزان بقاء آنها موثر باشد. در این تحقیق، اثر غلظت¬های زیرکشنده ترکیبات شیمیایی آدمیرال 10%، نیم¬آزال تی اس 1% وانویدور24% با غلظت های (0، 100، 300 و 500 میکرولیتر بر لیتر) و فنیتروتیون 50% با غلظت (0، 1، 3 و 5 میکرولیتر بر لیتر ) بر میزان ذخایر چربی، کربوهیدرات¬ و پروتئین¬در شرایط مزرعه¬ای بررسی شد. آزمایشات به صورت آزمون فاکتوریل چهار متغیره شامل جنسیت، غلظت ترکیب شیمیایی، زمان نمونه¬برداری (3، 6 و 12 روز پس از سمپاشی) و تکرار سمپاشی (یک هفته پس از سمپاشی اول)، در چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. میزان قند، گلیکوژن و چربی موجود در بدن حشرات طبق روش van handelو میزان پروتئین با روش bradford برحسب میلی¬گرم برگرم وزن تر بدن حشره تعیین گردید. نتایج نشان داد که ترکیبات شیمیایی مذکور تاثیر معنی¬داری بر میزان چربی، گلیکوژن، قند، پروتئین و محتوای انرژی دارند. بر اساس نتایج حاصله، هر چهار ترکیب تاثیر افزایشی بر میزان چربی و محتوای انرژی دارند. اثرات کاهشی هر چهار ترکیب فوق بر روی قند کاملا مشهود است. ترکیب آدمیرال و فنیتروتیون اثر افزایشی بر روی گلیکوژن و پروتئین دارند. اثر افزایشی و کاهشی سم انویدور به ترتیب بر روی میزان گلیکوژن و پروتئین واثر کاهشی نیم آزال بر روی گلیکوژن و پروتئین مشاهده شد. حدود تغییرات میانگین اثراتی که معنی داربودند در جدول ارائه شده است.

ایمیداکلوپرید از جمله حشره کش های رایج مورد استفاده برای آفات مکنده در گلخانه ها است. بنابراین اطلاع از باقی مانده آن روی محصولات ضروری است. در این پژوهش تاثیر مدت زمان انبارمانی بر روند کاهش باقی مانده حشره کش ایمیداکلوپرید در میوه توت فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. سم پاشی بوته های توت فرنگی با محلول ایمیداکلوپرید (35% sc) با غلظت یک در هزار انجام شد. آماده سازی نمونه به روش quechers انجام شد که شامل استخراج باقی مانده آفت کش با استونیتریل و خالص سازی با استفاده از فاز جامد پخش شونده بود. برای اندازه گیری باقی مانده ایمیداکلوپرید در نمونه استخراج شده از دستگاه کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (hplc) مجهز به آشکارساز فرابنفش (uv) با حد تشخیص 12/0 میکروگرم بر میلی لیتر استفاده شد. میانگین بازیابی روش 80/94 درصد محاسبه شد. داده ها در سه مدل کینتیکی، مرتبه اول تک فازی، مرتبه دوم و دونمایی برازش داده شد. نتایج نشان داد بهترین مدل برای توصیف روند کاهشی ایمیداکلوپرید مدل کینتیک مرتبه اول تک فازی است. نیمه عمر ایمیداکلوپرید در دمای 4-5 درجه سلسیوس 48/10 روز محاسبه گردید. میزان باقی مانده حشره کش ایمیداکلوپرید در نخستین روز پس از سم پاشی در این محصول 31/5 میلی گرم بر کیلوگرم اندازه گیری شد که این مقدار 62/10 برابر بیش تر از بیشینه غلظت باقیمانده مجاز برای این حشره کش در توت فرنگی (5/0 میلیگرم بر کیلوگرم) تعیین شده توسط سازمان کدکس غذایی است. میزان باقی مانده حشره کش ایمیداکلوپرید در میوه توت فرنگی پس از 20 روز انبارمانی نیز 36/3 برابر (68/1 میلی گرم بر کیلوگرم) حد مجاز بود. بر این اساس اگر چه نگهداری در یخچال ماندگاری میوه را بیش تر می کند اما روند کاهش باقی مانده بسیار کند می شود.

اثر یادگیری در شکارگری درون رسته ای دو گونه کنه شکارگرcalifornicus n. وp. persimilis در چهار آزمایش با طعمه های مختلف (لارو کنه تارتن دو لکه ای یا لارو همگونه و غیرهمگونه) انجام شد. طعمه های هر گروه با هم و انتخابی در اختیار شکارگر های یک روزه قرار گرفتند و زمان دستیابی محاسبه و نوع طعمه انتخابی ثبت شد. در شکارگرn. californicus هنگام تجربه با لارو کنه تارتن دو لکه ای زمان دستیابی به لارو کنه تارتن دو لکه ای کوتاهتر از لارو همگونه به دست آمد. در هنگام تجربه با لارو همگونه، زمان دستیابی در حمله اول تفاوت معنی داری نداشته است اما در حمله دوم زمان دستیابی شکارگر به لارو کنه تارتن دو لکه ای نسبت به لارو همگونه کوتاهتر شد. در هنگام تجربه با لارو غیر همگونه زمان دستیابی به لارو کنه تارتن دو لکه ای کوتاهتر از لارو غیر همگونه شد. در آزمایش سوم تجربه با لارو همگونه زمان دستیابی به لارو همگونه کوتاهتر شد (5± 37در مقابل 17±40). اما در حمله دوم زمان دستیابی به لارو غیر همگونه کوتاهتر بود (21±63 در مقابل 16±89). در آزمایش چهارم هنگام تجربه با لارو همگونه در حضور لارو کنه تارتن، زمان دستیابی به لارو همگونه کوتاهتر از لارو غیر همگونه شد. در شکارگر p. persimilisهنگام تجربه با لارو کنه تارتن، زمان دستیابی به لارو تارتن کوتاهتر از لارو همگونه شد. در هنگام تجربه با لارو همگونه زمان دستیابی به لارو همگونه کوتاهتر شد (3±26 در مقابل 20±47) اما در حمله دوم زمان دستیابی به لارو غیر همگونه کوتاهتر شد (15±51 در مقابل 6±71). در آزمایش چهارم هنگام تجربه با لارو غیر همگونه زمان دستیابی به لارو همگونه کوتاهتر از لارو غیر همگونه شد. نتایج آزمون انتخابی نوع طعمه نشان می دهد که این دو شکارگر در حمله اول به نوع طعمه تجربه شده در حمله قبل از بلوغ حمله کردند و در حمله دوم تمایلی به تغذیه از طعمه تجربه شده در مرحله نابالغ نداشتند و همچنین تغذیه شکارگرها در دو روز متوالی با طعمه (لارو کنه تارتن دو لکه ای یا لارو همگونه و غیرهمگونه) در دوره بلوغ نشان داد تغذیه در مرحله بلوغ در یادگیری شکارگرها نیز تأثیر دارد

سن معمولی گندم eurygaster integriceps put.یکی از مهم ترین آفات گندم در بیشتر مناطق گندم کاری ایران و برخی از کشورهای جهان است. روند فعالیتی این حشره مانند تمامی حشرات دیگر متأثر از دمای محیط است. هرگونه تغییر در ترجیح دمایی و القای گرمادوستی در آن می تواند در برنامه مهاجرتی آن اختلال ایجاد نماید. برخی از ترکیبات شیمیایی می توانند رفتار تنظیم دمایی حشرات را تحت تأثیر قرار دهند. در این تحقیق اثر ترکیباتی هم چون آدمیرال (0، 500 و 750 µl/l)، نیم آزال (0، 200 و 400µl/l )، کپسایسین (0، 110 و 220 mg/ml) و منتول (0، 300 و 500mg/ml ) بر روی پاسخ گرمایی حشرات کامل نسل جدید سن گندم بررسی گردید. آزمایشات به صورت آزمون فاکتوریل سه متغیره شامل غلظت ترکیب شیمیایی در سه سطح، زمان نمونه برداری (24، 72 و 144 ساعت پس از تیمار کردن) و جنسیت (نر و ماده) در سه تکرار و در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. آزمون سنجش گرمایی به کمک تونل دمایی و آزمون مقاومت گرمایی توسط دستگاه بن ماری انجام شد. نتایج نشان داد که ترکیبات شیمیایی مذکور تأثیر معنی داری بر پاسخ گرمایی سن گندم داشتند. بر این اساس ترکیبات آدمیرال، نیم آزال و کپسایسین باعث گرما دوستی و ترجیح دما های بالا تر (هایپرترمی) و منتول بر خلاف سایر ترکیبات باعث سرما گزینی و انتخاب دماهای پایین تر (هیپوترمی) نسبت به شاهد گردید. آزمون مقاومت گرمایی حاکی از کاهش میزان مقاومت تحت تأثیر آدمیرال، کپسایسین و منتول بود. ترکیب نیم آزال تأثیری بر مقاومت گرمایی سن ها نداشت.

شکارگری درون و بین گونه ای برای ارزیابی ارزش غذایی در ماده های کنه های شکارگر عمومیa. andersoni و n. californicus هنگام تغذیه از تخم، تخم-لارو و پوره سن اول همگونه و غیر همگونه پس از 24 ساعت گرسنگی مورد بررسی قرار گرفت و به مدت ده روز شکارگری و تخمریزی روزانه شان ثبت شد. در آزمایش دوم هم شکارگری درون و بین گونه ای پوره های سن اول این دو گونه در زمان تغذیه از لارو همگونه و غیر همگونه تا زمان مرگ یا بلوغ مورد آزمایش قرار گرفت. و نتایج هر دو آزمایش با 20 تکرار در هر تیمار شکارگر- طعمه یادداشت شد. شرایط آزمایش 2±25 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 5±70 درصد و دوره نوری 8 :16 ساعت بود. در آزمایش اول ماده های a. andersoni از تخم-لارو غیر همگونه بطور معنی داری بیشتر از سایر تیمار ها تغذیه داشتند و ماده های n. californicus از تخم-لارو و پوره سن اول همگونه و غیر همگونه تغذیه یکسانی داشتند. ماده های گونه a. andersoni با تغذیه از تخم-لارو همگونه و غیر همگونه و ماده های گونه n. californicus هنگام تغذیه از تخم-لارو غیر همگونه بیشترین نرخ تخمریزی را در طی 10 روز داشتند. ماده های بالغ دو گونه فیتوزئید با تغذیه از هر سه طعمه همگونه و غیر همگونه در طی 10 روز توانستند زنده مانی خود را حفظ کنند. پوره های سن اول هر دو گونه با شکارگری درون و بین گونه ای توانستند به بلوغ برسند. نرخ رشد پوره های سن اول کنه شکارگرn. californicus هنگام تغذیه از لارو همگونه و غیر همگونه تحت تاثیر قرار گرفت که نرخ رشد و تبدیل شدن به کنه بالغ در زمان تغذیه از لارو همگونه سریعتر بود. اما نرخ رشد پوره های کنه a. andersoni هنگام تغذیه از لارو همگونه و غیر همگونه تفاوت معنی داری نداشت. نرخ شکارگری در پوره-های سن اول n. californicus در زمان تغذیه از لارو همگونه و غیر همگونه دارای اختلاف معنی داری بود که از لارو غیر همگونه بیشتر تغذیه داشتند. اما در مورد کنه a. andersoniنوع طعمه در شکارگری این گونه تاثیر نداشت. ماده های بالغ هر دو گونه از تخم همگونه و غیر همگونه کمتر از سایر تیمار ها تغذیه کردند همچنین زنده مانی پوره های دو گونه هنگام تغذیه از لارو همگونه نسبت به لارو غیر همگونه بیشتر بود.

چکیده ندارد.