ایجاد رعب و وحشت از سوی حکومت، از ویژگی های بارز دوره سردار سپهی است. با توجه به این مسأله که ابزار ترور یکی از ابزارهای کاربردی در دست صاحبان قدرت است و هر روز هم این موج گسترش فزاینده ای دارد در این پژوهش سعی شده که نتایج ترور افراد در ایران آن دوره و تأثیری که در سقوط حکومت پهلوی اول داشته است مورد بررسی قرار گیرد. در ابتدا سعی شده تا با ارائه کلیتی از اوضاع سیاسی ایران از آغاز قدرت گیری تا سقوط رضاشاه توسط متفقین و سپس ارائه تعاریفی از کلمه ترور مقدمه ای ایجاد شود برای بحث اصلی که همان مسأله ترورهای سیاسی در این برهه از تاریخ معاصر ایران است. گروه ها و افرادی که در این دوره به نحوی ترور شده اند را می توان در سه دسته تقسیم بندی کرد: روزنامه نگاران، شاعران و روشنفکران و کلا قلم به دستان را می توان در یک دسته قرار داد، تقریبا اولین تصفیه ها برای حذف مخالفین از میان روزنامه نگاران، شاعران و روشنفکران بوده است. عده ای را نیز سران ایلات و عشایر شامل می شدند که بنا به مصالح حکومتی و برنامه های بلند مدت رضاخان و برخی تحرکاتی که خود در منطقه داشتند مشمول سیاست تصفیه مخالفین قرار گرفتند و هر یک به نحوی از انحاء از میان برداشته شدند. عده ای از افراد ترور شده نیز از نظامیانی بودند که عده ای از آنها از ارکان اصلی پایه گذاری رژیم پهلوی و در ابتدا از حامیان سردار سپه بودند که به مرور زمان مورد غضب وی قرار گرفتند و نه تنها از صحنه سیاسی بلکه از صحنه گیتی نیز حذف شدند. فصول این پژوهش هم بر همین اساس قرار گرفته است. در نهایت و با بررسی این ترورها و نقشی که این افراد در صحنه سیاسی ایران ایفا می کردند متوجه می شویم که این سیاست شاید در کوتاه مدت باعث مهار کشور و اعمال نفوذ مطلقه شخص رضاشاه شد ولی در بلند مدت و با حذف یاران و حامیان دیرین و دیگر مخالفین باعث تنهایی وی شد و نوعی بیزاری در میان عموم نسبت به شخص شاه ایجاد شد که کنار گذاشته شدنش از صحنه سیاسی ایران را آسان تر کرد.

فرهنگ مردم از مضامین مهم آثار سه تن از نویسندگان اقلیم جنوب ایران یعنی «سیمین دانشور» ، «احمد محمود» و «منیرو راونی پور» است «سیمین دانشور» متولد شیراز است و توجه خاصی به «فرهنگ مردم» دارد به طوری که نام برخی آثارش مانند «سَووشون» و «بَخت گُشایی» بر گرفته از عناصر فرهنگ مردم است او علاوه بر آنکه به فرهنگ مردم جنوب ایران هم توجه دارد، به فرهنگ مردم دیگر مناطق ایران هم پرداخته است و تا حدودی می توان از لابه لای آثارش بسیاری از آداب و رسوم مردم ایران را دریافت و در مواردی هم این فرهنگ را به خدمت اندیشه های سیاسی – اجتماعی خویش در آورده است. «احمد محمود» در اهواز به دنیا آمده است و به دلیل به کارگیری خاص لهجه ی خوزستانی در داستان هایش، وی را نویسنده یی صاحب سبک معرفی می کنند. او توجه خاصی به ضرب المثل ها و اصطلاحات عامیانه دارد ولی مهم ترین اثرش درزمینه فرهنگ مردم «درخت انجیر معابد» است که در آن به تحلیل رابطه ی مردم با این فرهنگ می پردازد. «منیرو روانی پور» متولد جفره بوشهر و از نویسندگان بعد از انقلاب اسلامی ایران است او در بخشی از آثارش که حاصل دوره ی اول نویسندگی او هستند فرهنگ مردم دور افتاده ی جنوب به ویژه باورهای اسرار آمیز و افسانه های منطقه بوشهر را با دیدگاه خاص و زاویه ی دید مناسب بیان می کند.

چکیده ندارد.