1 - تدریس زبان خارجی باید بر اساس دستاوردهای علم روانشناسی یادگیری و روانشناسی زبان و زبانشناسی انجام گیرد. 2 - معلم زبان خارجی باید ضمن تسلط داشتن بر زبان بیگانه از وجوه اختلاف و اتفاق زبان مادری (شاگرد) و زبان هدف آگاهی کامل داشته باشد و در انتخاب شیوه تدریس مناسب به گونه ای عمل کند که اصطکاک ناشی از تداخل که امری ناگزیر است به حداقل کاهش یابد و بعضا" بتواند از زبان مادری بعنوان اهرمی سودبخش در جهت تسریع روند یادگیری بهره جوید. 3 - بنظر می رسد آموزش زبان خارجی باید زودتر از سنی که فعلا" شروع میشود آغاز گردد (سالهای سوم و چهارم ابتدائی پینشهاد میشود) و البته ابتدا فقط به جنبه های شفاهی و محاوره ای زبان توجه شود. زیرا در سنین پایین تر ذهن از قدرت انعطاف پذیری بالایی برخوردار است . 4 - تعداد شاگردان هر کلاس که در حال حاضر گاه تا بیش از 50 نفر می رسد باید حداقل به نصف تعداد فعلی کاهش داده شود و از وسایل کمک آموزشی و لابراتورهای زبان (در جاهائیکه امکان دارد) نیز حداکثر استفاده ممکن بعمل آید. 5 - سعی شود مطالب مورد تدریس از مسائل ساده و روزمرهء زندگی شروع شود و بتدریج به سوی مسائل علمی و فنی و پیچیده سوق داده شود. 6 - برای بهبود کیفی تدریس زبان خارجی بهتر است ساعات تدریس هفتگی تا دو برابر افزایش یابد و در صورت امکان تدریس از دورهء ابتدائی (سال سوم و چهارم) شروع شود. 7 - بهتر است تدریس زبان خارجی از همان ابتدای کار د رقالب جملات کامل اما ساده انجام پذیرد و نه در قالب صرفهای دستوری یا کلمات جدا جدا. زیرا یادگیری در قالب جملات با حالت تفکر طبیعی ما نیز هماهنگی دارد. 8 - در تدریس سلسلهء مراتب یادگیری (یعنی گوش دادن، صحبت کردن خواندن ونوشتن)رعایت شود.