بررسی ایزوآنزیمهای آمیلاز در پانکراتیت حاد: آلفا- آمیلاز آنزیمی است که سبب هیدرولیزپلی ساکاریدها میگردد و در نسوج مختلف فعالیت دارد. آمیلازهای موجود در خون و ادرار اکثرا" با منشاء پانکراتیت و بزاقی هستند. بیماریهای مختلف مانند پانکراتیت حاد و مزمن، سرطان سر پانکراس و بیماریهائی با منشاء غیر از پانکراس مانند بیماریهای حاد ریوی، آپاندیسیت حاد، بیماری های حاد صفراوی و تومورهای تخمدان نیز سبب افزایش مقدار تام آمیلاز میشوند که همراه تستهای دیگر و روشهای رادیولوژیک میتوان به تشخیص تفریقی آنها دست یافت . بیماری پانکراتیت حاد با توجه به حاد بودن و اهمیت سرعت تشخیص در درمان آن و قابل اشتباه بودن با بیماریهای نامبرده که از نظر بالینی دارای علایم مشابهی هستند، انگیزه ای برای این مطالعه بوده تا بتوان به روشی اختصاصی تر که بتواند بعنوان یک مارکر، سریع و نسبتا" ارزان تر جهت تشخیص قطعی دست یافت . در این مطالعه موارد زیر مورد بررسی قرار گرفته است . 1 - تعیین مقدار تام آمیلاز در 117 نمونه سرم خون افراد سالم (85 نفر و 32 زن) با استفاده از کیت آمیلاز در 37 درجه بر اساس یدومتری . 2 - تفکیک و اندازه گیری ایزوآنزیمهای آمیلاز به روش الکتروفورز روی کاغذ استات سلولز در 300 ولت (5 v/mm) بمدت یکساعت و رنگ آمیزی با cibacron blue f3ga که بدین ترتیب در سرم شخص سالم و بیمار 6 باند مشخص شد که 3 باند آن با منشاء پانکراتیت (p3,p2,p1) و سه باند با منشاء بزاقی (s3,s2,s1) نتایج : براساس مطالعات انجام شده مقدار آمیلاز تام در 117 نمونه سرم افراد سالم بین 210-56 واحد در لیتر با میانگین 41ˆ51 + 51ˆ138 واحد در لیتر، در 28 مورد پانکراتیت حاد تماما" بالاتر از حد طبیعی (100) یعنی بین 217-940 واحد در لیتر و از 10 مورد بیماری حاد صفراوی فقط 2 مورد بالاتر از طبیعی (20) و از 12 مورد آپاندیسیت حاد 2 مورد بالاتر از حد طبیعی (15) و از 3 مورد تومور تخمدان 2 مورد بالاتر از طبیعی (66) حاصل شده است . مقایسه باندهای حاصل از الکتروفورز نمونه های سالم و پانکراتیت حاد و سایر موارد نامبرده در بالا موید آنست که در بیماری پانکراتیت حاد میزان ایزوآنزیمهای p بیش از نمونه های سالم بوده و این افزایش اختصاصا" مربوط میشود به ایزو آنزیم نوع p3 و درصد کل ایزوآنزیمهای p حدود 75 آمیلازتام را شامل میشود در صورتی که در سایر بیماریهائی که دارای علائم بالینی مشابه با پانکراتیت حاد میباشند، باندهای حاصل از الکتروفورز آنها فاقد این خصوصیات میباشد. بناربراین p3 میتواند دارای ارزش خوبی در تشخیص افتراقی پانکراتیت از سایر سندرم های حاوی هایپر آمیلازی باشد. همچنین فعالیت p3 در مقیاس تشخیصی میتواند نتایج مثبت کاذب در مورد پانکراتیت حاد را هنگامی که فقط بر فعالیت آمیلاز تام متکی باشد، برطرف کند و نیاز به روشهای رادیولوژیکی گران برای اثبات پانکراتیت را کاهش دهد.