رنج و شادی، دو حالت درونی است که تقریباً بیشترِ انسان ها به نوعی با آن ارتباط دارند. انسان در سختی و کَبد آفریده شده و در طول زندگی نیز با مشکلات مختلفی روبه رو است. مدیریت آنها می تواند او را از اَلم و رنج برهاند و در دلِ بلایا مسیری شادی آفرین به وی بنمایاند. از سوی دیگر، عدم مدیریت مشکلات موجب اختلالات عصبی و گاه نارضایتیِ او از زندگی می گردد. برخی از ادیان برای مدیریت مشکلات و رسیدن به شادی، براساس جهان بینی خویش، برنامه هایی ارائه نموده اند تا رنج را ریشه کَن کنند یا تحمل آن را برای انسانْ آسان نموده و در این دنیا وی را به شادمانی برسانند. در آموزه های اسلامی و تعالیم بودا برای دستیابی به این امر، راهکارهایی ارائه شده است. نوشته پیش رو به روش توصیفی تحلیلی به دنبالِ دست یافتن به راهکارهای اسلام و بودیسم جهت رهاییِ از رنج و دستیابی به شادمانی و مقایسه و تحلیل آنهاست. اسلام با پذیرش رنج و مصیبت در زندگی انسان, آن را هدفمند و فرجام آن را خیر و خوبی و وسیله ای برای رسیدن به کمال می داند. یکی از آموزه های مهم آیین بودا نیز اصل رنج است. براساس آن مهم ترین خصیصه زندگی انسان رنج در زندگی می باشد که پس از انجام دستورات هشت گانه، از آن رهایی می یابد. این رساله پس از طرح مسئله و مفهوم شناسی، به بحث درباره موضوع رنج و شادی در این دو دیدگاه پرداخته و راهکارهای رهایی از رنج و نیل به شادی از نظر اسلام و بودا را به صورت تحلیلی بررسی می کند.