چکیده ندارد.

رساله حاضر پژوهشی است بر روی 5 غزل از دیوان حافظ (نسخه محمد قزوینی و قاسم غنی 1320) که از نظر آواشناسی، معناشناسی و دستور بررسی شده است . در بررسی آوایی این نتیجه بدست آمد که تعداد کل همخوانها بیشتر از واکه ها است . در میان همخوانها، همخوانهای انفجاری و در میان واکه ها، واکه پیشین باز پروقوع ترین واجها هستند. در این اشعار هجاهای کوتاه بیشتر از هجاهای بلند بکار رفته و تعداد هجای cvcc که بلندترین هجا می باشد بسیار کمتر است . در میان خوشه های دو همخوانی داخل هجا در کلمات بسیط، مشتق و مرکب ، ترکیب غنه - انفجاری بالاترین کاربرد را داشته و ترکیب روان - انفجاری در میان مجموع خوشه های دو همخوانی در محل اتصال هجا پروقوع ترین خوشه بوده است . آرایش دو واکه ای(aa) و آرایش سه واکه ای(aaa) در میان کلمات بسیط بالاترین بسامد را دارا بوده است . بررسی طرحهای هجایی نشان داد که در واژه های تک هجائی، دو هجایی و سه هجایی بترتیب هجای cvc، cv.cvc و cv.cv.cvc در کلمات مشتق و طرح cvc در کلمات بسیط بیشتر از همه بکار رفته است . در تحلیل دستوری، هر غزل بطور جداگانه بررسی شده و ساخت های اضافه، واژه های هم معنی، واژه های متضادالمعنی، کلمات مهجور، ساخت افعال و زمان آنها، ساختمان تکواژی کلمات ، مبهمات ، ادات ، حروف و جابجایی و حذف در جمله بدست داده شده است . در تحلیل معنایی، معنی هر بیت ، موضوع اصلی و فرعی و رابطه بین آنها و نحوه ارائه موضوع از نظر کنایه، استعاره و یا تشبیه بررسی شده است .