دی ساکاریدازها گروهی از آنزیمهای تجزیه کننده کربوهیدراتها میباشند که دی ساکاریدها را به مونوساکاریدها مبدل میسازند. بر خلاف فرضیه ای که در قدیم وجود داشت کهدی ساکاریدازها در سلولهای مخاطی روده تولید شده و بداخل روده میریزند، امروزه عقیده برآن است که این آنزیمها عمل خود را در داخل سلولهای مخاطی روده انجام میدهند. کمبود مادرزادی یک یا چند عدد از این نوع آنزیمها موجب بروز عارضه ای موسوم به عارضه وراثتی عدم تحمل دی ساکاریدها میگردد. از مشخصات این عارضه میتوان اسهال شدید، دل درد، استفراغ،کاهش وزن، سوتغذیه و مدفوعی اسیدی حاوی اسید لاکتیک و اسیدهای چرب فرار را نام برد. در این گزارش ساکاریدازهای سوکراز و مالتاز بترتیب 9ˆ6 و 7ˆ21 مرتبه خالص شده اند. روش تخلیص این آنزیمها شامل ترسیب ایزوالکتریکی، ترسیب بوسیله سولفات آمونیم و استون بوده است . آنزیم های نسبتا"خالص شده دارای خواص زیر بوده اند. 1 - غلظت اوپتیمم سوبسترا برای مالتاز مساوی با 15ˆ12 میکرومول بازاء هر آزمایش و برای سوکراز 32 میکرومول بازاء هر آزمایش گزارش شده است . 2 - فعالیت آنزیمی با زمان مجاورت آنزیم و سوبسترا تا مدت 40 دقیقه متناسب و خطی گزارش گردیده است . 3 - ph اوپتیمم هر دو آنزیم 1ˆ6 میباشد. 4 - ضریب ثابت آنزیمی (km) برای مالتاز 10-3×76ˆ4 مولار و برای سوکراز 10-3×4 مولار میباشد. 5 - رابطه بین غلظت آنزیم و فعالیت آن رابطه ای مستقیم و خطی است . 6 - اجسامی مانند تامپون tris، سولفات آمونیم و برخی از فلزات از عمل این دو آنزیم ممانعت بعمل میاورند - در ضمن آنزیم مالتاز بوسیله غلظت های آن سوبسترای خود یعنی مالتوز نیز مهار میگردد. 7 - آنزیمهای نسبتا" خالص شده برای هفته ها در درجه حرارت -20 درجه سانتیگراد پایدار میباشند.