لیشمانیا و توکسوپلاسما انگل های دورن سلولی اجباری هستند که به علت بزرگی به سهولت میتوان آنها را در داخل ماکروفاژ شمارش نمود. هدف از پژوهش های انجام شده در این پایان نامه مطالعه اهمیت پادتن در مقاومت بدن در مقابل انگل های تک یاخته ای مانند لشمنیا و توکسوپلاسما می باشد. لذا برای این منظور سرم بیماران مبتلا به کالا آزار و سرم خرگوش ایمن شده در برابر آنتی ژن لشمنیا به عنوان منبع پادتن ضد توکوپلاسما و سرم موش های مبتلا شده به توکسوپلاسما به منظور پادتن ضد توکوپلاسما به کار برده شد. ابتدا تیتر پادتن فوق با روش immunofluorescence اندازه گیری شد و سرم هائی که دارای عیار قابل ملاحظه ای بودند برای پوشاندن سلول های ریزه خوار موش مورد استفاده قرار گرفت . قابلیت چسبندگی پادتن مختلف بر روی ماکروفاژهای موش سفید با روش immunofluorescence تعیین گردید و ملاحظه شد که سرم های هر سه نمونه دارای این خاصیت میباشند سپس این سلول های ریزه خوار را در مقابل انگل لشمنیا و یا توکسوپلاسما قرار داده و پس از 8 ساعت تعداد پارازیت های داخل سلولی و بعلاوه درصد ماکروفاژهائی که دارای پارازیت بودند تعیین شد نتایج حاصله نشان میدهد که در مورد لشمنیا تعداد انگل های داخل سلولی در سلول های ریزه خواری که پادتن داشتند تقریبا" برابر با تعداد پارازیتهای داخلی سلولی در دسته شاهد بود. در مورد توکسوپلاسما نتایج حاصله حاکی از این است که، ماکروفاژهائی که در مجاورت پادتن قرار گرفته بودند عمل بیگانه خواری کمتری نسبت به گروه شاهد داشتند و بعلاوه تعداد ماکروفاژهائی که توانسته بودند عمل بیگانه خواری را انجام دهند نسبت به شاهد کمتر بود. ظاهرا" مکانیزم مصونیت توکسوپلاسما با لیشمنیا تفاوت هائی دارد و نتایج حاصله چنین استنباط میشود که آنتی کور چسبیده شده به ماکروفاژها میتواند عمل ریزه خواری توکسوپلاسما را کاهش دهد و چون توکسوپلاسما تنها قادر به تکثیر در داخل سلول است لذا بدین طریق از تکثیر آن کاسته شده و در نتیجه در برابر پادتن سرم از بین میرود.