ادبیّات را از هر دیدگاهی می توان مورد بررسی قرار داد. زبان فارسی با رمز و رازهای فراوانش و به عنوان نقطه ی اشتراک و پیوند دهنده ی ایرانیان و رمز هویّت و فرهنگ ما، در نظم و نثر، هزاران نکته و مجهولات فراوان دارد، که می توان با تدبّر و تحقیق به گره گشایی از آن دست یافت. عدد به عنوان یکی از جلوه های نماد، از دیرباز در میان اقوام گوناگون و از جمله ما ایرانیان دارای مفاهیم گوناگون است. در این پژوهش که موضوع آن اعداد مقدّس در شعر سعدی و عراقی است، اعداد از منظر تقدّس و نگاه نمادین و رمزی در فرهنگ[های مختلف مورد بررسی قرار گرفته اند. شعر سعدی و عراقی از شاعران برجسته ی زبان فارسی قرن هفتم، در ادبیّات فارسی جایگاه ویژه ای دارد و نقش آن ها در تکامل شعر فارسی و به خصوص غزل انکارناپذیر است؛ بنابراین به جهت اینکه اشعار این دو شاعر ظرفیّت طرح این موضوع مهم را داشتند، به بررسی اعداد مقدّس در شعر آن ها پرداخته و از این طریق دریافته ایم که سعدی و عراقی با به کارگیری اعداد، در بیان مفهوم آن ها و انتقال آن به مخاطب خود تا چه اندازه موفّق بوده اند و توانسته اند با قدرت شاعری خود اعداد را متناسب با موضوع در شعر خود به کار گیرند. در این پژوهش ابتدا با مطالعه ی شعر سعدی و عراقی، ابیاتی که در آن ها عدد به کار رفته است، استخراج و بر اساس شماره ی عدد دسته بندی شد.در پایان اعداد مقدّس و غیر مقدّس مشخّص شده است و نیز سعی شده با استفاده از دیوان شعر این دو شاعر و همچنین منابع دیگر درباره ی این موضوع، راز و رمز اعداد برای مخاطبان روشن گردد. اعدادی که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند، عبارتند از: یک، سه، چهار، پنج، شش، هفت، هشت، نه، ده، چهارده، چهل، هفتاد، صد و هزار.

چکیده ندارد.