هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی امید محور بر افزایش رضایت زناشویی زوج های شوهر معتاد است. روش پژوهش در این مطالعه به صورت شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه زوج های شوهر معتادی است که متقاضی شرکت در جلسات زوج درمانی گروهی امید محور که در سال 1388 در محل مرکز اقامتی و بازتوانی جمعیت آفتاب برگزار گردید می باشد. نمونه پژوهش شامل 12 زوج شوهر معتاد است که با روش گزینش تصادفی 6 زوج در گروه آزمایش و 6 زوج در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش از فرم کوتاه پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ است که ضریب همگونی اعتبار برای کل مقیاس برابر با 91/0 محاسبه گردید استفاده شد. جلسات زوج درمانی گروهی امید محور شامل یک پیش جلسه و 8 جلسه بود که هفته ای یک بار به مدت هر جلسه 5/1 ساعت بر اساس توصیف عملی جلسات امید درمانی به شیوه اسنایدر و همکاران و ورثینگتون اجرا گردید.تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی(استفاده از جداول و ترسیم نمودارها و میانگین و انحراف استاندارد برای متغیرهای پژوهش) و روش های آمار استنباطی شامل آزمون کلموگروف – اسمیرنوف، آزمونt مستقل، آزمون لوین، آزمون کای اسکوئر و آزمون آماری کواریانس و با استفاده از نرم افزارspss انجام شد. نتایج بررسی تحلیل کواریانس نشان داد که مداخله به شیوه زوج درمانی گروهی امید محور به طور معناداری (001/0p<) موجب افزایش رضایت زناشویی زوج های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردید. به طور خلاصه ویژگی های این مطالعه، شامل استفاده از رویکرد زوج درمانی، مزیت گروهی بودن، مزیت امید محور بودن و مزیت استفاده از چندین روش روان درمانی(شیوه های شناختی – رفتاری، راه حل محور، انگیزشی و روایت درمانی) یافته های پژوهش حاضر را تبیین می کنند.

چکیده هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش طرح واره محور و برنامه پیشگیری و بهبود رابطه بر صمیمیت زناشویی است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. به این منظور، از بین زوج های مایل به ارتقای صمیمیت زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره دولتی و خصوصی، 36 زوج انتخاب، و به صورت تصادفی در سه گروه آموزش طرح واره محور (12 زوج)، برنامه پیشگیری و بهبود رابطه (12 زوج) و گروه کنترل (12 زوج) قرار داده شدند. سپس از هر سه گروه پیش آزمون به عمل آمد. دو روش آموزش طرح واره محور و برنامه پیشگیری و بهبود رابطه، هر کدام در 11 جلسه (5/1 ساعته) برای دو گروه آزمایشی اجرا شد. اعضای گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند و تنها در لیست انتظار باقی ماندند. پس از پایان آموزش از هر 3 گروه پس آزمون گرفته شد و یک ماه پس از آن نیز آزمون پیگیری از گروه ها به عمل آمد. نتایج نشان داد که آموزش طرح واره محور و برنامه پیشگیری و بهبود رابطه، بر افزایش صمیمیت زناشویی اثربخش بوده است و بین دو روش فوق در افزایش صمیمیت زناشویی تفاوت معناداری یافت نشد. همچنین آموزش طرح واره محور و برنامه پیشگیری و بهبود رابطه توانسته است بر مولفه های نُه گانه صمیمیت زناشویی (یعنی صمیمیت هیجانی، عقلانی، جسمانی، اجتماعی- تفریحی، ارتباطی، معنوی، روانشناختی، جنسی و صمیمیت کلی) اثر مثبت و معنادار داشته باشد. کلید واژه ها: صمیمیت زناشویی، آموزش طرح واره محور، برنامه پیشگیری و بهبود رابطه

چکیده: هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی مدل گروهی مشاوره نظام مند انگیزشی (smc) برکاهش تعارض کار -خانواده در زنان شاغل شهر بجنورد می باشد. روش: روش پژوهش در این مطالعه به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل شاغل می باشد؛ زنانی که در سال 92 به طور تمام وقت (8ساعت) در یکی از ارگان های دولتی شهر بجنورد به کار اشتغال داشتند، که متقاضی شرکت در جلسات آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی، بودند. نمونه پژوهش شامل30 نفر زن متأهل شاغل می گردد که به شکل جایگزینی تصادفی میان گروه آزمایش وکنترل (هر یک 15 نفر) تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر مقیاس تعارض کار – خانواده کارلسون و همکاران می باشد. مراحل مداخله بر اساس توصیف عملی جلسات آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی به شیوه کوکس و کلینگر طی10 جلسه اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و روش های آمار استنباطی شامل آزمون کلموگروف – اسمیرنوف، آزمونt مستقل، آزمون لوین، آزمون کای اسکوئر و آزمون آماری کواریانس و با استفاده از نرم افزارspss19 انجام شد. یافته ها: نتایج بررسی تحلیل کواریانس نشان داد که مداخله به شیوه آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی به طور معناداری موجب کاهش نمره تعارض کار-خانواده (0001/0p<) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردید. نتیجه گیری: مشاوره گروهی نظام مند انگیزشی از طریق ایجاد مهارتهای اولویت بندی و تعقیب اهداف، کاهش تعارض اهداف، گرایشی کردن اهداف، موجب کاهش تعارض کار-خانواده شده است.

چکیده هدف پژوهش حاضر پیش بینی کیفیت روابط زناشویی بر اساس باورهای ارتباطی و خلاقیت هیجانی بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 338 نفر از فرهنگیان متأهل با نمونه گیری طبقه ای نسبی انتخاب شدند و پرسشنامه های سازگاری زوجی اصلاح شده (rdas)، باورهای ارتباطی (rbi) و خلاقیت هیجانی (eci) را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که باورهای ارتباطی رابطه منفی و معنادار و خلاقیت هیجانی رابطه مثبت و معنادار با کیفیت روابط زناشویی دارند و هر دو متغیر قادر به پیش بینی کیفیت روابط زناشویی می باشند. البته در زنان متأهل، تنها متغیر پیش بینی کننده کیفیت روابط زناشویی، باورهای ارتباطی بود و متغیر خلاقیت هیجانی با کیفیت روابط زناشویی ارتباط معناداری نداشت. این پژوهش به ضرورت توجه به باورهای ارتباطی و هیجانات و استفاده از برنامه های آموزشی مناسب جهت تصحیح باورهای ناکارآمد و آگاهی و تنظیم هیجانی برای افزایش کیفیت زناشویی تأکید دارد.

پژوهش حاضر به بررسی سهم مهارت های ارتباطی و مهارت حل مسأله در پیش بینی خودمتمایز سازی نوجوانان دختر دبیرستانی شهر گرگان در سال تحصیلی 93-94پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه ی دوم و سوم دبیرستان های دولتی در سال تحصیلی 94-93 شهرگرگان بوده است. نمونه ی پژوهش شامل 360 نفر دانش آموز که به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و مورد مطالعه قرارگرفته اند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مهارتهای ارتباطی جرابک و مهارت حل مسأله هپنر و پترسون و خودمتمایزسازی اسکوورون واسمیت استفاده شده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل آماری از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه (همزمان) استفاده شده است. نتایج به دست آمده بیانگر همبستگی مثبت و معنی دار مهارتهای ارتباطی با خودمتمایز سازی شده است اما بین مهارت حل مسأله با خودمتمایزسازی همبستگی معنی داری وجود ندارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد از بین متغیرهای پیش بین مهارتهای ارتباطی و مهارت حل مسأله، متغیر مهارتهای ارتباطی توانسته است خودمتمایزسازی دانش آموزان را پیش بینی کند و مهارت حل مسأله به دلیل عدم معنی-داری از معادله رگرسیون حذف شده است. در نتیجه مهارتهای ارتباطی دانش آموزان در دوره نوجوانی بر تمایزیافتگی آنان موثرمی باشد.

چکیده هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی امید محور بر ارتقای کیفیت زندگی سالمندان بود. روش: مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه سالمندان تحت پوشش مرکز روزانه سالمندان امید گلستان در شهرستان مینودشت بودند. نمونه گیری به روش داوطلبانه انجام شد، بدین صورت از بین 60 نفر از سالمندان مراجعه کننده و داوطلب برای شرکت در جلسات گروهی امید محور، 30 نفرکه واجد شرایط بودند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. به منظور گردآوری داده ها، از پرسشنامه فرم کوتاه 26 سوالی کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون، گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 1. 5 ساعته و هفته ای یک روز تحت آموزش گروهی امید محور قرار گرفت. سپس پس آزمون برای هر دو گروه تکرار شد. به منظور تجزیه و تحلیل نتایج، از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش گروهی امید محور به طور معناداری موجب افزایش کیفیت زندگی و ابعاد آن در سالمندان گروه آزمایش شد (05/0p<). نتیجه گیری: آموزش گروهی امید محور، افزایش کیفیت زندگی را در سالمندان در پی دارد. از این رو می توان از این روش برای بهبود کیفیت زندگی سالمندان استفاد کرد. کلید واژه ها: آموزش امیدمحور، کیفیت زندگی، سالمندان