طنز جزء جدائی ناپذیر متن ادبی است. طنز یکی از شیوه های شالوده شکنی و قاعده افزایی است که نویسنده برای بیان کنایه آمیز و غیر مستقیم پیام و اندیشه خود از آن سود می جوید. طنز در متون عرفانی نیزبه کار رفته و بر جذابیّت و عوام پسندی آن افزوده است . طنز دو کارکرد عمده دارد : 1. انتقاد از نارسایی های سیاسی و اجتماعی2. انتقاد از کجروی های فرهنگی و اخلاقی . سویه عمده طنز در متون عرفانی نثر، مبارزه با کجروی های اخلاقی است . نوک پیکان در این مبارزه به سوی نفس به عنوان اولین دشمن انسان است . به خاطر تأثیر و کارکرد زبان طنز، گرایش به طنز در یک جامعه آرمانی، موثرتر از زبان پند و اندرز است. به همین سبب ، دیگر کاربرد طنز در متون عرفانی نثر ، جنبه تعلیمی آن است . در این رساله،طنز در متون عرفانی نثر بررسی شده است. درمقدمه کلیاتی از طنز و هجو و هزل را، با توجه به پژوهش هایی انجام گرفته، ذکر کرده به طنز از نظر لغوی ،اصطلاح ادبی و تفاوتهایی که با یکدیگر دارند اشاره کرده ایم.در فصل اول، طنز در دو حوزه قرآن و روایات بررسی شده، با آوردن نمونه هایی انواع طنز های قرآن را به سه دسته طنزهای تمثیلی ،طنز های تفسیری و تهکّم در قرآن، تقسیم بندی کرده ایم.در فصل دوّم به بررسی طنز بر پایه تعریف استاد دکتر شفیعی کدکنی و عادت زدایی طنز در متون عرفانی و قالب طنز عرفانی و موضوعات آن، اشاره شده است.در فصل سوّم به بررسی تک تکِ ،آثار عرفانی نثر پرداخته، ویژگی های طنز هریک را ذکر کرده ایم. در فصل سوّم متونی مورد نظر بوده اند که ظرفیت طنزآمیزی دارند. آثاری این ظرفیت را دارا هستند که در ارتباط مستقیم با مردم دانسته، برای آنان تألیف شده است، نه برای حکما و مشایخ و تدریس در مدارس. این آثار عبارتنداز: کشف المحجوب ، طبقات الصوفیه ،رساله قشیریه ، نورالعلوم ،روح الارواح ، اسرار التوحید ، کیمیای سعادت، تذکره الاولیاء، مقالات شمس، فیه ما فیه، مجالس سبعه، مناقب العارفین.

در عرصه ی جامعه شناسی ادبیّات کسانی چون لوکاچ، باختین و گلدمن نام هایی آشنا هستند. این دسته از محققان به منظور دوری از هر گونه نگرش یک جانبه به آثار ادبی، در صدد ایجاد ارتباط بین صورت و محتوا و مطالعه ی همزمان لفظ و معنی هستند. بدین ترتیب این محققان در مقابل نحله های فکری دیگر قرار می گیرند که یا مطالعه ی متن را محدود به ساختار متن و رها از همه ی عوامل خارج از متن می دانستند و یا دیدگاهی کاملاً محتواگرایانه داشته اند. در همین راستا، در این تحقیق سعی بر آن است که با بهره مندی از مدل ساختارگرایی تکوینی گلدمن – که در صدد ایجاد ارتباط میان ساختار اثر ادبی و جهان نگری پدید آورنده ی آن است- به بررسی رابطه ی جهان نگری طبقه و گروهی که شاعر به آن تعلق دارد با صنایع بدیعی به کار رفته در شعرشان (به عنوان یکی از اجزای لفظی کلام) پرداخته شود. بدین ترتیب دوازده شاعر از سه دوره ی شعر فارسی، هر دوره چهار شاعر، انتخاب شد و همچنین قالب مسلط هر دوره مدّ نظر قرار گرفت تا بر اساس نظریه ی مطرح شده، به مطالعه ی دیالکتیکی و هم زمان صورت و محتوا در آثار این شاعران پرداخته شود و سرانجام نتایج به دست آمده، در آخر هر فصل بیان شده است.

شخصیت ها و تیپ های اجتماعی در داستان های «صادق هدایت»، در عبور از پیچ و خم افکار و باورهای جامعه و به جا نهادن رد پایی بر رهگذر زمان، حامل تصاویر واقعی از رویدادهای و حوادثی هستند که ضمیر خودآگاه خالق اثر، در چهره عصر خود دیده و یا در انتظار ظهور آن، شخصیت ها و صحنه و سایر عناصر داستانی را در قالب داستان چیده است. تاثیر و تأثر محیط و شخصیت، زاویه دید خاصی به هر داستان می بخشد و هر بار که داستان از نگاه دانای کل سنجیده می شود، دیدگاه فلسفی، روان شناختی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی او را نیز بازگو می کند. اصول روان شناسی که به بررسی ویژگی های رفتاری بین فردی، فردی و اجتماعی می پردازد، بهترین روش برای سنجش شخصیت ها و محیط و نگاه آفریننده ی اثر است که در بطن خود علاوه بر این که تصویرگر تأثیر و تأثر یکدیگرند و به ضعف ها و کمبودها و مشکلاتی که در جریان این تقابل روی می دهد، اشاره دارند، گویای ضعف و کاستی های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و ... در دنیای واقعی نویسنده نیز هستند. روابط پنهانی عناصر داستان که با حضور خود، برانگیزنده ی کنش ها و واکنش های متناسب و برجسته شده از سوی خالق خود می باشند، توسط مکتب های روان شناختی که به علل و ریشه یابی رفتاری در شخصیت و محیط پرداخته اند، آشکار شده و به دنبال آن تیپ ها و شخصیت هایی که تحت تاثیر محیط و جو اجتماعی آن خلق شده اند، معرفی می شوند که چهره و شخصیت نوعی مطلوب در برخورد با جامعه ی مطلوب خود هستند. این شخصیت ها و تیپ ها در آثار داستانی هدایت، با تاثیر پذیری فراوان از محیط اجتماعی و دنیای درون خود، تنها با واقعیت گریزی و مسخ آن، در سایه های ساختگی تردید و عمل خود اندکی می آسایند و حوادث را تنها از این دریچه دنبال می کنند. واژه های کلیدی: شخصیت، محیط، زاویه دید، واقعیت، صادق هدایت

با شکوفایی جریانِ عظیمِ «مدرنیسم» در قرن بیستم که همه حوزه هایِ حیاتِ بشری را تحتِ سیطره خویش قرار داد، در ادبیّات نیز شاهد دگردیسیِ رمان و پیدایش شیوه های نوینی برای روایت داستان بودیم. اصطلاح استعاریِ «جریان سیّال ذهن» که نخستین بار توسّط «ویلیام جیمز» آمریکایی در حوزه علم روانشناسی مطرح شد، طیِ همین پروسه «مدرنیسم» وارد حوزه ادبیّاتِ داستانی شده، و به مثابه شیوه ای مدرن برای روایت، دستْ مایه نویسندگانی چون «جیمز جویس»، «مارسل پروست» و «ویرجینیا وولف» قرار گرفت که از این رهگذر آثار ماندگاری در عالم ادبیّات، به وجود آمد. در رمان «جریان سیّال ذهن»، بر خلاف شیوه کلاسیک، نقش نویسنده به حداقل ممکن می رسد و درواقع داستان نویس در جایگاه ناظر و رابطی بی طرف، می کوشد تا با ثبت و ضبط تمامی حالاتِ جزر و مدّ ذهن شخصیّت های داستان، افکار و عواطف آنها را به طور مستقیم و بدون هرگونه سانسور در اختیار خواننده قرار دهد. این شیوه جدید در ادبیّات داستانی، نقطه تلاقی مکاتب بزرگی نظیر «ناتورالیسم»، «سوررئالیسم» و... و همچنین جریان های مدرن ادبی است که مولّفه هایی را از هر کدام وام گرفته است. امّا باید توجّه داشت که «جریان سیّال ذهن»، یک مکتب ادبی مستقل محسوب نمی شود، بلکه بر یک تکنیک روایی دلالت دارد و در عین بهره گیری از دستاوردها و آموزه های مکاتب یاد شده، خود، ترکیبی مستقلّ از آنهاست. هر چند منتقدان و داستان پژوهان، در تعریفِ این سبکِ داستان نویسی، از وحدتِ رویّه پیروی نکرده اند و پژوهشگر و محقّق در برخی موارد با اختلاف نظرهایی در باب تعریف این اصطلاح و شیوه های به کار گیری آن مواجه می شود، امّا آنچه که در همه تعاریف مشترک است، اینکه در رمان «جریان سیّال ذهن» با رویکردی ویژه به مفهوم «زمان» و «آگاهی» سر و کار داریم. رویکردی که پیش از پیدایش این نوع از داستان پردازی، سابقه نداشته است. تمسّک به این شیوه روایی در داستان نویسی، از چندی پیش مورد توجّه داستان نویسان ایرانی نیز قرار گرفته است و ما در طیّ دهه های گذشته شاهد ظهور رمان نویسانی بوده ایم که از این روش در نگارش داستان بهره برده اند. از میانِ ده نویسنده مشهور معاصر – «صادق هدایت»، «بهرام صادقی»، «صادق چوبک»، «بهمن شعله ور»، «هوشنگ گلشیری»، «عبّاس معروفی»، «گلی ترقّی»، «شهریار مندنی پور»، «حسین سناپور» و «مصطفی مستور» - که در این رساله، آثارشان از منظر انطباق با معیارهایِ پذیرفته شده رمانِ «جریان سیّال ذهن»، مورد بررسی قرار گرفته است، صرف نظر از «صادق هدایت» و تا حدودی «بهرام صادقی» که پرداختن به آنها بیشتر به جهت پیشگامی شان در داستان نویسیِ مدرن ایران بوده است، در آثار بقیّه نویسندگان یاد شده، استعمال تکنیک های عمده شیوه «جریان سیّال ذهن»، به وضوح مشهود است. البتّه توجّه به این نکته بدیهی، لازم به نظر می رسد که صفت «جریان سیّال ذهن» به آن دسته از داستان ها اطلاق می شود، که دارنده همه یا بخش اعظمی از ویژگی هایِ «جریان سیّال ذهن» باشد. بدین ترتیب نمونه های مستخرج و ارائه شده از داستان هایِ نویسندگان یاد شده برای تک تکِ ویژگی هایِ «جریان سیّال ذهن» نه به معنای قطعیّت انتساب آنها به این شیوه از داستان پردازی، بلکه کوششی است تا درصد وجود این ویژگی ها و شدّت و ضعفِ آنها در داستان هایِ مورد بررسی نشان داده شود.

مهدی اخوان ثالث یکی از برجسته ترین شاعران معاصر ادبیات ماست در کنار آثار ارزشمند ادبی از قبیل شعر و داستان، تحقیقات قابل توجهی در زمینه های مختلف شعر و نقد نیز انجام داده است. دو اثر مهم « بدعتها و بدایع نیما » و « عطا و لقای نیما » از جمله این پژوهش هاست. در این کتاب ها مباحث و نکات مختلفی در رابطه با موضوعات ادبی از قبیل هنر، شاعر، موسیقی و ... مطرح شده است. گذشته از آثار مستقل مذکور نکات قابل توجهی نیز در زمینه های مختلف ادبی در مقالات، کتاب ها، خاطرات و یادنامه ها از او به چشم می خورد. در این پایان نامه سعی شده است که مجموعه این مباحث تحت عنوان « نظریه های ادبی مهدی اخوان ثالث » جمع آوری شود. پایان نامه در هشت فصل به ترتیب با عناوین زندگی مهدی اخوان ثالث، هنر، شعر، شاعر، زبان شعر، شعرنو، موسیقی شعر و نقد و انتقاد تنظیم شده است که می تواند پاسخگوی سئوالات ادب دوستان در رابطه با نظریات ادبی این شاعر ارجمند باشد.

اقلیم گرایی در داستان نویسی معاصر ایران به طور جدّی از دهه هزار و سیصد و سی شمسی آغاز می شود و در دهه های چهل و پنجاه به اوج و شکوفایی خود می رسد . البتّه داستان اقلیمی به اندازه داستان نویسی معاصرمان قدمت دارد و آفرینش نخستین داستان اقلیمی به سال 1305 شمسی برمی گردد . داستان های اقلیمی غالباً بازتاب دهنده ویژگی ها و عناصر مشترکی چون فرهنگ و باورها و آداب و رسوم یک منطقه جغرافیایی اند و در همه فرهنگ ها و دایره المعارف های ادبی در تعریف داستان اقلیمی بر وجود این عناصر تأکید شده است . داستان اقلیمی داستانی است که به سبب بازتاب گسترده عناصر اقلیمی و محیطی به دو شکل تزیینی و پویا در طی حوادث و ماجراها، کاملاً رنگ بومی دارد و متعلّق به منطقه ای خاص و متمایز از دیگر مناطق است . این عناصر مشترک و تمایز بخش عبارتند از: فرهنگ مردم ؛ شامل معتقدات ، باورها ، آداب و رسوم، مشاغل و حرفه ها ، شکل معماری منطقه ، خوراک ها ، پوشش ها و زبان محلّی ( واژه های بومی ، لهجه و ساختار بومی زبان، ترانه ها و سرودهای عامیانه )، شیوه معیشتی و تولیدی، مکان ها و مناطق بومی ، طبیعت بومی ، صور خیال اقلیمی ، نهضت ها و تحوّلات سیاسی و اجتماعی منطقه . در داستان نویسی معاصر ایران باید از شیوه ای به نام «شیوه اقلیمی نویسی» سخن گفت که اتّفاقاً در مناطق مختلف بازتاب های گونه گون داشته است و از این رو پنج حوزه یا شاخه داستان نویسی اقلیمی شمال ، جنوب ، شرق ( خراسان) ، غرب ( کرمانشاه) و آذربایجان با نویسندگان و ویژگی های خاص آن ، در داستان نویسی معاصر قابل تشخیص است . نویسنده در این رساله به بررسی داستان های اقلیمی و روستایی ایران از مشروطه تا انقلاب اسلامی می پردازد . ابتدا تعریفی از داستان اقلیمی و پیشینه تحقیق در ادبیات اقلیمی به دست می دهد سپس در هر فصل ، هر یک از حوزه های پنج گانه داستان نویسی اقلیمی را نقد و بررسی می کند . در فصل پایانی هم علّت اصلی گرایش به اقلیمی نویسی را بر مبنای «اسطوره بازگشت جاودانه» باز می کاود. واژه های کلیدی : داستان ، داستان نویسی معاصر ایران ، داستان اقلیمی ، شمال ، جنوب ، شرق (خراسان) ، غرب (کرمانشاه) ، آذربایجان.

مثل و تمثیل یکی از مهم ترین انواع ادبی است که جایگاه والایی را در ادبیات فارسی به خود اختصاص داده است. مثل، مثال و تمثیل در ادب فارسی به تبعیت از زبان عربی اغلب به جای یکدیگر به کار رفته اند و هر یک نامی جدا و خاص خود را دارند از این رو با پیچیدگی و گره خوردگی خاصی در ادب فارسی روبه رو هستند. این نوع ادبی در ادبیات انگلیسی به چهار بخش مستقلِ فابل، پارابل، تمثیلات رمزی «allegory» و ضرب المثل تقسیم شده و از لحاظ ساختار و محتوا مورد بررسی قرار گرفته است که این نوع تمثیلات در ادب فارسی جایگاه و کاربرد ویژه ای دارد. تمثیل می تواند شکل کوتاه یا گسترده داشته باشد و از آنجایی که در مباحث بلاغی فارسی و عربی از خانواده ی استعاره و یا تشبیه است از یک یا چند جمله فراتر نمی رود. شکل کوتاه تمثیل که در بلاغت اسلامی مطرح است شامل: تشبیه تمثیلی، اسلوب معادله، ارسال المثل و استعاره ی تمثیلیه است که به آن تمثیل توصیفی نیز می گویند. شکل گسترده ی تمثیل، شامل تمثیل هایی است که شکل داستانی دارند و این نوع، بیشتر در بلاغت فرنگی مطرح است و به آن تمثیل روایی گویند؛ لذا برای اینکه اصطلاح تمثیل با سایر شکل های ادبی مختلط نشود بهتر است اصطلاح «تمثیل» را فقط برای «تمثیل داستانی» یعنی حکایت یا قصه ای که دلالت ثانوی آن اهمیت دارد به کار ببریم و بقیه را با اصطلاح خاص خود بشناسیم. نتایج کلی حاکی از آن است که در ادبیات فارسی برای بیان بعضی نکات اخلاقی و همچنین رساندن بعضی مفاهیم عرفانی و عقاید دینی از تمثیل داستانی به عنوان بهترین ابزار برای انتقال معانی بهره جسته اند. در آثار ارزشمندی چون: مثنوی مولوی، منطق الطیر عطار، سلامان و ابسال جامی و ... در ادب فارسی، تمامی انواع تمثیل- توصیفی و روایی- جایگاه و کاربرد خاص خود را دارد.

چکیده: اوضاع سیاسی جامعه همواره در سوگیری ادبیات تأثیر مستقیمی داشته است. کودتای 28 مرداد 1332 افزون بر اینکه تغییرات گسترده-ای در سطح جامعه و روان افراد به وجود آ ورد، بازتاب ویژه ای در ادبیّات به خصوص در حوزه ی رمان و داستان کوتاه ایجاد کرد. جریان تلخ کودتا به همراه استبداد و خفقان ناشی از آن و سانسور حاکم بر جامعه، ادبیّات داستانیِ برون گرای دهه ی بیست را به سمت ادبیّات درون گرای دهه ی سی پیش برد. رمان های این دوره تبدیل به جایگاهی برای تجزیه و تحلیل روانِ واخورده ی روشنفکران شد. نویسندگانِ سرخورده از کودتا، روح مضطرب و پریشان خود را در رمان ها و داستان های کوتاه به زبان سمبولیک روایت کردند. فضای سیاه و شوم رمان های روانی و سمبولیک این دوره از فضای رازناک و بدبین حاکم بر مکتب سمبولیسم فرانسه پیروی کرد. سمبولیسمِ داستانیِ پس از کودتا، هم از لحاظ شیوه ی بیان و هم از منظر جهان بینی با سمبولیسم غرب مطابقت های زیادی دارد. رمان و داستان های کوتاه نویسندگان مکتب اصفهان از جمله تقی مدرسی، بهرام صادقی، هوشنگ گلشیری و محمّد کلباسی در این گروه جای می گیرند. نگارنده با تمسّک به نقد روان شناسانه سمبل های رمان و داستان های کوتاه منتخب را تحلیل نموده است. واژه های کلیدی: سمبل، مکتب اصفهان، رمان، نقد روان شناسانه

اگر منشأ و خاستگاه عرفان و تصوّف اسلامی – ایرانی را با دوران آغازین اسلام مصادف بدانیم، از آن زمان تا قرن های مدیدی، تحوّلات و جریان های مختلفی در آن به منصّه ظهور رسیده است. عرفان و تصوّف درختی است که جریان ها و مکاتب مختلف صوفیانه، چون شاخه های متعدّدی از آن سر برآورده است. افکار و نظریّات گوناگونِ مطرح شده در تصوّف و عرفان را می توان از لحاظ تاریخی ، یا محیط جغرافیایی رایج در آن ، یا به لحاظ دوران رشد و انحطاط و یا به لحاظ مضمون و محتوای غالب بر آثار عرفانی و صوفیانه، تقسیم بندی کرد. آن چه می تواند در ظهور یک جریان جدید در تصوّف موثّر باشد، علاوه بر بینش و عقاید شخصی هر صوفی و عارفی، شرایط محیطی ، فرهنگی ، سیاسی و اجتماعی نیز می باشد. هر کدام از صوفیه و عرفا با دیدگاه ها و باورهای خاصّ خود به این مشرب عظیم فکری می نگریستند و با همان افکار و عقاید به تعریف اصول و مبانی تصوّف و عرفان می پرداختند. عدّه ای از صوفیه معتقد بودند که طریقت عارفانه باید در چارچوبی که شریعت تعیین کرده است، تعریف شود و هر گونه تخطّی از آن را بدعت می شمردند. عدّه ای نیز چنان بر مذهب و سنّت پافشاری می کردند که تصوّفی را که بر اساس آن مذهب و سنّت خاص نبود، نمی پذیرفتند. این گروه از صوفیان، مذهب و سنّت را از شریعت هم مهمّ تر می دانستند. گروه دیگری از صوفیان هم از آن جوّ خشک و بی روح و ذوق حاکم بر تصوّف، فاصله گرفتند و با دمیدن روح ایرانی در آن، تصوّف را پرشور و رونق کردند. اینان در مخلوقات زیبا به دنبال جمال الهی بودند و عاشقانه و بی هیچ سدّ و مانعی با خداوند ارتباط برقرار می کردند. عدّه ای فیلسوف هم از تصوّف ایرانی و اسلامی سر برآوردند و بدون توجّه به اصول مدوّن و از پیش تعیین شده صوفیان قبلی، مباحث عرفانی را با نگاهی متفاوت مطرح کردند. ظهور و رواج هر جریانی به معنی کنار رفتن مکتب و جریان دیگر نبود و چه بسا که دو یا چند جریان که اختلاف مشرب و طریقه زیادی با هم داشتند، هم زمان در تصوّف جریان داشتند. این مطلب را از همان دوران آغازین تصوّف می توان مشاهده کرد.

در تذکره ها، تاریخ ادبیّات ها، شروح و مقدّم? آثار مربوط به سنائی و خاقانی، به تاثیر و تاثّر این دو شاعر، با عبارات تکراری و مشابه اشاره شده است. این اشارات، اغلب کُلّی گویی هایی بی فایده و غیر قابل استفاده اند که عملاً، پرده از چند و چون، دامنه ، میزان و کیفیّت این تاثیر و تاثّر ها، برنمی دارند. برای روشن کردن این موضوع، مقیاس و میزانی لازم است تا شعر سنائی با شعر خاقانی، سنجیده و درستی یا نادرستی این سخنان، روشن شود. یکی از راه های سنجش این موضوع، بررسی سبک شناختی دو اثر در سه سطح: زبانی، ادبی و فکری است که دکتر« سیروس شمیسا » در کتاب وزین « کلیّات سبک شناسی »، مطرح کرده اند . در این پژوهش شعر سنائی و خاقانی را، از نظر سبک شناختی، در دو مقیاس خُرده سبک شناختی ( بررسی پاره ای از اشعار سنائی با اشعارخاقانی )، در سه سطح زبانی، ادبی و فکری و در مقیاس کلان شناختی ( بررسی آثار عمد? دو شاعر، یعنی دیوان های سنائی و خاقانی، « حدیقه الحقیقه » سنائی و « تحفه العراقین » خاقانی)، از نظر مضامین مشترک؛ بررسیده ایم و ضمن صحّه گذاشتن بر آراء مُتقدّمان مبنی بر تاثّر خاقانی از سنائی، بر این نکته تاکید کرده ایم که خاقانی با وجود تاثّر از سنائی، هیچگاه در حدّ یک شاعر مُقلّد صرف باقی نمانده و به مدد قوّ? نبوغ وابتکار خویش، تا سطح یک شاعر مُبدع و مضمون آفرین، خود را ارتقاء داده است.

غزل، این عروس قالب های شعر فارسی، در سیر هزارساله ی خود، همواره مورد توجه و دقت نظر شاعران فارسی زبان بوده است. رمز و راز پایاییِ غزالِ غزل را در پهنه ی ادب پارسی، باید در قدرت سازش پذیری با مقاطع تاریخی، محتوا، موسیقی، زبان خاص، ساختار ویژه و ایجاز در حد اعجاز آن جستجو کرد. این قالب، گاه محل قرارهای عاشقانه، گاه واسطه ی پایکوبی و سیر معنوی و پرواز انسان در خلسه ی بی نهایت ملکوت و گاه محل تضارب آرای اجتماعی بوده است.غزل پس از انقلاب -نیمه ی دیگر غزل معاصر- با اکسیژن تازه، نفس عمیقی کشید.این درخت تنومند، در حرکت آغازین خود، در دهه ی شصت، توفنده ترین پیام های سال های اولیه ی پیروزی انقلاب و به دنبال آن فضای پرالتهاب جنگ را در خود انعکاس داد و به همین سبب، به غزل فکر معروف شد.پس از فروکش کردنِ تب و تاب جنگ، فضای یأس و اعتراض غزل را فراگرفت.سپس، شاعران جوان دهه ی هفتاد، در اثر آشنایی با نظریه های ادبی رایج در غرب، بی سابقه ترین ابداعات فرمی و زبانی را به تبعیت از قالب های آزاد، درغزل رقم زدند.پس از آزمودن شیوه های گوناگون متفاوط نویسی؟!، عطش ساختارشکنی، در دهه ی هشتاد تاحدودی تعدیل شد و غزل به ثبات تقریبی دست یافت.عمده ترین تحولات در غزل این سه دهه، به حوزه ی زبان مربوط می شد و به لحاظ محتوا، درخشش چندانی نداشت.چهره های شاخصی نظیر: سیمین بهبهانی، شاعر وزن های بلند، هوشنگ ابتهاج و حسین منزوی، عاشقانه سرایان مشهور، محمدعلی بهمنی، قیصر امین پور، شاعران فضاهای تغزلی، نصرالله مردانی، شاعر حماسه، علیرضا قزوه و محمدکاظم کاظمی، شاعران اعتراض، محمدسعید میرزایی و سید مهدی موسوی، شاعران پیشرو در غزل فرم، با سرودن غزل-های بی شمار، که هرکدام حاصل تأمل در جنبه های گوناگون زندگی انسان امروز بود، این ایده را بر سر زبان ها نهادند که در عصر آهن و پولاد هنوز هم می توان غزل سرود.در این پایان نامه برآنیم که خط سیر دقیق نوآوری-ها و فراروی ها را در این قالب دیرینه نشان دهیم و به تحلیل آن بپردازیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

نامه ها از شاخه های فرعی انواع ادبی محسوب می شوند. نامه نگاری با دوستان و هم اندیشان و سایر هنرمندان، با وجود نمونه های متنوّع آن در ادب کلاسیک، در میان نویسندگان معاصر نیز متداول شده است. این نامه ها علاوه بر داشتن درون مایه ای ادبی و هنری، در بازگو کردن فرهنگ و رویدادهای اجتماعی معاصر هم، به عنوان اسنادی تاریخی، بسیار ارزشمند و شایان توجه می باشند. در پژوهش حاضر، چهار تن از نویسندگان دور? معاصر ایران را برگزیده ایم تا به تحلیل دیدگاه ها یا نظریه های ادبی و اجتماعی آنان بپردازیم. این نویسندگان عبارتند از: صادق هدایت، بزرگ علوی، جلال آل احمد و سیمین دانشور. علی رغم شهرت این چهار نویسند? برجسته در قصّه نویسی، این تحلیل و بازشناسی صرفاً در چهارچوب نامه های منتشر شد? آنان انجام پذیرفت. سعی ما بر این بوده است تا با طبقه بندی و تحلیل موضوعی این نامه ها، در واقع بر بینش ها و جوشش های ادبی و هنری آنان مروری مجدّد داشته باشیم. این مهم، از یک سو بازتاب گسترد? دیدگاه های ادبی و اجتماعی این نویسندگان را شامل می شود و از سوی دیگر نظریه های آنان را در حوز? نقد و تحلیل، با زبانی ساده و صمیمی، بلاواسطه و به دور از شخصیت پردازی های داستانی یا بهره گیری از ابزارهای بلاغی، می نمایاند. نتیجه آن که در امتداد خط فکری – پژوهشی این نویسندگان، و با در نظر گرفتن تنوّع نگرشی و جهان بینی هر یک در طرز تلقّی از ادبیات، جامعه و زندگی؛ شباهت ها و تفاوت های چشمگیر محتوایی، سبکی و بیانی در نامه های هر یک از آن ها بررسی و در فصول جداگانه ارائه گردید.

چکیده در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، جامعه ی غرب دچار تحولّات اساسی و کلّی در ادبیات گردید که فقط منحصر به غرب نشد بلکه اثرات ناشی از آن جوامع دیگر از جمله ایران را متأثّر ساخت. این تغییر همان گرایش به رمانتیسم بود و دلیل عمده ی آن بیزاری از بن مایه ها و ساختارهای مکتب کلاسیسم بود که عقل را در رأس اندیشه هایش قرار داده بود. انقلاب رمانتیسم قیامی بود علیه نظام کهن و حاکم که شاعر و نویسنده را به افق های دوردست و برتر سوق می داد و تخیل و آزادی و فردگرایی از بنیادهای اساسی آن محسوب می گردید. شهریار از زمره ی شاعرانی است که ضمن برخورداری از سبک و شیوه ی خاص خود توانسته است مضامین بسیاری از این مکتب را با رعایت اصول و موازین خاص آن به کار گیرد و به طرز استادانه ای در شعر خود وارد کند. مضامین عمده و اساسی که در میان آثار این شاعر معاصر ایران وجود دارد را می توان به 4 بخش احساساتی شامل عشق، موسیقی، ناامیدی، خاطرات دوران گذشته ی کودکی و جوانی، حسرت، شوق و اشتیاق، شکایت، غم و اندوه، محرومیّت و ناکامی، هجران و طبیعت گرا شامل: طبیعت به همراه عناصر موجود در آن، و ناسیونالیستی و اجتماعی تقسیم نمود.

از قرن سیزدهم هجری ایرانیان در معرض جریان نوظهوری به نام فرهنگ غربی قرار گرفتند که به دلیل عدم آگاهی از پیامدهای پذیرش آن تحت تاثیر و نفوذ آن ،ریشه های بومی و سنتی خود را از دست دادند. پس از مشروطه و در پی انقلاب ادبی که در ایران صورت گرفت، عده ای از روشنفکران متوجه بحران هویتی که ملت ایران در آن گرفتار بود، شدند. بنابراین تلاش خود را جهت آگاه سازی مردم و نجات آنها معطوف نمودند. جمالزاده از نخستین کسانیست که در آثار داستانی خود به بیان این مساله در قالب نوین داستان کوتاه پرداخته است. پس از او صادق هدایت با گرایش شدید ناسیونالیستی خود، سعی بر آگاه سازی ملت ایران نمود. بزرگ علوی نیز در ادامه راه هدایت کوشید به معرفی عناصر بیگانه در فرهنگ اصیل فارسی بپردازد، و راهی را که جمالزاده آغاز کرده بود، آل احمد با نمودن راه حل های مقابله با جریان فرهنگ غربی به انجام رسانید. بررسی همه جانبه آثار این بزرگان نشان می دهد که وجه مشترک تلاش تمامی آنان تاکید برحفظ فرهنگ بومی و ملی با پناه بردن به گذشته و سنت بود که در آثار خود گاه به زبان طنز و زمانی به کنایه و گاه در پوششی از عتاب و انتقاد به بیان آن پرداخته اند.

سمبولیسم ادبی در دو دهه ی پایانیِ قرن هیجدهم در غرب ظهور کرد و بخشی از مشخصه ها و مبانی آن، پس از مشروطیت به شعر فارسی راه یافت. با ظهور نیمایوشیج، سمبول پردازی و نمادگرایی به صورت یکی از جنبه ها و ارکان شعر نو در آمد و به تدریج، سمبولیسم شعر فارسی، ماهیت و ساختاری متناسب با دنیای فکری و شیوه های شعری شاعران نوپرداز پیدا کرد. نخستین دوره ی ظهور سمبولیسم در شعر نو فارسی دهه ی بیست است. پس از آن، وقوع کودتای 28 مرداد 1332در دهه ی سی و نیز ظهور شاعران صاحب سبک در حوزه ی شعر نو، جریان نمادپردازی و سمبولیسم شعری را در مسیر دیگری قرار داد و منجر به توسعه ی اشکال و ابعاد آن گردید. در این پژوهش، غیر از برخی شاعران تاثیر گذارِ معاصر که به طور مختصر محتوای سمبولیسم آنها تحلیل گردیده، از میان مطرح ترین شاعرانی که در طول چند دهه توانسته اند تشخصی نمادین در شعر خود به نمایش گذارند، ده شاعر، انتخاب و به معرفی شیوه ی شعری و تبیین جنبه های سمبولیسم آنها پرداخته شده است. شیوه ی بحث و روش تحلیل در این پژوهش، بر شاخصه ها و خصایص اصلی شعر و نگرش شاعران، تکیه و تاکید داشته و کیفیت سمبول سازی و شکل گیری بیان نمادین هر شاعر، متناسب با مشخصه های ذهنی و جهان بینی ویژه ی او مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. در تحلیل محتوای شعر نیمایوشیج، نگرش طبیعت گرایانه و وابستگی بسیار وی به زیست بوم خود، در کنار تعهد انسانی و اجتماعی وی مبنای کار است؛ سمبولیسم احمد شاملو در چارچوب تفکر انسان گرایانه و عصیان و اعتراض اجتماعی او بررسی و تحلیل گردیده؛ به شیوه ی نمادپردازی و محتوای سمبولیسم اخوان ثالث، بر اساس نگرش تاریخی و اساطیری و نیز ماهیت ایرانی شعر وی پرداخته شده؛ ابعاد و محتوای سمبولیسم نادرپور در حوزه ی بینش تغزلی و عواطف عشقی وی تبیین شده؛ سهراب سپهری و سمبولیسم خاص او مبتنی بر نگرش شهودی و عرفانی وی مورد تحلیل قرار گرفته؛ در بررسی نمادگرایی فرخزاد، نگرش زنانه و نگاه عاطفی و معترض او چارچوب تحلیل واقع شده؛ شیوه ی سمبول سازی و محتوای شعر رویایی از منظر فرمالیسم و در چارچوب ضوابط و الزامات شعر حجم، تبیین و تشریح گردیده؛ نمادگرایی و بیان نمادین شفیعی بر مبنای نگرش اسلامی، تاریخی و ملی وی تحلیل شده؛ در بررسی سمبولیسم صالحی، زمینه ی تحلیل، شعر گفتار و الزامات بیان محاوره است و نهایتا، اساس کار در تحلیل سمبولیسم امین پور، باورهای انقلابی و نگاه ارزشی وی می باشد.

آیین سوگواری هر ملّت و قومی بیانگر گوشه ای از فرهنگ و آداب و رسوم آن ملّت است و از این جهت شناخت و عرضه ی آن ها دارای اهمّیّت فراوانی می باشد. در این پژوهش سعی شده است با برّرسی و طبقه بندی آیین های سوگواری ذکر شده در متون منظوم حماسی به بیان آداب و آیین های سوگواری رایج در ایران باستان بپردازیم که برخی از آن ها در آثار شاعران حماسی هر دوره انعکاس یافته و جزو فرهنگ جامعه ی آن روزگار بوده است. سوگواری و عزاداری در گذشته دارای آیین ها و آداب خاصی بوده است که با گذشت زمان به تدریج دچار تغییر و دگرگونی هایی شده است، یا در مواردی به کلّی منسوخ شده است. نکته ی جالب توجّه این است که برخی از آیین های سوگواری کهن پس از گذشت سال ها همچنان در دوره-های بعد و حتّی تا دوره ی معاصر، اصالت خود را حفظ کرده اند و باقی مانده اند.

سیدحسن حسینی از جمله شاعرانی است که پرورده ی انقلاب و جنگ بود و شعرش از متن فرهنگ تشیّع و جریان-های انقلاب و هیجان های جنگ می جوشید. شعر او شعری آرمانگرا و مذهبی است که در تلفیق فرم و محتوا تلاش می کند. مضامین متنوع و متفاوتی چون؛ ادبیات پایداری، طنز، مدح و مرثیه، اخلاق، عشق، مباحث مذهبی چون کربلا و عاشورا در متن آثارش نشان از علاقه وی به مضامین و موضوعات گوناگون دارد. او خود را به مانند بسیاری از شاعران هم عصر، محدود به موضوع خاصی نمی کند چرا که او شاعری متعهد و آرمان گراست و خود را ملزم به مطرح کردن همه ی این موضوعات می داند. حسینی در کنار پرداختن به این مضامین گوناگون، از فرم و ساختار اثرش غافل نیست. کاربرد وسیع آرایه های ادبی( چه در شعر و چه در نثر )، گرایش به صور خیال( تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز )، علاقه به استفاده از انواع نماد (سمبول) و نیز موسیقی شعر، همه و همه حکایت از این دارد که او به زیبایی، ساختار و هنری بودن اثرش در کنار پرداختن و توجه به محتوا اهمیت می دهد. بررسی این عوامل و عناصر که از آن ها سخن به میان آمد ما را یاری خواهند کرد تا درباره ی شعر معاصر و ویژگی های آن شناخت بیشتری بدست آوریم و نیز با یکی از شعرای معاصر ایران که کمتر مورد توجه قرار گرفته است و هنوز چند صباحی از کوچ ناگهانی او نمی گذرد، بیشتر و بهتر آشنا شویم.

استفاده از حفاری به روش بالاتر از فشار تعادلی، همراه با بوجود آمدن دو مشکل عمده آسیب سازندی و از دست رفتن جریان گردش گل در مخازن شکافدار طبیعی می باشد، که سبب کاهش تولید از مخزن می شود. با توجه به اینکه بیشتر از %80 از میادین نفتی ایران را مخازن کربناته تشکیل می دهند، کاهش مشکلات یاد شده تاثیر بسیاری زیادی در افزایش بهره دهی این نوع مخازن دارد. فناوری حفاری زیر فشار تعادلی در چندین میدان نفتی ایران مورد استفاده قرار گرفته که از نتایج آن حذف مشکلات ناشی از حفاری بالاتر از فشار تعادلی و افزایش بهره دهی این میادین بوده است. بحث مهم مربوط به استفاده از این فناوری، انتخاب روش مناسب و ارزیابی اقتصادی آن بوده، تا به عنوان گزینه حفاری مناسب و مقرون به صرفه، در یک میدان نفتی بکار برده شود. مخزن مورد مطالعه a از نوع مخازن شکافدار کربناته بوده که دارای مشکل هرزروی سیال حفاری در حدود 400-500 بشکه در ساعت را حین حفاری داشته و از آنجا که رفع تاثیر این هرزروی بر تولید و بهره دهی این مخزن نیازمند صرف زمان وهزینه زیاد می شود، ارایه راهکار مناسب جهت رفع این مشکل ضروری به نظر می رسد. هدف اصلی از انجام این مطالعه ارزیابی فواید استفاده از حفاری زیر فشار تعادلی در حذف مشکلات ناشی از حفاری به روش معمول بوده و در این مطالعه با تحقیق در مورد امکان سنجی استفاده از حفاری زیر فشار تعادلی در یکی از میادین شکافدار کربناته ایران و ارزیابی و مقایسه نتایج تولید نفت تجمعی حاصل از شبیه سازی میدان با نتایج حاصل از حفاری به روش بالاتر از فشار تعادلی و مطالعه اقتصادی این فناوری در میدان مذکور، بکارگیری این فناوری بصورت حفاری با کف را در میدان مورد مطالعه قابل اجرا و مورد قبول نشان می دهد.

منوچهر آتشی از شاعران اقلیمی معاصر جنوب کشور ( بوشهر ) بود که متأسفانه، علی رغم تعدّد و تنوّع آثار، کمتر مورد توجّه خوانندگان و اهل ادب قرار گرفته است. آتشی شاعری طبیعت گرا است و به خصوص طبیعت سبز و بکر وحشی در شعر او تأثیر زیادی گذاشته است و جلوه های زیادی دارد.امّا آتشی در شعر ، از جنوب و فرهنگ مردم شهر و دیار و بر و بوم خود بیشتر تأثیر پذیرفته است. آتشی را می توان شاعر و معرّف جنوب نامید. به همین دلیل او، در بین شاعران اقلیمی حائز شهرت فراوانی است.تصویرگرایی به شعر آتشی زیبایی و تجسّم می بخشد، طوری که خواندن یک سطر از شعر او همانند نگاه کردن به یک تصویر زیبا و جاندار است.باید بگوییم که شعر آتشی بیان کننده ی واقعیّت ها و رویاها و زشتی و زیبایی های این دنیا با زبانی شاعرانه است. در شعر او عاطفه ها ی غنایی و عاشقانه و رمانتیسم احساسی و اقلیمی نیز جلوه های رنگارنگ و متعدّدی دارد. آتشی در هر دو نوع شعر سنّتی و نیمایی و نو نیز تبحّر داشته و اشعاری از خود به یادگار گذاشته است. این رساله علاوه بر معرّفی آتشی و آثار او به بلاغت شعر او نیز پرداخته است. روش تحقیق در این رساله، توصیفی و تحلیلی است که به شیوه ی گردآوری منابع و اسنادی تدوین یافته است. واژگان کلیدی: منوچهر آتشی، شعر، زندگی، طبیعت، رمانتیسم

دوره بازگشت ادبی، تقریباً از سقوط صفویّه آغاز شده و تا ظهور مشروطه ادامه داشته است. یکی از مشهورترین شاعران و پیش آهنگان این دوره ادبی، مشتاق اصفهانی است. اگرچه او در میان هم عصرانش از مقام ادبی ویژه ای برخوردار بوده امّا تا کنون اشعار وی مورد نقد و بررسی شایسته ای قرار نگرفته است. در این پژوهش ضمن تبیین اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دوره مشتاق، سعی بر آن است تا مختصّات زبانی، فکری و ادبی اشعار این شاعر بررسی شود. اگرچه مشتاق در نزدیک کردن زبان خویش به کلام قدما، تلاش فراوان نموده است امّا عواملی چون تفاوت جامعه و زمان وی با روزگار پیشینیان، به عنوان مانعی، از توفیق کامل او در این زمینه جلوگیری کرده است. مختصّات فکری مشتاق در عارفانه ها، عاشقانه ها، مدیحه ها، شکوائیّه ها و تلمیحات وی به چشم می خورد. او در بسیاری از اشعار خود اندیشه های سعدی و حافظ را در نظر گرفته و آن ها را با تفکّرات شیعی خویش آمیخته است. در سطح ادبی این دیوان، کاربرد انواع قالب های شعری، تسلّط مشتاق را در این زمینه آشکار می کند. بر این اساس می توان غزلیّات او را که به تقلید از شاعران سبک عراقی سروده شده و رباعیّات وی را که از خیّام تأثیر پذیرفته است، از دلنشین ترین قالب های شعری این شاعر به شمار آورد. مشتاق به هدف آرایش و تأثیرگذاری سخن خود، انواع صنایع لفظی به ویژه تکرار و همچنین آرایه های معنوی، نظیر حسن تعلیل، ایهام و لفّ و نشر را به کار برده است. در اشعار وی از میان شاخه های علم بیان، تشبیه و استعاره کاربرد بیشتر و موفّق تری دارند. او غالباً با گزینش ماهرانه انواع اوزان عروضی، قافیه ها و ردیف های مناسب و متنوّع، در زیبایی موسیقایی اشعار خود موفّق عمل کرده است.

مهارت های زندگی متعددند و هر یک بر حسب نیاز، در موقعیت های خاص مورد استفاده قرار می گیرند. در واقع هر کدام از این مهارت ها به ما توانایی نشان دادن عکس العمل های مناسب، در موقعیت های مختلف را می بخشند. بنابراین جهت داشتن زندگی سرشار از کامیابی و موفقیت، فراگیری این مهارت ها ضرورتی اجتناب ناپذیراست. در پژوهش حاضر مهارت هایی که سعدی برای داشتن یک زندگی سعادتمندانه در آثارش آورده است، به سه دسته ی کلی تقسیم کرده ایم: 1. مهارتهای ارتباط با خدا؛ 2. مهارتهای ارتباط با خود؛ 3. مهارتهای ارتباط با دیگران. این تقسیم بندی صرفاً جهت انسجام بخشیدن و اجتناب از پراکندگی انجام شده است، زیرا مهارت های زندگی در اصل از هم جدا نیستند. سعدی ارتباط با خدا را یکی از مهم ترین مهارت های زندگی دانسته، معتقد است که داشتن بینش توحیدی و ایمان و اعتقاد به خداوند و روز رستاخیز و ثواب و عقاب در شکل-گیری رفتار مطلوب تأثیری غیر قابل انکار دارد. در باور او مهارت ارتباط با خود و خودآگاهی، مهم ترین مهارتی است که حتی مهارت ارتباط با خدا و دیگران را نیز تحت الشعاع خود قرار می دهد. انسان با آگاهی از فلسفه ی وجودی خویش سعی در برنامه ریزی و انتخاب اهداف واقع بینانه در زندگی خواهد کرد. چنین فردی با آگاهی از نقاط قوت و ضعف خود، داشتن تصویر واقع بینانه از خویش، آگاهی از حقوق و مسوولیت های خود، ارزش ها و انگیزش ها برای شناخت، داشتن عزت نفس، برخورد مناسب با ناکامی ها و شکست ها، تشخیص نیازهای جسم و روان، که از مصادیق و ابعاد خودآگاهی هستند، قادر خواهد شد با انعطاف پذیری و تحمل آرای دیگران، ارتباط موثری با آنان داشته، در برخورد با مسایل و تصمیم گیری های حساس، از مشاورت و راهنمایی های آنان سود جوید و به هدف مطلوب دست یابد. احساس خوبی که از این موفقیت حاصل خواهد شد بر میزان رضایت او از زندگی خواهد افزود و سلامتی روحی و روانی او را در پی خواهد داشت. چنین کسی از عهده ی هر مسوولیتی برخواهد آمد. و جامعه با وجود چنین افرادی به رشد و شکوفایی گام خواهد گذاشت. بنابراین، آثار سعدی را باید، نه فقط به خاطر ظرایف و دقایق ادبی، بلکه به عنوان منشور اخلاقی و تربیتی، مورد مطالعه و دقت نظر قرار داد.

ادبیات جهان در طول تاریخ با حوزه های نقدی متفاوتی روبرو بوده است که هر کدام در صدد رونمایی های جدیدی از زیبایی های ادبیات بودند. قرن بیستم شاهد رویکردی در نقد ادبی است که بنیان گذاران آن برای کشف زیبایی های هنر، تنها از منظر شکل و فرم به آن می پرداختند و به عنوان « فرمالیست » نامگذاری شدند. فرمالیست ها معتقد بودند که مفاهیم و معانی جدیدی خلق نمی شود و این امر باعث می شود غبار عادت بر روی این مفاهیم بنشیند و این خودکارشدگی، نوعی نابینایی ذهنی در مخاطب ایجاد می کند. از این رو کار هنر را زدودن این خودکارشدگی می دانستند و بحث آشنایی زدایی را مطرح کردند. به اعتقاد ایشان خروج از زبان معمول و غریب سازی عبارات باعث آفرینش شعر می شود به این ترتیب تکنیک ها و شگردهایی که شاعران برای عادت ستیزی به کار می برند موضوع مطالعات ادبی خود قرار دادند. در نظر اینان، آشنایی زدایی به دو شکل هنجارگریزی و قاعده افزایی امکان می یابد. در این پژوهش سعی شده است با بررسی آثار شفیعی کدکنی، شاعر معاصر ادبیات فارسی و بدرشاکر السیاب، شاعر معاصر عربی عواملی که باعث برجسته سازی زبان شعری این شاعران شده، با روش توصیفی- تحلیلی مورد بررسی قرار گیرد. نتایج این پژوهش بیانگر این است که این شاعران با بهره گیری از ترفندهای هنجارگریزی و قاعده افزایی، به زیبایی و پویایی سخن خود افزوده اند و باعث توجه دو چندان مخاطب به متن شده اند. همچنین می توان گفت، این دو شاعر از تکنیک ها و شگردهای همسانی برای نا آشنا کردن زبان شعری خود استفاده کرده اند و در این راستا از موسیقی و آهنگین کردن کلام، در زبان شعر خود غافل نبوده اند.

تعیین موقعیت ، مهم ترین وظیفه ی یک سامانه ی ناوبری است که عموماً بر اساس مختصات موقعیت، بردار سرعت و زوایای سمت و تراز به دست آمده از سامانه ی ناوبری و سیستم های کمکی تعیین می شود. در یک سامانه ی ناوبری اینرسی شامل سنسورهای اینرسی کم هزینه، به علت وجود عدم قطعیت های قابل توجه از نوع نویز، بایاس و دریفت، خطای موقعیت یابی در مدت زمان کوتاهی افزایش می یابد. بنابراین ترکیب آن با یک سامانه ی کمکی مانند سامانه ی موقعیت یاب جهانی، جهت کاهش خطای سامانه ی ناوبری اینرسی، به وسیله ی الگوریتم های تخمین بهینه انجام می گردد. در صورتی که دقت سیستم های ناوبری کم هزینه افزایش یابد، هزینه ی کاربردهای معمول آن ها کاهش یافته و راه برای استفاده در کاربردهای جدید باز می شود. کالیبراسیون، یک روش مناسب برای جبران خطاهای معین سنسورهای واحد اندازه گیری اینرسی است. خطاهای سنسورهای اینرسی ارزان قیمت، بخصوص سنسورهای ریزالکترومکانیکی، به شدت به وضعیت های محیطی مثل دما وابسته هستند. با توجه به تاثیر تغییرات دمایی در خروجی سنسورها، ضرورت کالیبراسیون دمایی و توسعه ی مدل های جبران کننده ی دمایی دقیق و قابل اطمینان به وضوح احساس می شود، که در این پایان نامه مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی این پایان نامه، ارائه ی یک الگوریتم جدید برای کالیبراسیون دمایی برخط واحد اندازه گیری اینرسی و جبران خطاهای ناشی از تغییرات دما در ژیروسکوپ ها و شتاب سنج ها است. در این پایان نامه، برای رسیدن به این هدف، از سه الگوریتم تخمین بهینه شامل فیلتر کالمن توسعه یافته، فیلتر h_inf و روش بهینه سازی ازدحام ذرات استفاده می شود. با توجه به این که روش های کالیبراسیون دمایی پیشنهاد شده در کارهای گذشته، عموما زمان بر و برون خط بوده و نیاز به تجهیزات گران قیمتی از جمله میز چرخان و محفظه ی دمایی دارند، روش ارائه شده در این پایان نامه، مزیت قابل توجهی در مقایسه با کارهای گذشته دارد. برای ارزیابی کارایی الگوریتم ارائه شده در این پایان نامه، چند تست پرواز انجام گرفته است. نتایج این پایان نامه نشان می دهد که استفاده از الگوریتم بدیع کالیبراسیون دمایی برخط ارائه شده در این پایان نامه، دقت سیستم ناوبری ترکیبی را افزایش می یابد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

بحث برانگیزترین مکتب ادبی قرن بیستم سوررئالیسم با تمام تأثیراتی که در ادبیات جهان گذاشت در ادبیات فارسی غریب نبوده است.تجربیات فراحسی عارفان و شطحیات آنان گویی سرچشمه های سوررئالیسمی بوده اند که قرن ها بعد در اروپاظاهرشد.جستجوی عرفان در روح و جان آدمیهمان کنکاش سوررئالیسم در ذهن و ناخودآگاه انسان است که نظریات فروید آن را شدّت می بخشد.عرفا بارعایت آدابی دشواردرمجاهدات با عالم غیب ارتباط برقرار می کردند و تحت تأثیرحالات معنوی بدون دخالت اراده و عقل و معاش انسانی به تجارب روحی می رسیدندو بیانی برزبان می آوردند که قابل مقایسه با بیان و نگارش خودکارسوررئالیسم است.جلوه گاه حقیقت برترحقیقی برای عارف دل و روح است و برای سوررئالیسم عمق ذهن و ناخودآگاه که باید کشف شود. تشابهات بین عرفان و سوررئالیسم ازعوامل نسبتا مشترکی چون علل اجتماعی ،سیاسی،اقتصادی،دینی وفرهنگی سرچشمه می گیرد. حتی در موارد متعددی ابزارهای مورداستفاذه این دودرظاهرتاحدی مشترک یا شبیه به هم اند.نتایج حاصل از سلوک طولانی مدت عرفانی و تلاش های کوتاه و زودگذرسوررئالیستی نیزتامسیری می توانند مسامحتا همگام تلقی شونداماپشت گرمی عرفان به اعتقاد اصیل دینی و عدم چنین اعتقادی در سوررئالیسم غنای عرفان را در برابر سوررئالیسم به رخ می کشد. باوجودتشابهات و روابط نزدیک بین عرفان و سوررئالیسم ورود عرفان در زندگی عملی عرفا پویایی و رشد و تکامل شگفت آوری به آن بخشید که سوررئالیسم به دلیل کنارکشیدن ازصحنه زندگی ازچنین امتیازتضمین کننده ای محروم ماند.

یکی از پدیده های نامطلوب در موتورهای سوخت جامد آنست که این موتورها در حین کار ناگهان دچار نوسان در فشار عملکردی خود می شوند. این پدیده مبین یک جفت شدگی بین پدیده احتراق و آکوستیک محفظه احتراق، شناسایی فرکانسهای تشدید محفظه احتراق می باشد. در کار حاضر سعی شده است فرکانسهای تشدید یک محفظه احتراق با حل عددی معادلات حاکم مورد بررسی قرار گیرد. در فصل اول ابتدا یک معرفی و تاریخچه از ناپایداری احتراق بیان می گردد، فصل دوم ضمن معرفی عوامل موثر در ناپایداری احتراق به بیان جایگاه کار حاضر از دیدگاه کلان در مجموعه فعالیتهای ناپایداری احتراق می پردازد و با ارائه یک الگوریتم روشی را جهت جلوگیری از ناپایداری احتراق پیشنهاد می کند. فصل سوم معادلات حاکم را معرفی و به کمک تئوری اغتشاشات ، معادلات اغتشاشی را که نهاتتا مورد حل قرار می گیرد استخراج می کنند. در فصل چهارم با معرفی روش عددی مناسب برای حل این معادلات ، به حل معادلات با فرض عدم وجود جریان در موتور (آکوستیک کلاسیک) می پردازد، برای چند مورد حل عددی انجام گردید و در مواردی که جواب تحلیلی موجود است حل عددی با تقریب مناسبی جواب لازم را بدست می دهد. در انتهای فصل چهارم ابزار برای شناسایی فرکانسهای تشدید یک محفظه احتراق بصورت تقارن محوری در حالت بودن جریان میانی ایجاد شده است . از آنجا که در یک موتور واقعی همواره میدان جریان و عوامل تاثیر گذارنده آن بر فرکانسهای تشدید محفظه احتراق پرداخته می شود و پارامترهای تاثیرگذار مورد شناسایی قرار می گیرد.