در سیستمهای کامپیوتری امروزی عموما برای افزایش کارایی سیستم از کمک پردازنده هایی در کنار پردازنده اصلی استفاده می شود که اجرای بخشهایی از برنامه که در پردازنده زمان زیادی می طلبد و باعث کاهش کارایی می شود را به عهده می گیرند. معماری این کمک پردازنده ها نقش مهمی در بهبود کارایی سیستم ایفا می کند. چنانکه هر چه کارایی این کمک پردازنده بیشتر باشد تاثیر بیشتری بر بهبود کارایی کل سیستم خواهد داشت. در این پروژه قصد داریم روشهای گوناگونی در زمینه بهبود معماری یک کمک پردازنده و ارتباط آن با پردازنده اصلی را بررسی کرده و معماری جدیدی ارائه کنیم که در کنار معماری پردازنده های mips به افزایش کارایی منجر شود. معماری پیشنهاد شده در این پایان نامه معماری آرایه ای است که سرعت اجرای برنامه را افزایش داده و در عین حال تعداد دسترسی به حافظه و مشکلات ناشی از آن را کاهش می دهد. معماری که در این پایان نامه ارائه شده است برای اعمال بر روی کاربردهای مختلفی مناسب می باشد. این موارد مختلف در فصل های بعد بررسی شده اند و میزان بهبودی که در هر مورد به دست می آید گزارش شده است. با استفاده از معماری که در این پایان نامه ارائه شده ، در حدود 32 درصد تا 34 درصد در زمان اجرای برنامه ها کاهش بوجود آمده است. در مقابل این دستاورد، بین 13 درصد تا 24 درصد افزایش مساحت ایجاد می شود. این میزان افزایش مساحت در مورد سخت افزارهای مختلفی که معماری مورد نظر را روی آنها پیاده سازی می کنیم متفاوت است. در مواردی که محدودیت زیادی بر روی سخت افزار وجود دارد، مانند زمانی که پیاده سازی بر روی fpga انجام می گیرد، افزایش مساحت کمتری را تحمل می کنیم. با استفاده از فرمول بندی که در مورد میزان بهبود معماری ارائه شده برای هر یک از کاربردها وجود دارد، این بهبود ارزیابی شده و اعداد مناسب و قابل توجهی به دست آمده است.