از بین روشهای مختلف جهت بهبود عملکرد لرزه ای سازه ها , استفاده از سیستم جداسازی لرزه ای , یکی از کارآمدترین و به روزترین روشهای قابل استفاده است که هم در سازه های طرح از ابتدا و هم در سازه های موجود , قابل استفاده می باشد. در این پژوهش سعی شده است تا ضوابط آئین نامه طراحی ساختمانها با استفاده از جداسازهای لرزه ای در کشورمان که ترجمه ای از آئین نامه غربی آن می باشد , به چالش کشیده شود و پیشنهاداتی جهت بهبود روابط موجود در آن , داده شود. در این پژوهش , با مدلسازی کامل 20 نوع ساختمان در محدوده ساختمانهای میان مرتبه در سه رده 4 و 7 و 12 طبقه و تحلیل تاریخچه زمانی هرکدام از آنها , تحت 12 رکورد زلزله , و همچنین انجام آنالیز پوش اور بر روی تمام آنها , ضوابط آئین نامه مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به بالغ بر 250 آنالیز تاریخچه زمانی و 350 آنالیز پوش اور انجام شده , می توان استنتاج نمود : 1- میزان تغییر مکان هدف که در آئین نامه به اندازه تغییر مکان طرح منظور شده است , به هیچ وجه , مقدار مناسبی برای معادل سازی تلاشهای ایجاد شده در اعضا , در خلال زلزله طرح نمی باشد. 2- نوع توزیع جانبی در تحلیل پوش اور ( که در حال حاضر , متناسب با مود اول در نظر گرفته می شود ) کاملا نامناسب بوده و بایستی به توزیع های مثلثی , تغییر داده شود. 3- استفاده از زمان تناوب هدف , بیشتر از سه برابر زمان تناوب اصلی سازه متناظر با پای گیردار , به دلیل اعمال محدودیت ها و کنترلی های طراحی , منجر به افزایش زمان تناوب سازه جداسازی نمی شود و در مواردی , موجب کاهش سطح عملکرد سازه جداسازی شده می شود. 4- اعمال نیروی شلاقی ( و یا اعمال نیروی جانبی بصورت سهموی بجای مثلثی ) بایستی در طراحی سازه , مد نظر قرار گیرد . 5- با توجه به مقادیر بیشینه شتاب حاصل برای مقیاس کردن شتاب نگاشت ها , و اینکه مقادیر حاصل , منجر به شتاب نگاشتهایی با بیشینه شتاب بسیار بزرگی می شوند , به نظر می رسد لازم است آئین نامه , ضریب 1.2 برابر بودن میانگین طیف ها را به مقادیر کمتری اصلاح کند. این نکته در آئین نامه asce07 ویرایش 2010 نسبت به آئین نامه های قبلی , اصلاح شده است. تا جائیکه این ضریب را که در آئین نامه های قبلی 1.4 بوده ( و البته در آئین نامه فعلی 2800 نیز 1.4 می باشد ) , به عدد 1 , کاهش داده است.