مقدمه: رویکرد تحلیل مختصه های معنایی (sfa) و افزایش کارایی ارتباطی بیماران زبان پریش (pace) مداخلاتی هستند که در درمان نقایص نامیدن بیماران زبان پریش استفاده می شوند. در این مطالعه ما به مقایسه اثربخشی روش های sfa و pace که به ترتیب متعلق به دو رویکرد درمانی مبتنی بر آسیب و مبتنی بر ناتوانی هستند، پرداختیم. روش بررسی: این مطالعه روی 4 بیمار مبتلا به زبان پریشی ناروان و با طرح تک آزمودنی متقاطع (abcbc) صورت گرفت که طی آن هر بیمار با هر روش به مدت 2 هفته تحت درمان قرار گرفت. در این پژوهش به منظور انتخاب کلمات درمانی و کنترل از 269 تصویر با توافق نام بالای 70%، استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری، از آمار توصیفی، تحلیل سطح، گرایش و شیب، آزمون های آماره سی و ویلکاکسون استفاده شد. یافته ها: بدنبال ارائه مداخلات sfa و pace، توانایی نامیدن کلمات درمانی هر دو روش، در تمام بیماران به صورت معناداری افزایش پیدا کرد بجز یکی از آن ها با آسیب عقده های قاعده ای چپ که روش sfa در او موثر نبود. این تغییرات در روش pace بیش از sfa بود. همچنین توانایی نامیدن کلمات کنترل، تولید مختصه های معنایی و انتقال پیام افزایش یافت. عملکرد بیماران در نامیدن کلمات درمانی پس از گذشت 1 هفته از اتمام مداخلات، علی رغم کاهش جزئی، همچنان بالای خط پایه حفظ شده بود. نتیجه گیری: sfa و pace می توانند، به عنوان مداخلات موثر، در درمان نقایص نامیدن بیماران زبان پریش مورد استفاده قرار گیرند اما pace، به عنوان یک درمان چندمنظوره، نسبت به sfa موثرتر می باشد و علاوه بر بهبود مهارت های ارتباط، می تواند برای درمان آنومی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: تمرینات استقامتی شدید فشار اکسایشی بالایی را بر بدن اعمال می کند. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر تمرینات مقاومتی سبک و مصرف مکمل کورکومین در طی 8 هفته تمرینات استقامتی شدید بر فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (sod) و التهاب معده در موش های صحرایی نر ویستار بود. مواد و روش ها: به همین منظور تعداد 33 سر موش صحرایی نر ویستار (سن: 9 هفته و وزن: 21±73/254 گرم) از موسس? پاستور خریداری شد و پس از یک هفته آشناسازی با تمرینات، به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل(6=n)، کورکومین(6=n)، تمرین استقامتی(7=n)، استقامتی+کورکومین(7=n)، استقامتی+مقاومتی+کورکومین(7=n) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل دویدن 8 هفته و هفته ای 5 جلسه به مدت 30 دقیقه با سرعت 10 متر بر دقیقه در آغاز و در پایان به مدت 70 دقیقه با سرعت 35 متر بر دقیقه روی نوارگردان مخصوص جوندگان بود. مکمل کورکومین از طریق تزریق زیر صفاقی ارائه شد (30میلی گرم با ازای یک کیلوگرم وزن بدن به مدت 3 روز در هفته). تمرینات مقامتی سبک به مدت 8 هفته و هفته ای 2 جلسه روی نردبان مخصوص با افزایش تدریجی بار از 30 الی 70 درصد وزن بدن که به دم آن ها بسته می شد،انجام گرفت. اندازه گیری فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان sod با استفاده از کیت الایزا و میزان التهاب بافت معده از طریق رنگ-آمیزی با ائوزین و هماتوکسیلین انجام شد. نتایج: نتایج آزمون anova در گروه های مختلف نشان داد که فعالیت آنزیم sod در بافت معده به طور معناداری در گروه استقامتی پایین تر از گروه کنترل و در گروه استقامتی+ کورکومین و استقامتی+ مقاومتی+ کورکومین در مقایسه با گروه استقامتی بالاتر بود. همچنین نتایج آزمون کروسکال والیس در گروه ها نشان داد که درجه التهاب بافت معده به طور معناداری در گروه استقامتی بالاتر از گروه کنترل و در گروه استقامتی+کورکومین و استقامتی+مقاومتی+کورکومین نسبت به گروه استقامتی پایین تر بود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد تمرین استقامتی شدید موجب کاهش فعالیت آنزیم آنتی اکسیدان معده و افزایش التهاب بافت معده می گردد اما تمرینات مقاومتی سبک به همراه مکمل کورکومین می تواند فعالیت آنزیم آنتی-اکسیدان معده را افزایش داده و درج? التهاب را در طول تمرینات استقامتی کاهش دهد، در نتیجه دفاع آنتی اکسیدانی بدن را بازسازی کند.