در این رساله کاربرد نظریه درجه بندی را برای اصلاح (یا درجه بندی) احتمالهای مرگ و میر، مورد بررسی قرار داده ایم. درجه بندی را می توان به صورت زیر تعریف کرد: "فرایند بدست آوردن دنباله ای از مقادیر سازگار و هموار، از یک سری متغیرهای وابسته به مقادیر مشاهده شده نامنظم، به روش متداول" این نامنظمی ها که صحبت از آن می شود و هدف ، از بین بردن آن می باشد، ممکن است شامل خطاهای تصادفی و یا تغییران منظم مانند تغییرات دوره ای باشد. روشهای درجه بندی ممکن است به طرق مختلف طبقه بندی شوند. از جمله طبقه بندی، روشهای درجه بندی عبارت است از روشهای گسسته و روشهای پیوسته. یکی از معروفترین روشهای گسسته که هم اکنون نیز کاربرد زیادی دارد، روش میانگین متحرک وزنی است که مقادیر اصلاح شده از فرمول زیر بدست می آید: vx n r -n ar ux+r همچنین برای روشهای پیوسته ما از روش درجه بندی پارامترهای بهره برده ایم. در این روش که از داده های سرشماری جمعیت سال 1370 استفاده شده است ، از توابع بقای معروف مانند گامپرتر، وایبول و گاما بهره جسته ایم. از آنجائی که ماهیت داده ها طوری است که نمی توان یک توزیع به کل داده ها برازش داد از توابع بقاء تکه ای استفاده کرده و سپس از روی احتمالهای مرگ و میر اصلاح شده اند و در اخر از روشهای سری زمانی برای مدل بندی احتمالهای مرگ و میر استفاده کرده ایم.