تیفوئید به عنوان یکی از مشکلات عمده بهداشتی در منطقه از شیوع بالایی برخوردار است . بدلیل وجود مشکل در تشخیص آزمایشگاهی این بیماری بخصوص عدم اعتبار بالای کشتهای میکروبی که تشخیص قطعی براساس آنهاست و نیاز به تشخیص سریع، مجبور به استفاده از روشهای تشخیصی فرعی هستیم. تست ویدال یکی از این روشهاست که به وفور از آن استفاده می شود. بدین ترتیب تصمیم به ارزیابی ارزش آن در تشخیص بالینی گرفته شد. بدین منظور با استفاده از یک روش گذشته نگر با رجوع به بایگانی بیمارستان اطفال زاهدان از اطلاعات مربوط به بیمارانی که با شک بالینی به تیفوئید بستری شده بودند بهره گرفتیم. نتایج بدست آمده از این قرار بودند: حساسیت و ویژگی کلی تست ویدال بترتیب 79/8 درصد و 48/7 درصد بود. ppv و npv محاسبه شده برای آن نیز به ترتیب 60/1 درصد و 71/2 درصد بدست آمد. حساسیت و ویژگی و ppv آگلوتینین o در تیتر 1/160 به ترتیب 74/4 درصد، 45/7 درصد و 54/9 درصد محاسبه شد. حساسیت ، ویژگی و ppv آگلوتینین h در تیتر 1/320 به ترتیب 54/5 درصد، 66/6 درصد و 43/4 درصد محاسبه شد. هم آگلوتینین o و هم آگلوتین h بیشترین ارزش تشخیصی را در تیتر 1/320 داشتند. بنابراین این تیتر می تواند بعنوان تیتر پایه در تشخیص بیماری مورد استفاده قرار گیرد. برخی از یافته های دیگر این مطالعه از قرار ذیل است : حساسیت ، ویژگی، ppv و npv علائم بالینی بترتیب 89/2 درصد، 33/6 درصد، 62/9 و 74 درصد محاسبه شد. از بین علائم بالینی برای 3 علامت تب طول کشیده، تب پلکانی و برادیکاردی نسبی که طبق سایر مطالعات ارزش تشخیصی زیادی قایل بودند، حساسیت و ویژگی مطلوبی محاسبه نشد. بنابراین برخلاف مطالعات قبلی نمی توان ارزش تشخیصی چندانی برای این چند علامت قایل شد.