در این رساله "نقش روایتگری در نمایش های ایرانی" اعم از نقالی، پرده خوانی، معرکه گیری، شاهنامه خوانی، تعزیه و تخت حوضی از جنبه های روایی مورد بررسی قرار گرفته است . مثلا در نقل و نقالی ضمن دسته بندی انواع نقل به نقل های ملی ونقل های بومی به انواع دیگر از نقل های منظومه ای و روایتی و تلفیقی نیز اشاره شده است . علاوه بر دسته بندی نقل ها، شکل اجرایی، نوع بازیگری و مضامین آنها، نحوه کاربرد روایات در آن مورد بررسی قرار گرفته است . همچنین چنین خنیاگری، قصه خوانی، آیین سخنوری و حمله خوانی بخش دیگری است که روایت و روایت گری در آن توضیح داده شده است . تعریف روایت و کارکردهای آن به همراه نظریه های چند تن از اندیشمندان فصل دیگری ازاین رساله است . پرده خوانی به عنوان نوعی از نقالی مذهبی که شمایل تکمیل کننده آن است دارای ویژگی هایی است که از نظر نوع بازیگری و ارتباط با مخاطب تکنیک های خاصی دارد که در یک بخش به همراه نقش روایتی آن مطرح شده است . قهوه خانه به مثابه مکانی برای نقل ونقالی تاثیر مهمی در روایت گری داشته است که در این رساله به آن پرداخته شده است و تعزیه به عنوان یک متکامل نمایشی در ایران دارای عناصری است که روایت مهمترین عناصر آن را تشکیل می دهند. در یک فصل از رساله ضمن بیان ویژگی های اجرایی تعزیه نوعبازیگری و طراحی صحنه نقش روایت در چگونگی اجرا و شیوه روایت گری در آن توضیح داده شده است . روایت در نمایش های شادی آوار اعم از تخت حوضی و شبیه مضحک همچنین خیمه شب بازی در شکل و محتوا از مباحث دیگر این رساله است . علاوه بر موضوع های اشاره شده، نقش روایت در یک نمایش معاصر ایرانی با نام "غروب در دریای غریب " اثر "بهرام بیضایی" با استناد بر متن نمایشی و ساختار متن پایان نامه این رساله می باشد.