دولتها برای پاسخ گویی به مخاطبان و بهبود دادن اثرات سیاست گذاری ها، نیازمند ارزیابی هستند. سیاست گذاری فناوری نانو در ایران، همگام با دهها کشور جهان به صورت بلندمدت انجام شده و نیازمند ارزیابی است. ارزیابی سیاست گذاری فناوری نانو در دیگر کشورها و در محافل دانشگاهی و مطالعاتی، تاکنون صرفاً با اندازه گیری نتایج تحقیقات از یک طرف و تحلیل های مروری از طرف دیگر انجام شده و مدلی برای این ارزیابی تدوین نشده است. در این تحقیق، با روشهای کیفی، مدل ارزیابی سیاست گذاری فناوری نانو در ایران شامل زمان بندی ارزیابی، معیارها و شاخص های ارزیابی در سطوح مختلف، تدوین و سپس در یک فرایند پیمایش، نظرات خبرگان دینفع در مورد این مدل جمع آوری و تحلیل شده است و همچنین با توجه به تشابهات بسیار زیاد سیاست های فناوری نانو در کشورهای مختلف، کاربردپذیری مدل در سایر کشورها از طریق یک پیمایش بین المللی بررسی شده است. بر این اساس، سیاست فناوری نانو در ایران هر سه سال یک بار بازنگری می شود. 47 شاخص در قالب سه مدل تناسب، کارایی و اثربخشی پیشنهاد شده است. بخشی از شاخص ها سالانه و یا شش ماه یکیار به عنوان ارزیابی همزمان، پایش می شوند. مدل ارزیابی تناسب، در مرحله تدوین سیاست و برنامه ، مدل ارزیابی کارایی در مرحله اجرا و مدل ارزیابی اثربخشی در مرحله بازنگری، اندازه گیری و تحلیل می شود.

این پایان نامه در هفت فصل به نگارش درآمده است که محتوای آنها به شرح زیر است : فصل اول به مقدمه می پردازد. فصل دوم به معرفی اجمالی زبان جاوا می پردازد. فصل سوم چند نمونه از امکانات توزیعی طراحی شده برای جاوا را بررسی می کند و سپس به طرح بستر توزیعی djvm(distributed java machine) و تفاوت آن با سایر اقدامات اشاره می نماید. فصل چهارم به شرح تفصیلی djvm می پردازد و فصل پنجم طراحی و پیاده سازی آن را توضیح می دهد. فصل ششم کارآیی djvm را در مدل شبیه سازی و اجرای واقعی مورد ارزیابی قرار می دهد و بالاخره فصل هفتم ویژگیها و نتایج حاصل از این پروژه را بیان می کند و ضمن برشمردن نقاط ضعف و قوت آن به زمینه های آتی اشاره می نماید.