تحقیق حاضر به مطالعه کمی مزیت نسبی فعالیتهای تولیدی صنایع ایران در سالهای 1367 و 1372 با استفاده از جدول داده - ستانده پرداخته است . معیار در نظر گرفته شده جهت تعیین مزیت نسبی، معیار هزینه منابع داخلی(drc) است که در واقع هزینه تولید هر واحد کالا را با خالص ارز استحصالی حاصل از صادرات مقایسه می کند. در محاسبه هزینه منابع داخلی(drc) از قیمت های سایه ای استفاده شده است ، برای این منظور از یک مدل داده - ستانده همراه با برنامه ریزی خطی استفاده شده است . (drc) هزینه منابع داخلی با سه سناریوی مختلف در ارتباط با نرخ سایه ای ارز محاسبه شده است . معیار هزینه منابع داخلی برای صنعت ایران در هشت زیربخش شامل صنایع تولید مواد غذایی، آشامیدنیها، دخانیات ، صنایع تولید منسوجات ، پوشاک و چرم، صنایع تولید چوب و محصولات چوبی و مبل، صنایع کاغذ، محصولات کاغذی، چاپ و انتشار، صنایع مواد و محصولات شیمیایی، لاستیک ، پلاستیک ، صنایع تولید محصولات معدنی غیرفلزی بجز نفت و ذغال سنگ ، صنایع تولید فلزات اساسی، صنایع تولید و محصولات ماشین آلات و وسایل فلزی مورد محاسبه قرار گرفته است . نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که در سال 1367 در زیربخش منسوجات ، پوشاک و چرم و زیربخش کاغذ، محصولات کاغذی، چاپ و انتشار مقدار هزینه منابع داخلی (drc) به ترتیب معادل 0/127 و 0/775 است که نمایانگر وجود مزیت نسبی در این دو زیربخش می باشد. در سال 1372 در زیربخش منسوجات ، فلزات ، محصولات چوبی و مبل، محصولات کاغذی و چاپ و انتشار، صنایع مواد غذایی، آشامیدنیها و دخانیات مقدار(drc) به ترتیب 0/473 ، 0/563 ، 0/6914 ، 0/735 ، 0/927 است که وجود مزیت نسبی در این زیربخشها را تایید می کند.