تعهد و تخصص دو مقوله لازم و ملزوم هم اند که هیچ کدام به تنهایی نمی تواند پاسخگوی نیازهای متعدد انسانی در جوامع امروزین باشد. گاهی این دو با هم در وجود نخبگان ظاهر می شود و گاهی نیز به اقتضای شرایط و گستردگی پدیده ها، به تنهایی متبلور می گردد. برای هر دو صورت راهکارهایی وجود دارد که استفاده شایسته از آنها نیاز به باهم نگری خاص خود را دارد. در صورت جمع طبیعی دو مقوله فوق، جوامع بهره مند، از یک امتیاز خدادادی برخوردار می شوند که شتاب فزاینده توسعه همه جانبه را در پی دارد. در صورت غیر، نیاز به هماهنگی و تعاطی افکار احساس می شود که جامعه علمی، شیوه نگرش سنجی را توصیه می نماید که در صورت اجرای صحیح، همان نتیجه و فایده اولی را بدنبال می آورد. در این تحقیق سعی می شود که هر دو مقوله مورد بررسی و مقایسه واقع گردد.