بمنظور بررسی اثرات توپوگرافی بر روی انبوهی گونه های علفی و غنای گونه ای، منطقه سولگرد به وسعت 2449 هکتار در قسمت شمال شرقی پارک ملی گلستان انتخاب گردید. اقلیم منطقه نیمه استپی، بارندگی متوسط سالیانه 270/17 میلی متر و دمای متوسط سالیانه 10/2 سانتیگراد برآورد گردید. پوشش گیاهی غالب منطقه درمنه می باشد که معمولا گونه های گراس بعنوان گونه های همراه شناخته می شوند. برای جمع آوری داده های صحرایی 6 ترانسکت فرعی که بطور سیستماتیک با اختلاف ارتفاع 100 متر نسبت به یکدیگر قرار داشتند، انتخاب گردیدند. در هر ترانسکت فرعی بطور تصادفی 10 نقطه انتخاب و برداشت ها در این رابطه صورت گرفت . جمع آوری داده های صحرایی شامل سه متغیر وابسته انبوهی گراس ، انبوهی فورت و غنای گونه ای و سه متغیر مستقل ارتفاع، درصد شیب و جهت شیب بود. در این تحقیق از آنالیز خوشه ای بعنوان روشی برای طبقه بندی استفاده گردید و در تفسیر دندوگرام حاصله، از نتایج رگرسیون چند گانه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه استفاده گردید. نتایج رگرسیون نشان داد که جهت شیب بعنوان موثرترین عامل در انبوعی گراس و متغیرهای ارتفاع از سطح دریا و درصد شیب به عنوان موثرین عامل در انبوهی فورب در مدل باقی ماندند. در رگرسیون غنای گونه ای با متغیرهای توپوگرافی، هیچیک از عوامل موثر در غنا، در مدل باقی نماندند. نتایج آنالیز خوشه ای نشان داد که عامل جهت شیب بعنوان موثرترین عامل، در سطح جدا کننده 10 درصد از کل فاصله (شاخص فاصله اقلیدسی) منجر به طبقه بندی انبوهی گراس در 9 خوشه گردید. عوامل شیل و ارتفاع، انبوهی فورب را در 11 خوشه نشان دادند. بعلت اینکه هیچیک از عوامل توپوگرافی بعنوان عامل موثر در غنای گونه ای در مدل نماندند، مقادیر غنای گونه ای بوسیله آنالیز خوشه ای طبقه بندی نگردید.