ماهی هامور معمولی با نام علمی epinephelus coioides از نوع پروتوگاینوس هرمافرودیسم بوده که در ابتدای زندگی خود ماده و سپس به نر تغییر جنسیت داده و ممکن است تا آخر عمر خود نر باقی بماند به همین دلیل در مراکز تکثیر، مولد نر از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از این تحقیق بدست آوردن اطلاعاتی در مورد مدت زنده مانی اسپرم و عوامل موثر بر آن است که در امر تکثیر مصنوعی ماهیان بسیار حائز اهمیت است. در این تحقیق مولدین نر از بنادر جنوب کشور صید شد و از شش مولد صید شده اسپرم گیری انجام شد. اسپرم های استحصال شده در ظروف در بسته و در پودر یخ نگهداری و سریعا برای انجام آزمایشات به آزمایشگاه انتقال داده شدند. جهت بررسی اثر ph بر فاکتورهای حرکتی اسپرم از 30 میلی مولار بافر tric-hcl برای ساخت محیط هایی با phهای 7، 7/5، 8، 8/5 و 9 استفاده شد. برای بررسی اثر یون ها بر حرکت اسپرم از یون های پتاسیم (در غلظت های 0، 25، 50، 100، 150، 200، 250، 300، 350، 400 و 450 میلی مولار)، سدیم (در غلظت های 0، 150، 175، 200، 250، 350، 450، 500، 550، 600 و 650 میلی مولار) و کلسیم (در غلظت های 0، 25، 50، 100، 150، 200، 250 و 300 میلی مولار) و برای بررسی اثر فشار اسمزی، از محلول هایی با فشار اسمزی 0، 400، 580، 870، 1100، 1320، 1450 و 1600 میلی اسمول بر کیلوگرم استفاده شد. تمام محلول ها توسط tris-hcl در ph 8 بافر شده بودند. نتایج نشان داد که اسپرم ها در ph 5/8 بیشترین مدت زنده مانی را دارند و با سایر تیمار ها دارای اختلاف معنی دار است همچنین نتایج نشان داد که هایپراسموتیک عامل اصلی تحرک اسپرم است و یون های مورد آزمایش در غلظت های اولیه (هایپواسموتیک) موجب تحرک اسپرم نمی شوند. اسپرم ها در فشار اسمزی 1100 میلی اسمول بر کیلوگرم بیشترین مدت زنده مانی (27/3دقیقه) را داشتند و با سایر تیمارها دارای اختلاف معنی دار بود. یون پتاسیم در غلظت های بالاتر از 300 میلی مولار موجب کاهش تحرک اسپرم گردید و می توان بیان کرد که حضور مقادیر بالای یون پتاسیم عامل منفی در تحرک اسپرم است به طوری که در غلظت 450 میلی مولار از تحرک اسپرم ممانعت می کند. با افزایش یون سدیم و کلسیم به ترتیب تا 600 و 250 میلی مولار مدت زمان تحرک و درصد تحرک اسپرم افزایش یافت.

به منظور ارزیابی مهمترین عوامل تغذیه ای موثر در جیره جوجه های گوشتی تحت شرایط استرس گرمایی دو آزمایش انجام شد. در هر آزمایش 200 جوجه نر و 200 جوجه ماده یکروزه در حرارت بالا و مداوم (32 c) بر روی بستر پرورش یافتند. هر دو آزمایش بصورت فاکتوریل (2×2×2) در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 5 تکرار و 10 جوجه نر یا ماده در هر تکرار انجام گرفت . تیمارهای آزمایشی در آزمایش اول شامل دو سطح انرژی (2900 و 3100 کیلوکالری در هر کیلوگرم)، دو سطح پروتئین (nrc و 10 درصد کمتر از nrc) و دو جنس (نر و ماده) و در آزمایش دوم شامل دو سطح چربی (با چربی افزودنی و بدون چربی افزودنی)، دو سطح پروتئین (nrc و 10 درصد کمتر از nrc) و دو جنس (نر و ماده) بودند. شاخصهای مورد مطالعه مورد مطالعه در دو آزمایش عبارت بودند از وزن بدن و اضافه وزن روزانه مصرف خوراک روزانه و ضریب تبدیل آن، مصرف پروتئین و انرژی در هر دوره و ضریب تبدیل آنها به اضافه وزن، هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم اضافه وزن، درصد لاشه، سینه و چربی حفره بطنی در 49 و 56 روزگی و تلفات جوجه ها از 7 تا 56 روزگی. در آزمایش اول افزایش سطح انرژی جیره اثر معنی داری بر اضافه وزن بدن نداشت ، و ضریب تبدیل خوراک را بیشتر نمود. سطح انرژی بالا، مصرف انرژی و پروتئین را در جوجه های گوشتی بطور معنی داری (p<0/01) افزایش و راندمان تبدیل انرژی و پروتئین به اضافه وزن را کاهش داد. در نتیجه باعث افزایش هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم اضافه وزن گردید. سطح بالای انرژی در پی افزایش مصرف پروتئین باعث کاهش درصد چربی حفره بطنی در 56 روزگی شد و اثر معنی داری بر راندمان لاشه و سینه نداشت . تلفات تحت تاثیر سطح انرژی جیره قرار نگرفت . کاهش سطح پروتئین جیره در هر دو آزمایش اثر معنی داری بر اضافه وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک نداشت ، اما باعث کاهش معنی دار (p<0/01) مصرف پروتئین و افزایش راندمان تبدیل پروتئین به اضافه وزن گردید. کاهش سطح پروتئین تاثیر معنی داری بر چربی حفره بطنی نداشت ، اما میزان آنرا تا حدودی افزایش داد. کاهش پروتئین جیره و افزایش راندمان استفاده از پروتئین باعث کاهش هزینه خوراک به ازاء هر کیلوگرم اضافه وزن شد. سطح پروتئین پایین باعث کاهش قابل ملاحظه تلفات در هر دو آزمایش شد. در آزمایش دوم، استفاده از 2 درصد اسید چرب گیاهی در جیره اثر معنی داری بر اضافه وزن بدن نداشت ، اما تا اندازه ای دارای اثر مثبت بر میزان رشد بود. چربی افزودنی بطور معنی داری (p<0/01) باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک گردید و استفاده از انرژی و پروتئین جیره را افزایش داد. استفاده از چربی در جیره باعث افزایش درصد چربی حفره بطنی، راندمان لاشه و درصد سینه در 56 روزگی شد، اما اثر آن معنی دار نبود. کاربرد چربی هزینه خوراک به ازاء هر کیلوگرم اضافه وزن را به مقدار کمی کاهش داد و در مقایسه با جیره فاقد چربی افزودنی تا اندازه ای تلفات را پایین آورد. اثر جنسیت در هر دو آزمایش بر اضافه وزن بدن، مصرف خوراک ، ضریب تبدیل خوراک ، راندمان استفاده از انرژی و پروتئین معنی دار (p<0/01) بود و جنسیت در آزمایش دوم بر درصد تلفات اثر معنی داری داشت . اضافه وزن بدن و مصرف خوراک در جنس نر بیشتر از جنس ماده بود. جنس نر ضریب تبدیل خوراک ، انرژی و پروتئین به اضافه وزن را کاهش و درصد تلفات را افزایش داد. جنسیت اثر معنی داری بر راندمان لاشه، درصد سینه و درصد چربی بطنی نداشت .