بر حلاف دیدگاه سنتی که ادبیات را به عنوان حوزه ای در نظر میگیرد که مناسب تحقیق و تفحص زبانشناسانه نیست ، رساله حاضر ثابت میکند که این دو رشته - زبانشناسی و ادبیات - می توانند به روشهای متفاوتی وجود یکدیگر را ثابت کرده، توضیح دهند. هدف از این مطالعه و تحقیق بیان این واقعیت است که زبانشناسی می تواند ابزارهای مناسبی را برای تجزیه و تحلیل ادبیات فراهم کند و هم چنین می تواند مهم ترین و بی طرفانه ترین وسیله برای تحلیل و نقد زبان ادبیات باشد. هدف دیگر این رساله اثبات این موضوع است که ادبیات می تواند زمینه ای غنی و در عین حال گوناگون را برای مطالعات زبانشناسانه فراهم کند. با وجود این، این نکته مهم هم مورد تاکید قرار می گیرد که جنبه زیبایی شناختی ادبیات و اهمیت فراوان آن بعنوان نوعی از ادبیات که باید به شکل گیری انسان جدید با فکر و قلبی شریف کمک کند، با ایتفاده از ابزارها و روشهای زبانشناسانه قابل حصول و بررسی نمی باشد. هدف اصلی این تحقیق بررسی و تجزیه تحلیل زبانشناسانه از اشعار نیمایوشیج می باشد. منتظور از تجزیه و تحلیل زبانشناسانه این اشست که ببینیم نیما از انواع مختلف برجسته سازی و هنجارگریزی و شگردهای زبانشناختی مربوط به چه میزان و چه ترتیب بهره گرفته است . طبیعی است که بررسی این چنین می تواند کارایی تجزیه و تحلیل زبانشناسانه را در سبک شناسی شعر فارسی نمایان سازد. مبنای حرکت در این رساله، شیوه تفکر ساختگرایی است . در این پایان نامه، از قالب تجزیه و تحلیل پیشنهادی لیچ (1969) که توسط صفوی (1373) و سجودی (1376) نیز بکار برده شده است ، استفاده شده است . لیچ معتقد به هشت نوع هنجارگریزی واژگانب ، سبکی، گویشی، زمانی، نحوی، معنایی، آوایی و نوشتاری می باشد. برای شناخت سبک نیما تمام انواع هنچارگریزی های بکار رفته در اشعار وی مطالعه شدند. مواد اولیه کار تمامی دفترهای شعری هستند که طی سالیان متمادی توسط خود نیما یا کسان دیگری بعد از مرگ وی چاپ شده اند. پایان سخن اینکه در رساله جاضر با بکار بردن ایزارهای زبانشناختی، به تجزیه و تخلیل خصوصیات سبکی آثار نیما، پدر شعر نو فارسی، اقدام شده است رساله حاضر با نتیجه گیری و پیشنهاداتی برای مطالعات بیشتری در زمینه های شبیه به این تحقیق در آینده پایان می پذیرد.