ویتامین ث یکی از ویتامین های محلول در آب می باشد و به دو شکل اسید اسکوربیک و دهیدرواسکوربیک اسید یافت می شود و دارای نقش فیزیولوژیک و درمانی می باشد که کمبود یا فقدان آن عوارض گسترده ای بدنبال دارد. این ویتامین در میوه ها و آب میوه ها به فراوانی یافت می شود اما نسبت به نوع فراوری محصول و شرایط نگهداری بسیار حساس بوده و در شرایط نامساعد تخریب شده و یا به شکل غیر ویتامینی 2، -3 دی کتوگلونیک اسید درمی آید. از آنجا که کارخانجات تولیدکننده آبمیوه در تبلیغات خود توجه مصرف کنندگان را به میزان فراوان ویتامین ث در فرآورده هایشان معطوف می دارند. بر آن شدیم که تا با استفاده از دو روش مختلف تیتراسیون و اسپکتروفتومتریک میزان ویتامین ث موجود در آبمیوه بعضی از کارخانجات را اندازه گیری و تعیین مقدار کنیم و کارآیی این دو روش را با حضور قند در فرآورده مقایسه کنیم.