ارزیابی کیفیت روسازی شیوه ای است که با استفاده از آن، پس از تعیین کیفیت روسازی، نسبت به اعمال مرمت های لازم و مورد نیاز اقدام می شود. تاکنون روشهای مختلفی از جمله psi و pci ابداع و ارائه شده که هر کدام پیچیدگی های خاصی در مورد جمع آوری اطلاعات و یا نحوه ارزیابی و تحلیل داشته اند. لذا متخصصان ژاپنی در سال 1979 روش mci را ارئه کرده و آنرا جایگزین psi نمودند. جمع آوری اطلاعات در این روش بدلیل استفاده از امکانات و ابزارآلات ابتدایی، امری بسیار ساده و روند ارزیابی نیز سهل و آسان می باشد. اطلاعات مورد نظر هم به کمک نیروی انسانی و هم با استفاده از ماشین آلات و وسایل نقلیه حمع آوری شده که خود یک مزیت مهم بشمار می آید. اما مرمت های توصیه شده در این روش نسبت به دیگر آئین نامه ها و روشهای ارزیابی کیفیت روسازی، از سطح پائینی برخوردار است . منطقه تحت مطالعاتی، استان کردستان بوده و بعنوان نمونه وضعیت روسازی جاده "بیجار - دیواندره" با استفاده از این روش مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفته است . نتایج خاصله از تحقیقات (طبق نظر دیگر روشها، آئین نامه ها) نشاندهنده ضعیف بودن کیفیت روسازی بوده که جهت مرمت آن روکش پیشنهاد می شود اما ارزیابی روش mci از روسازی راه مذکور، مبنی بر متوسط بودن کیفیت آن بوده و (روش فوق) جهت مرمت ، روکش های سطحی را پیشنهاد می نماید.