در سالهای 1353 و 1354 بعلت افزایش وسایل نقلیه موتوری و بوجود آمدن حجم ترافیکی بالا باری سهولت بخشیدن به وضعیت ترافیک طرح احداث 9 پل فلزی سواره روبروی تقاطهای پر ترافیک شهر تهران اجرا گردید. از آنجائیکه عرشه پلهای فلزی تماما از صفحه های فلزی با ضخامت حدود 2 سانتی متر تشکیل شده است جهت انجام روکش مناسب همیشه با مشکل عرشه مواجه بوده است . تابحال روشهای زیادی جهت روکش پلهای فلزی پیشنهاد گردیده که متاسفانه هیچکدام مناسب برای روکش پلهای فلزی نبوده و ملاحظه شده که روکش اینگونه پلها در مدت زمان کوتاهی (کمتر از یکسال) بر اثر عوامل مختلف خراب شده است . در این پروژه کلیه عواملی که بنحوی باعث خرابی زودرس روکش پلهای فلزی می شوند مورد بحث و بررسی قرار گرفته و نهایتا روش زیر جهت روکش پلهای فلزی پیشنهاد شده است : ابتدا یک لایه نازک (0/5 تا 1 میلیمتر) چسب الاستومریک روی عرشه فلزی آماده شده پخش می کنند سپس روی آن یک لایه قیر به ضخامت حدود 3 میلیمتر (ترجیحا اصلاح شده با لاستیک) ریخته و در نهایت آسفالت ماستیکی را روی آن می ریزند. بدین ترتیب ضخامت کل رویه حدودا به 40 میلیمتر می رسد.