این پژوهش ، در راستای نظریه شخصیتی گری، نقش فعالیت سیستم های مغزی ˆ رفتاری را در تعدیل ارتباط وقایع زندگی و کنش وری سیستم ایمنی ترشحی مورد بررسی قرار می دهد. از میان یک گروه 211 نفری که پرسشنامه شخصیتی گری - ویلسون را تکمیل کرده بودند، 39 نفر بر اساس نمره های انتهایی توزیع (در ابعاد سیستم های فعال ساز رفتاری و جنگ ˆ گریز) انتخاب شدند. این گروه به مدت یک هفته، هر شب رویدادهای خوشایند و ناخوشایندی را که در طول روز تجربه کرده بودند، در مقیاس پریشانی ها و کامیابی ها ثبت کردند. همچنین در پایان هر شب نمونه ای از بزاق دهان هر آزمودنی (با رعایت شرایط استاندارد) جمع آوری و بلافاصله در دمای -20 درجه سانتیگراد منجمد شد. میزان تجمع و ترشح ایمونوگلوبولین ترشحی a در بزاق با استفاده از روش الیزا مورد ارزیابی قرار گرفت . نتایج ترکیبی که حاصل ارزیابی مکرر روزهای مطالعه بود، ارتباط معکوس بین میزان پریشانی های گزارش شده و سطح ترشح siga را برجسته می سازند (بین میزان کامیابی های گزارش شده و سطح ترشح siga ارتباط معناداری مشاهده نشد). اما یافته نوینی که در این پژوهش قابل تاکید است ، نقش فعالیت سیستم های مغزی ˆ رفتاری در تعدیل رابطه فوق می باشد. آزمودنی هایی که در مولفه های روی آورد و اجتناب فعال (از سیستم فعال ساز رفتاری) نمره بالاتری داشتند، پس از تجربه پریشانی ها، کاهش کمتر siga را نشان دادند. همچنین آزمودنی هایی که در مولفه اجتناب فعل پذیر (از سیستم بازداری رفتاری) نمره بالاتری داشتند، پس از تجربه پریشانی ها کاهش بیشتر siga را نشان دادند. مولفه های خاموشی، جنگ و گریز دقت پیش بینی تغییرات siga (از طریق پریشانی های تجربه شده) را در حد معنا داری افزایش ندادند. در مجموع یافته های پژوهش ، چشم اندازهای جدیدی را در نظریه شخصیتی گری، گستره روان - عصب - ایمن شناسی، و آسیب پذیری جسمانی متعاقب تجربه تنیدگی نمایان می سازند.