هدف از این پژوهش، طراحی یک مدل مناسب است که نحوه تعامل میان عوامل روابط زنجیره تأمین را برای شرکت های کوچک و متوسط در صنعت قطعه سازی خودرو کشور، در جهت افزایش رقابت پذیری آنها شناسایی نماید. پژوهش در دو مرحله اصلی انجام گرفته است. در مرحله نخست، با رویکرد مدل سازی ساختاری تفسیری، مدل مفهومی پژوهش ارائه شده است. در این مدل، عوامل روابط زنجیره تأمین، شامل 13 عامل، در چهار سطح قرار گرفته اند. جامعه پژوهش در این مرحله، خبرگان زنجیره تأمین و شیوه گرداوری داده ها، پرسشنامه و مصاحبه بوده است. مرحله دوم پژوهش، با رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری، به سنجش تأثیر مدل پیشنهادی پژوهش بر رقابت پذیری شرکت ها پرداخته است. جامعه پژوهش در این مرحله، تمامی شرکت های کوچک و متوسط کشور که دست کم در یکی از بخش-های زنجیره تأمین صنعت قطعه سازی خودرو مشغول به فعالیت بوده اند، در نظر گرفته شده است. شیوه گردآوری اطلاعات پرسشنامه بوده که در اختیار 345 شرکت قرار گرفته است، از این میان 188 پرسشنامه بازگشت شده و 175 پرسشنامه تحلیل شده است. در این مرحله، نخست با استفاده از تحلیل عاملی تائیدی، پایایی شاخص های طراحی شده در مدل آزمون شده، که همگی به جز یک مورد تأیید شده اند. بر اساس مدل مفهومی پژوهش نیز، 19 فرضیه تدوین شده و از طریق تحلیل مسیر مورد آزمون قرار گرفته اند. بر اساس یافته ها، 5 فرضیه رد شده و سایر فرضیه ها تأیید شده-اند. در پایان، بر اساس یافته های پژوهش، پیشنهاد هایی برای بهبود روابط زنجیره تأمین در شرکت های کوچک و متوسط صنعت قطعه سازی خودرو و نیز برای پژوهشگران آتی ارائه شده است.