اختلاف و حل اختلاف دو واقعیت انکار ناپذیر در جوامع داخلی و همچنین در صحنه بین المللی بوده و نوع بشر از دیرباز کوشیده است تا راههایی جهت حل مسالمت آمیز اختلافات خود بیابد. در این بین سازمان یافته ترین تلاش های نوع بشر در صحنه بین المللی معطوف به اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم می باشد که نقطه شروع آن را بایستی کنفرانس های صلح لاهه و نقطه اوج آن را تاسیس سازمان ملل متحد و به تبع آن دیوان بین المللی دادگستری دانست . از آنجائیکه ایران در مقایسه با سایر کشورها ارتباط نزدیک تری با دیوان بین المللی دادگستری داشته است علیهذا در پایان نامه حاضر تلاش شده است تا ضمن بررسی تحلیلی ساختار و صلاحیت های دیوان بین المللی دادگستری بستر مناسبی برای برخورد سنجیده تر با دیوان فراهم گردد.