اکنون که مشخص است که بیشتر کشورهای جهان چندقومیتی و چند فرهنگی هستند . بنابراین آرمان ناسیونالیستهای کلاسیک از ملت واحد و دولت واحد را تنها می توان به وسیله فرآیند سخت ملت سازی با ادغام همه شهروندان در یک ملت واحد یا بوسیله تسلط و اخراج شهروندانی که به ملت تعلق ندارند دست یافت. این ناسیونالیسم به شدت در برابر اقلیتهای قومی نابردبار است . در تاریخ با آن دولتهایی که اقلیتهای ملی درونشان را به اجبار و سرکوب وادار می کند، پیوند خورده است. اما ممکن است که از یک دید مثبت تر نوعی دیگر ناسیونالیسم را بیابیم که با ترکیب کلاسیک از همگرایی ( انسجام) ملی در چارچوب یک دولت قرار نمی گیرد، این ناسیونالیسم می پذیرد که جامعه آزاد و با ثبات را می توان بر مبنای یک پلورالیسم فرهنگی در یک چندملیتی مبتنی بر دموکراسی و سازگاری بنا کرد. نتیجه این ناسیونالیسم ایجاد یک دولت ملی است که برای حل مسائل قومیتهای داخل کشور به راه حلهای دموکراتیک و انسانی تری متوسل می شود. این راهکارها شامل پلورالیسم فرهنگی ، دموکراسی اجماعی ، سیاستهای اقدام مثبت و خودمختاری می باشد.