یکی از اساسی ترین سازه های ژئوتکنیکی شیب های خاکی است که به صورت طبیعی یا مصنوعی در سدهای خاکی، خاکریز جاده ها، خاکریزهای طبیعی، حاشیه سدها و غیره موجود است. بررسی ضریب اطمینان پایداری این شیبها به سبب امکان ریزش ناگهانی آنها بسیار مهم است. روشهای کلاسیک پایداری شیبها(روش های سوئدی) در ابتدای قرن بیستم ابداع گردید. این روشها تمام شرایط تعادل را ارضا نمی کنند. بنابراین لازم است فرضیاتی در مورد نیروی بین باریکه ها برای حل مسئله در نظر گرفته شود. روشهای تعادل حدی به علل مختلف همچون ناهمگونی خاک، عدم دقت سطوح لغزش فرضی، آبهای زیرزمینی و غیره غیردقیق می باشند. به علت مشکلات و نقطه ضعفهای موجود در دهه هفتاد و هشتاد میلادی روشهای اجزای محدود برای تحلیل پایداری شیبها به کارگرفته شده است.