عرفان عنصری قدیمی در تاریخ تفکر و حیات آدمی است و همچون آئینی در جستجوی حقیقت و در پی تامین خواسته همیشگی آدمی - دستیابی به سعادتی فربه و والا و حقیقی است. مولوی به هیچ اغراقی در شمار این خادمان بزرگ بشریت است . وجود او از فردیت خود رسته و به ارگانیسم بزرگ معنوی هستی - خدا - پیوسته و از این منظر با همه متحد گشته است.پژوهش حاضر مثنوی را با هدف تدوین یک فلسفه تربیتی مورد بررسی قرار داده است.