گیرنده های nmda در یادگیری، تشکیل حافظه، تحمل و وابستگی به اوپیوئیدها، نقش های مهمی دارند. در این مطالعه، پس از القای تحمل به مورفین در رت های نر نژاد ویستار، تغییرات سطح بیان mrna ی ژن nr1 که زیر‎واحد پایه گیرنده های nmda است، در نواحی پیش پیشانی و استریاتوم مغز رت در دوره ترک مورفین بررسی شد. برای القای وابستگی به مورفین به عنوان یک اوپیوئید قوی، 7 روز متوالی دوز 10 میلی گرم/کیلوگرم مورفین به رت ها تزریق شد و با تست صفحه داغ، ایجاد تحمل به مورفین با بررسی خاصیت ضد دردی تا?یید گردید. برای بررسی بیان ژن از روش rt-pcr نیمه کمی استفاده گردید. با توجه به اینکه نتایج تغییرات mrna ی ژن nr1 در این نواحی در پاسخ به تیمار مکرر مورفین، وابسته به زمان است، استخراج نواحی در گروه های آزمایشی مختلف در زمان های 1، 3، 7، 14 و 21 روز پس از آخرین تزریق مورفین انجام شد و بیان ژن nr1 در سطح mrna بررسی گردید. گروه کنترل نیز برای 7 روز متوالی سالین دریافت نمود و 1 روز پس از اتمام این دوره، مغز رت ها استخراج، نواحی پیش پیشانی و استریاتوم جداسازی گردیده و بررسی بیان ژن انجام گرفت. نتایج نشان داد که بیان mrna ی ژن nr1 در فاصله 1 روز پس از آخرین تزریق مکرر مورفین در ناحیه استریاتوم افزایش معنی داری داشت، در حالیکه در ناحیه پیش پیشانی کاهش معنی داری در بیان ژن مشاهده شد. در فواصل 3، 7، 14 و 21 روز پس از آخرین تزریق مورفین، سطح بیان ژن در هر دو ناحیه با گروه کنترل تفاوت معنی داری نشان نداد و به عبارت دیگر تقریباً به حالت پایه بازگشت. می توان نتیجه گیری نمود که گیرنده های nmdaی نواحی استریاتوم و پیش پیشانی در القای تحمل و وابستگی به مورفین به طور متفاوتی نقش دارند.

اترهای تاجی شکل یک گروه از ترکیبهائی هستند که توانایی ترکیب با یونهای فلزی و انتقال آنها را از جداره غشا دارا می باشند. به علت ویژگیهای یونوفوریک (یون خواهی)، کاربرد گسترده ای در پژوهشهای شیمی و بیولوژی دارند. اترهای تاجی شکل از نظر ساختاری دارای یک حفره هیدروفیلیک مرکزی هستند که به وسیله حلقه هیدروفوبیک خارجی احاطه می شوند. این ساختار ویژه در اترهای تاجی شکل آنها را قادر می سازد که ترکیب پایداری با یون فلزهای قلیایی و قلیایی خاکی تشکیل دهند.در این پژوهش یکی از مشتقهای اترهای تاجی شکل به نام ‏‎(2,3,5,6 dibenzo-15, dimethyl -4- sulfuxo-12-crown -3)‎‏در شرایط مناسب در آزمایشگاه شیمی آلی دانشکده شیمی دانشگاه تربیت معلم تهیه شد. با توجه به ساختار این ترکیب، می توان آن را به عنوان یک عامل شلاته کننده یونها (به دام اندازنده یونها) به طور اختصاصی در نظر گرفت. از اینرو، بر آن شدیم که در محیط ‏‎in vivo‎‏ پدیده مذکور را بررسی کنیم.در این پژوهش از موشهای بالغ نژاد ‏‎balb/c‎‏ استفاده شده، پس از تعیین ‏‎ld50 ‎‏ به میزان ‏‎90mg/kgb.w‎‏ از سه دوز زیر کشنده ‏‎20, 40, 60 mg/kgb.w (subld50)‎‏ از ماده مورد نظر به صورت درون صفاقی و به مدت یک هفته به موشها تزریق شد. هفت گروه مورد بررسی شامل گروه کنترل، شم 1 ،2، 3 و تجربی 1، 2، 3 بود. میزان یونهای ‏‎ca+2, k+,na+‎‏ سرم خون سنجیده شد. بررسیهای آماری نشان داد که در دوز ‏‎60mg/kgb.w‎‏ از ماده کراون اتر میزان سدیم سرم خون به طور معنی داری کاهش پیدا کرده است.