در مطالعه ای که پیش رو دارید هدف تعیین میزان شیوع دلیریوم در بیماران ترومایی بستری در بخش ارتوپدی می باشد که این میزان به صورت کلی و نیز به تفکیک متغیرهای سن، جنس، محل تروما، مدت بستری و دریافت بیهوشی عمومی بررسی شده است. روش نمونه گیری مقطعی بوده است به این صورت که از اول اسفندماه 1379 تا بیستم اردیبهشت ماه 1380 (صد و ده روز) تعداد چهارصد بیمار ترومایی بستری در بخش های ارتوپدی شهید رهنمون و افشار تحت معاینه با استفاده از پرسشنامه ‏‎mmes (mini mental state examination)‎‏ قرار گرفتند. بیماران در 48 ساعت اول بستری برای اولین بار و سپس هر 48 ساعت تا زمان ترخیص یا تا اثبات وجود دلیریوم تحت معاینه بوسیله پرسشگر قرار می گرفتند. بیماران با سن زیر 7 سال از مطالعه حذف گردیدند. بررسی های اولیه آماری در این مطالعه نشان داد که 8/81% بیماران مرد و 2/18% زن بودند. پایین ترین سن بیماران 7 سال و بالاترین آن 109 سال بود با میانگین سنی 30 سال و (انحراف معیار) 7/19: ‏‎sd‎‏ سال. بیشترین محل تروما اندام تحتنانی و کمربندی لگنی (6/53%) و بعد از آن اندام فوقانی و کمربند شانه ای (3/32%) و کمترین آن مولتیپل تروما (2/14%) بود. کمترین مدت زمان بستری یک روز و بیشتین آن 74 روز با میانگین 12/6 روز انحراف معیار 5/6 روز بود. از میان بیماران بستری 8/74% بیهوشی دریافت کرده بودند. در بررسی نهایی میزان شیوع دلیریوم در بیماران ترومایی بستری در بخش ارتوپدی بصورت کلی 5/9% بود که این میزان در جنس زن، سن بالاتر، مولتیپل تروما و بیمارانیکه مدت زمان بیشتری را بستری بوده اند بصورت معنی داری بیشتر بود. در بررسی های انجام شده هیچگونه رابطه معنی داری بین میزان شیوع دلیریوم و دریافت یا عدم دریافت بیهوشی مشاهده نشد.