مقدمه: کمردرد یکی از شایعترین اختلالات عضلانی اسکلتی است که همراه با از دست دادن و صرف هزینه های اقتصادی می باشد. اتیولوژی کمردرد اغلب ناشناخته بوده، ارزیابی و درمان آن بسیار بحث انگیز است. درمانهای متنوعی جهت کمردرد وجود دارد از روشهای محافظه کارانه شامل تجویز استراحت، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی ‏‎(nsaids)‎‏ و فیزیوتراپی (اعم از الکتروتراپی یا تمرین درمانی اختصاصی) گرفته تا روشهای تهاجمی ‏‎(invasive)‎‏ در مورد ناتوان کننده و شدید که شامل جراحی (اعم از لامینکتومی، دیسکتومی و....) می باشد. به نظر می رسد ارزیابی دقیق کمردرد و تشخیص و هدایت بموقع بیمار، راهگشای مهمی جهت جلوگیری از پیشرفت بیماری و عواقب آن باشد. هدف اصلی از انجام این تحقیق، تعیین تفاوتهای فانکشنال در دو گروه سالم و کمردردی و نیز تعیین میزان پیشرفت درمان (اعم از استراحت و فیزیوتراپی) بود. روش پژوهش: تحقیق از نوع کاربردی و به روش شبه تجربی بر روی 30نفر خانم (18 فرد سالم و 12 بیمار کمردردی) با میانگین سنی 69/4+-70/35 سال با استفاده از دینامومتر ‏‎isostation b200‎‏ صورت گرفت. ارزیابی شامل تستهای ایزومتریک، دامنه حرکتی و تست دینامیک بود. به بیماران کمردردی پس از اولین ارزیابی، یک هفته استراحت توصیه می شد و مجددا توسط همان روش ارزیابی می شدند. آخرین ارزیابی نیز پس از ده جلسه فیزیوتراپی روزانه صورت می گرفت. محورهای ثانویه نیز به طور همزمان ارزیابی می شدند. شدت درد بیماران در سه مرحله ارزیابی توسط نمودار ده سانتی متری درد بررسی می گردید. نتایج: با استفاده از آزمونهای ناپارامتری ((من - ویتنی)) و ((ویلکاکسون)) نتایج مورد بررسی آماری قرار گرفتند. بیماران کمردردی در کلیه پارامترهای الگو و بازده حرکتی کاهش معنی داری نسبت به گروه سالم نشان دادند (برای سرعت و حداکثر گشتاور ایزومتریک اکستنسوری 1../0 > ‏‎p‎‏، سایر متغیرها ‏‎‎‏05/ 0 > ‏‎p‎‏ ) بجز در مورد حداکثر گشتاور محورهای فرعی که در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد. پس از یک هفته استراحت مشخص شد که افزایش معنی داری بویژه در حداکثر گشتاور ایزومتریک فلکسوری و اکستنسوی، متوسط گشتاور ایزواینرشیال اکستنسوری و کار اکستنسوری رخ داد 05/0 <‏‎p‎‏)، اما دامنه حرکتی و متغیرهای مرحله فلکسوری بدون تغییر باقی ماندند. بعد از فیزیوتراپی بهبود معنی داری در میزان درد بیماران، حداکثر گشتاور ایزومتریک فلکسوری و اکستنسوری، سرعت، کار، توان و دامنه حرکتی در هر دو مرحله فلکشن و اکستنشن مشاهده گردید. (05/0 > ‏‎p‎‏) بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج معلوم گردید که درد در بیماران سبب مهار عضلات بویژه گروه اکستنسوری و کاهش شدید تمام مقادیر مربوط به الگو و بازده حرکتی شده بود. استراحت ‏‎(bed rest)‎‏ در بیماران با کمردرد تحت حاد سبب کاهش اندک در میزان درد شده اما تاثیر فزاینده ای در رفع اسپاسم و مهار عضلات داشت. به نظر می رسد که تاثیرات فیزیوتراپی بارزتر و جامعتر بوده علاوه بر کاهش معنی دار درد بیماران و رفع مهار و اسپاسم عضلات فلکسوری و اکستنسوری توانسته بود تاثیرات برجسته ای در بهبودی الگوی حرکتی داشته باشد. پیشنهاد می شود که در درمان بیماران کمردردی، علاوه بر الکتروتراپی از حرکت درمانی یا تمرین درمانی اختصاصی در مدت مناسب استفاده گردد.