پلی (وینیل کلراید) در صورتی که از واحدهای منظم (وضعیت ابتدا به انتهای مونومرها) تشکیل شده باشد، پایداری قابل توجهی را دارا خواهد بود. ولی مطالعات انجام شده بیانگر حضور بی نظمی هایی در ساختارمولکولی پلیمر می باشد که منجر به پایین آمدن انرژی فعالسازی برای تخریب آن نسبت به سایر پلیمرهای صنعتی می شود. علاوه بر آن، انرژی پیوند ‏‎c-cl‎‏ که در حدود 326 کیلوژول بر مول می باشد نقطه ضعفی برای این پلیمر محسوب شده و آنرا در برابر گرما و پرتوهای ماورای بنفش آسیب پذیر می سازد. ولی علیرغم این نقاط ضعف، پلی وینیل کلراید به لحاظ فرآیندپذیری مناسب، کاربردهای وسیعی در صنایع لوله، کفپوش، شیلنگ، درب و پنجره، زیره کفش، روکش کابل های مسی و ... پیدا کرده است و امروزه پس از پلی اتیلن پرمصرف ترین پلیمر ترموپلاست بشمار می رود. علت این زمینه وسیع کاربرد، به کشف موادی بعنوان پایدارساز مربوط می شد که از دهه 1930 در صنعت پلی وینیل کلراید شناخته شده اند. در این پروژه به سنجش مقدار تخریب حرارتی این پلیمر در دماهای مختلف از طریق سنجش مقدار گاز ‏‎hcl‎‏ آزاد شده به روش ‏‎ph‎‏ متری پرداخته شده و تاثیر برخی از پایدارکننده ها نظیر استئاراتهای باریم، کادمیم و مخلوط آنها و برخی نمکهای بازیک سرب بر روی تخریب یاد شده مورد ملاحظه قرار گرفت.