عقب ماندگی ذهنی براساس تقسیم بندی ‏‎dsm iv‎‏ به معنای سطح هوشی پایین تر از حد نرمال و توانایی در سازگاری با محیط است، گرچه بکارگیری شیوه های خاص پیشگیری سبب کاهش میزان عقب ماندگی ذهنی گردیده، اما از آنجایی که عوامل متعددی از جمله عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز عقب ماندگی ذهنی دخیلند، پیشگیری از آن بطور کامل امکان پذیر نمی باشد، ازطرفی تبعات آن می تواند به صورت بیماریهای روانی در خانواده و اطرافیان نمود یافته سبب اختلال در بهداشت روانی و تحمیل زیانهای اقتصادی بر جامعه گردد لذا با توجه به مطالب فوق و عنایت به این واقعیت که بسیاری از عقب ماندگان ذهنی پس از شناسایی و اتخاذ راهکارهای علمی، نه تنها قادر به اداره خویش خواهند بود بلکه می توانند در اجتماع نیز به سهم خود مفید واقع گردند، ضرورت این مطالعه توجیه می گردد. در این مطالعه پرونده های تعداد 112 بیمار عقب مانده ذهنی که به دلیل اختلال روانی در بیمارستان فارابی کرمانشاه طی سالهای 77-78 بستری شده بودند بررسی گردید و به این نتیجه رسیدیم که بیشترین موارد بستری در گروه سنی 15 تا 24 ساله بوده، از نظر توزیع جنسی مردان میزان بیشتری از موارد بستری را به خود اختصاص داده بودند، اکثر بیماران بیکار و قادر به انجام امور شخصی و اجتماعی خود نبودند، علیرغم اینکه بیشترین افراد در گروه ‏‎mild‎‏ قرار داشتند، اکثرا بی سواد و از آموزش های ویژه برخوردار نبوده اند و شایعترین شکایت اصلی بیماران بی قراری، عصبانیت و تحریک پذیری، پرخاشگری و کم خوابی بوده است. در بررسی به عمل آمده بیشترین موارد بستری با تشخیص سایکوز و اختلالات خلقی و اختلالات رفتاری بستری شده اند.