تحقیق حاضر به منظور بررسی عوامل موثر در رواج فعالیت های آموزشی نسبت به فعالتی های پژوهشی در دانشگاهها، از نظر اعضای هیات علمی دانشکده های علوم انسانی دانشگاههای دولتی تهران صورت گرفته است. اهداف عمده این تحقیق عبارتند از:1- شناسائی عوامل موثر در رواج فعالیت های آموزشی نسبت به فعالیت های پژوهشی در دانشگاهها.2- ارائه پیشنهادهائی به مسئولین و تصمیم گیرندگان مسائل آموزش عالی جهت بهبود وضعیت پژوهش در دانشگاهها.به منظور دستیابی به اهداف کلی بالا، سوالهای ویژه ای طراحی و بیان شده اند که به شرح زیر میباشند.1- آیا کم توانی عملی اعضای هیات علمی در انجام پژوهش، موجب گرایش بیشتر آنان به آموزش میشود.2- آیا کسب درآمد بیشتر از طریق آموزش در مقایسه با پژوهش موجب گرایش بیشتر اعضای هیات علمی به آموزش میشود.3- آیا ارج ننهادن مسئولین به پژوهش و یافته های آن، موجب روی آوردن اعضای هیات علمی به آموزش میشود.4- آیا آسان تلقی کردن آموزش در مقایسه با پژوهش، موجب گرایش بیشتر اعضای هیات علمی به آموزش میشود.5- آیا کم آشنائی اعضای هیات علمی با روشهای علمی انجام پژوهش، موجب گرایش بیشتر آنان به آموزش میشود. با توجه به اهداف و ماهیت پژوهش، روش انجام این تحقیق از نوع توصیفی می باشد، که هدف از آن این است که، آنچه هست را بدون هیچگونه دخالت یا استنتاج ذهنی گزارش دهد و نتایج عینی از موقعیت بگیرد. جامعه آماری پژوهش فوق، کلیه اعضای هیات علمی دانشکده های علوم انسانی دانشگاههای دولتی تهران میباشد، که نمونه گیری از جامعه فوق از طریق روش طبقه بندی تصادفی انجام گرفته و پس از انتخاب گروه نمونه، پرسشنامه ای در 16 سوال مرتبط با اهداف ویژه و 8 سوال در رابطه با مشخصات فردی، بین اعضای هیات علمی مورد نظر توزیع شد و از 161 پرسشنامه توزیع شده، 148 پرسشنامه به صورت نهائی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 12 پرسشنامه بخاطر اینکه به موقع کامل نشد و یا بدلیل ناقص بودن، در تجزیه و تحلیل نهائی مدنظر قرار نگرفتند. پس از تجزیه و تحلیل داده ها که از طریق آمار توصیفی (فراوانی و درصد) و آمار استنباطی (مجذور کای تک متغیری) به عمل آمد، نتایجی بدست آمد که در فصل چهارم ارائه شده و نتایج عمده و پیشنهادها نیز در فصل پنجم بطور مفصل بیان شده است.