موانع و مسائل موجود بر سر راه مشارکت زنان در جامعه، عمدتا یک پدیده برون زا است و به وسیله شرایط و مشخصهای ویژه پدید آمده است. بنابراین برای بررسی و شناسایی آن باید به عنوان یک متغیر برون زا با آن برخورد نمود. این موانع را باید موانعی دانست که از شرایط پیرامون به زنان تحمیل گردیده است و امروزه به عنوان یک باور فرهنگی در آمده است. بنابراین اگر قرار باشد موانع موجود بر سر راه زنان را آن گونه از میان برداشت که به زن اصالت فردی داده شود، بهترین راه آن است که خود باوری و اعتماد به نفس در زنان جامعه از نهاد خانواده صورت پذیرد و این مساله به صورت باور عمومی به سطح جامعه تعمیم داده شود. هدف از انجام این پژوهش، بررسی عوامل بازدارنده رشد علمی زنان پس از ازدواج می باشد در این پژوهش تعداد 500 نفر از زنان دیپلمه متاهل و خانه دار که دارای فرزندانی در پایه های اول و دوم ابتدایی می باشند از میان زنان شهر تهران و از 5 منطقه شمال، جنوب، غرب، شرق و مرکز شهر تهران به عنوان نمونه و به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. همچنین ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه 37 سوالی محقق ساخته بود که از طریق مدارس مناطق مورد نظر در اختیار افراد مورد مطالعه قرار گرفته و پس از استخراج و رسم جدول توزیع فراوانی و استفاده از روشهای آماری، و محاسبه ‏‎x2‎‏ و رسم نمودار هیستوگران بر حسب نوع سئوالات به تجزیه و تحلیل استنباطی پراخته شد.