تاثیر مقادیر مختلف نیتروژن و فسفر بر عملکرد و اجزا آن در گیاه سیاهدانه در سال 1379 در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیرا مورد بررسی قرار گرفت. فاکتورهای مورد مطالعه شامل چهار سطح نیتروژن ‏‎‎‏‏‎‎‏‏‎‎‏‏‎‎‏‏‎‎‏(0، 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار) و چهار سطح فسفر (0، 20، 40، 60 کیلوگرم در هکتار) بودند که بصورت فاکتوریل در قالب بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار به اجرا درآمد. نیتروژن بر قطر ساقه، تعداد شاخه گل دهنده و تعداد کپسول دربوته بصورت مثبت و بر تعداد دانه در کپسول و وزن دانه های هر کپسول بصورت منفی تاثیر معنی دار داشت ولی بین کاربرد میزان 30 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و مقادیر بالاتر نیتروژن (60 و 90 کیلوگرم در هکتار) تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. در عین حال نیتروژن بر عملکرد دانه، عملکرد کاه و کلش، عملکرد بیولوژیکی، تعداد روزهای تا 50 درصد گلدهی، ارتفاع نهایی بوته، نسبت تبدیل گل به کپسول، وزن هزار دانه و شاخص برداشت تاثیر معنی داری بوجود نیاورد. در رابطه با تاثیر نیتروژن بر عملکرد دانه، هر چند که تفاوت معنی داری مشاهده نگردید؛ ولی حداکثر عملکرد دانه (3213 کیلوگرم) با 5/8 درصد افزایش نسبت به تیمار عدم کاربرد نیتروژن (شاهد) از بالاترین سطح نیتروژن مصرفی (90 کیلوگرم در هکتار) بدست آمد. کاربرد فسفر بر قطر ساقه بصورت مثبت و بر وزن هزار دانه بصورت منفی تاثیر معنی داری داشت، ولی بین کاربرد میزان 20 کیلوگرم فسفر در هکتار و کاربرد مقادیر بالاتر فسفر (40 و 60 کیلوگرم در هکتار) تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. فسفر همچنین بر عملکردهای دانه، بیولوژیکی، کاه و کلش، تعداد روزهای تا 50 درصد گلدهی، ارتفاع نهایی بوته، نسبت تبدیل گل به کپسول، تعداد کپسول در بوته و شاخص برداشت تاثیر معنی داری نداشت. با این حال بیشترین عملکرد دانه (3285 کیلوگرم) با 6/5 درصد افزایش نسبت به تیمار عدم کاربرد فسفر، از بالاترین سطح فسفر بکار برده شده (60 کیلوگرم در هکتار) حاصل شد. برهمکنش نیتروژن و فسفر نیز بجز یک مورد تاثیر منفی (کاهش وزن دانه های هر کپسول) هیچگونه تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه و سایر اجزای آن بوجود نیاورد. در رابطه با همبستگی بین عملکرد دانه با دیگر اجزای مورد بررسی بیشترین همبستگی بین عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی (612/0) مشاهده شد.