در این مطالعه اثرات تجویز یک دوره ای و هفتگی کورتیکوستروئید بر نتایج بارداریهای مبتلا به پارگی زودرس کیسه آب در هفته های 36-28 با یکدیگر مقایسه شد. روش کار: کلیه مادران مبتلا به پارگی زودرس کیسه آب در هفته های 36-28 بارداری به طور تصادفی در دو گروه تجویز یک دوره ای و تجویز هفتگی دگزامتازون قرار گرفتند. در گروه تجویز یک دوره ای 5 میلی گرم دگزامتازون هر 12 ساعت تا 4 دوز و در گروه تجویز هفتگی همین دوز هر هفته تکرار شده است. تمام بیماران به صورت پیشگیرانه آمپی سیلین دریافت کردند. موارد پره اکلامپسی، دیابت، دیسترس و یا مرگ جنینی، از نمونه گیری حذف شدند. تمامی اطلاعات به دست آمده به کمک آزمون خانواده توانی ‏‎‎‏(آزمونی مابین پوکاک و ابراین-فلمینگ) تجزیه و تحلیل شده که برای دقت بیشتر در مورد طول مدت ‏‎latency period‎‏ از آزمونهای ‏‎t‎‏ و من-ویتنی و در مورد اطلاعات مربوط به نوزاد از آزمونهای ناپارامتری مانند آزمون علامت استفاده شد. نتایج: پس از بررسی 59 مادر مبتلا به پارگی کیسه آب، تنها 28 مورد دارای شرایط لازم بودند که وارد نمونه گیری شدند. در این نمونه ها، شیوع سپتیسمی، آنتروکولیت نکروزان، خونریزی داخل بطنی و سندرم زجر تنفسی در نوزادان هر دو گروه مشابه یکدیگر بود. طول مدت ‏‎latency period‎‏ در گروهی که سن بارداری آنها بین 32-28 هفته بود اختلاف آماری معنی داری نداشت، اما در گروه دیگر (36-28 هفتگی) تجویز مکرر دگزامتازون باعث کاهش طول مدت ‏‎latency period‎‏ شد. همچنین اندومترین در گروه تجویز هفتگی دگزامتازون ‏‎‎‏(در هفته های بارداری 32-28 هفتگی) شیوع بیشتری داشت. بحث: استفاده مکرر از کورتیکوستروئیدها در موارد پارگی زودرس کیسه آب، نه تنها باعث کاهش عوارض ناشی از نارسی در نوزادان نمی شود، بلکه باعث افزایش احتمال عفونت در مادر و کوتاه شدن طول مدت ‏‎latency period‎‏ خواهد شد.