چکیده ندارد.

لیشمانیوز، طیفی از بیماریهای بالینی مختلف است که توسط گونه های جنس ‏‎leishmania‎‏ ایجاد می شود. حداقل 20 گونه از این جنس می تواند توسط پشه های خاکی به انسان، میزبانان مختلف اهلی و وحشی منتقل شود و ایجاد لیشمانیوز جلدی، منتشره، جلدی - مخاطی و احشایی بنماید. عامل لیشمانیوز جلدی یا سالک در ایران، گونه های ‏‎l.tropica‎‏ و ‏‎l.major‎‏ می باشد.با توجه به اهمیت بیماری لیشمانیوز و اندمیک بودن آن در بیش از 80 کشور جهان، ‏‎who‎‏ این بیماری را جزو بیماریهای با اولویت از نظر کنترل و مبارزه منظور نموده است. از جمله این برنامه ها درمان قاطع افراد گرفتا به منظور کاستن از الام و عوارض اجتماعی - روانی بیماری و نیز در مورد انواعی که انسان خود مخزن بیماری محسوب می شود که کنترل و پیشگیری از انتشار بیماری می باشد. نظر به مجهول بودن اپتیمم روش درمان بیماری در سالیان گذشته مطالعات مختلفی از سوی محققین در جریان بودن است. در این مطالعه از القا جریان مستقیم الکتریسیته به منظور بررسی تاثیر کشندگی ولتاژهای متفاوت آن بر پروماستیگوتهای محیط کشت و نیز درمان موشهای آلوده به لیشمانیوز جلدی با همین روش استفاده گردیده است.هدف از این مطالعه ابداع روش درمانی موثر با دوره درمانی قابل قبول و حداقل تاثیر معدل با داروهای شیمیای در مدل آزمایشگاهی بوده است. این روش در صورت تاثیر قاطع می تواند علاوه بر درمان بیماری موجب حذف عوارض و هزینه های درمان با ترکیبات سمی آنتی موان گردد. برای دستیابی به این امر مراحل لگاریتمی و ثابت پرماستیگوتهای انگل ‏‎leshmania‎‏ حاصل از کشت در معرض جریان مستقیم الکتریسیته با ولتاژ 3 و 6 و 9 و 12 دریافتی از منبع تغذیه قرار گرفتند قابل ذکر است که گروههای کنترل پروماستیگوتهای فاز ایستا و فاز لگاریتیم تحت تاثیر هیچگونه آزمایشی قرار نگرفتند.هم چنین در مدل حیوانی موشها ‏‎balb/c‎‏ و موشهای سوری مبتلا به لیشمانیوز جلدی ناشی از ‏‎l.major (mrho/ir/75/er)‎‏ در ناحیه قاعده دم، به مدت 3 هفته، هر هفته 2 بار و هر روز 10 دقیقه تحت تثیر جریان مستقیم الکتریسیته با ولتاژ 3 دریافتی از منبع تغذیه قرار داده شدند. برای اطمینان از نتایج حاصله، مطالعه در هر مرحله از مراحل ‏‎vitro‎‏ و ‏‎vivo‎‏ چندین بار تکرار شد. برای هر دو نژاد حیوان مورد تجربه گروه شاهد بدون درمان در نظر گرفته شد.در این بررسی مشخص شد که ولتاژ 3 دریافتی از منبع تغذیه به مدت 35 دقیقه و ولتاژهای 6 و 9 و 12 دریافتی از منبع تغذیه در مدت کمتر از 10 دقیقه می توان زایل شدن حیات پروماستیگوتهای انگل در شرایط ‏‎vitro‎‏ شود. هم چنین در مدل حیوانی هردو گروه از موشها، قبل از پایان سه هفته بهبودکامل یافتند در صورتیکه گروه کنترل موشهای ‏‎balb/c‎‏ پس از 4 ماه مردند و گروه کنترل موشهای سوری پس از 5 هفته التیام یافتند البته در موشهای ‏‎balb/c‎‏ حدود سه هفته پس از قطع دوره درمان، عود بیماری مشاهده شد در صورتیکه در موشهای سوری بازگشت بمیاری مشاهده نگردید. آنالیز نتایج با استفاده از تست آماری ‏‎t-test‎‏ در مقایسه با گروه کنترل که واحد زخم لیشمانیوز جلدی بودند و تحت تاثیر هیچ گونه روش درمانی قرار نگرفتند تفاوت معنی داری ‏‎‎‏‏‎(p<0/05)‎‏ را از نظر تاثیر این روش درمان نشان داد.با توجه به نتایج جاصل از مراحل ‏‎vitro‎‏ و ‏‎vivo‎‏، دو فرضیه فعال شدن مکانیسم بهبود زخم و نیز کشته شدند انگلها تحت اعمال این روش بصورت توام مطرح می گردد.