عنوان مقاله بررسی آسیب شناسی روانی بر حسب سیاهه نشانگان روانی تجدید نظر شده 90 در بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریک پذیر مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی تهران ازابتدای مهر 1389 تاابتدای مهر 1390. مقدمه نشانگان روده تحریک پذیر، شایعترین بیماری گوارشی کارکردی است که با بیماری های روانپزشکی، همبودی دارد. هدف از این مطالعه، بررسی آسیب شناسی روانی بیماران مبتلا به نشانگان روده تحریک پذیر بر حسب سیاهه نشانگان روانی تجدید نظر شده90 می باشد. روش تحقیق 153 بیماری که براساس ضوابط "رم سه"، تشخیص نشانگان روده تحریک پذیرداشتند و برای درمان به درمانگاه گوارش بیمارستان طالقانی مراجعه کرده بودند ،مورد مصاحبه ساختاریافته بر مبنای معیارهای کتابچه تشخیصی وآماری اختلالات روانی dsm قرارگرفتند. 163نفرازافراد به ظاهر سالمی که شکایت واضح گوارشی نداشتند،به عنوان گروه گواه انتخاب شدند.ازهردوگروه،خواسته شد تا سیاهه نشانگان روانی تجدیدنظرشده 90 را که یک سیاهه خودگزارشگر است به منظور ارزیابی روانی تکمیل کنند. مقایسه آماری بین دوگروه مورد وگواه ،توسط آزمون های کای اسکوئرورگرسیون لجستیک صورت گرفت. نتایج در گروه مبتلا به نشانگان روده تحریک پذیر ،نمره های عددی ضریب کلی علایم مرضی، معیار ضریب ناراحتی، جمع کلی علایم مرضی و نه بُعد (شکایت جسمانی، وسواس واجبار، حساسیت در روابط متقابل، افسردگی،اضطراب، افکار پارانوئید، پرخاشگری، ترس مرضی و روانپریشی) بالاترازگروه گواه بود (p < 0.0001). تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که از میان تمام متغیرهای بررسی شده، به ازای هر یک واحد افزایش در نمره مربوط به ابعادافکار پارانوئید، ترس مرضی، جمع کلی علایم مرضی و معیار ضریب ناراحتی، شانس بروز نشانگان روده تحریک پذیر به ترتیب 654/2، 375/3 ،07/1 و28/6 برابر افزایش یافت. بحث براساس این مطالعه،آسیب شناسی های روانی ذکرشده درمبتلایان به نشانگان روده تحریک پذیر، بالاتر است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که ارزیابی ودرمان روانپزشکی دراین بیماران مفید است. کلیدوا‍ژه ها نشانگان روده تحریک پذیر،ضوابط بالینی رم سه، سیاهه نشانگان روانی تجدید نظر شده 90.

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثر درمانی لیتیوم همراه با توپیرامات، و لیتیوم همراه با پلاسبو، در بیماران بستری مبتلا به اختلال دوقطبی i در فاز مانیا می باشد. روش: در این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور است،46 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی یک در فاز مانیا، تحت درمان با لیتیوم ،آنتی سایکوتیک و توپیرامات یا لیتیوم،آنتی سایکوتیک و پلاسبو قرار گرفتند و پاسخ به درمان در بدو بستری و سپس هفتگی به مدت 8 هفته، با ymrs ارزیابی شد .در هر ویزیت بیماران در مصاحبه از نظر پذیرش درمان و اشتها و افکار خودکشی، عوارض توپیرامات و علایم مسمومیت با لیتیوم نیزبررسی می شدند و توزین هفتگی تا پایان 8 هفته انجام می شد. یافته ها: در زمان پایه ابزارymrs بین دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (709/0=p).تغییرات درون گروهی بین هفته 0 تا 8 در هر دو گروه مداخله و شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (001/0>p) یعنی این شاخص در هر دو گروه مداخله و شاهد در هفته 8 نسبت به هفته 0 کاهش معنی داری پیدا کرده است. تغییرات درون گروهی از همان هفته اول نسبت به هفته صفر کاهش معنی دار داشت که این کاهش در هفته 8 نسبت به 1 از همه بیشتر بود. پاسخ به درمان از هفته 2 آغاز شده بود و تا هفته 8 روند نزولی در عدد ymrs، ادامه داشت.تغییرات بین گروهی بین هفته های 0 تا 8 معنی دار نبود (419/0=p). تغییرات اشتهای درون گروهی در هفته های مطالعه تفاوتی با هم نداشته است. در گروه دریافت کننده توپیرامات اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت، همچنین در گروه دریافت کننده پلاسبو نیز اشتهای بیماران در مدت 8 هفته تفاوت معنا داری نداشت .میانگین وزن در ابتدای مطالعه در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت) 948/0=p). در هر دو گروه، وزن بیماران در مدت 8 هفته در مقایسه با ابتدای مطالعه تفاوت معنا داری پیدا نکرده بود. (درگروه توپیرامات: 123/0p=، درگروه پلاسبو 944/0p= ).وزن بیماران در دو گروه نیز تفاوت معناداری نداشت(254/0p=) نتیجه گیری: در این مطالعه،درمان کمکی با توپیرامات با دوز 200 میلی گرم در روز در کنترل علایم حاد مانیا و کنترل اشتها و وزن بیماران بی اثربود.

هدف ارزیابی سودمندی ریلوزول ( یک مهارکننده آزادسازی گلوتامات) به عنوان درمان کمکی در درمان علایم مثبت و منفی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی نوع مداوم . روش یک مطالعه تصادفی شده دو سو بی خبر با کمک پلاسبو که در آن30 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی نوع مداوم بر اساس dsm-iv-tr بطور تصادفی ریلوزول به مقدار mg/d100 و یا پلاسبو همراه با ریسپریدون به مقدار mg/d6 به مدت 8 هفته دریافت کردند. کلیه بیماران توسط مقیاسpanss ومقیاسeps در شروع درمان و در هفته های 4 و 8 مورد ارزیابی قرار گرفتند. از مقیاس همیلتون افسردگی جهت ارزیابی افسردگی در شروع درمان و هفته 8 استفاده شد. نتایج مطالعه با 30 بیمار به اتمام رسید.گروه دریافت کننده ریلوزول بهبود قابل توجهی در علایم منفی نسبت به گروه دریافت کننده پلاسبو در انتهای مطالعه نشان داد[md(95%ci)= 5.72 (3.17 to 8.26), t(48)=4.52, p<0.001] و همان میزان سودمندی در امتیاز نهایی [md (95%ci)= 15.28 (8.97 to 21.58), t(48)=4.87, p<0.001] ومیزان سایکوپاتولوژی عمومی دیده شدto 11.91, t(48)=3.69, p=0,001] [md (95%cl)= 7.72 (3.52.هر چندگروهای دریافت کننده ریلوزول و پلاسبو کاهش در علایم مثبت نشان ندادند. نمرات مقیاس همیلتون افسردگی و مقیاس عوارض دارویی بین دو گروه تفاوتی نداشت. فراوانی سایر عوارض دارویی نیز در بین دو گروه مشابه بود. بحث در مجموع، در این مطالعه نشان داده شد که ریلوزول به عنوان درمان کمکی با ریسپریدون موجب بهبودی چشمگیر و معنی دار علایم منفی اولیه ی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی می گردد.

پیش زمینه و هدف: تجویز داروی روانپزشکی مناسب، با توجه به استفاده گسترده ازاین داروها، لزوم تشخیص صحیح اختلال روانی و پتانسیل بالای خطر خودکشی با داروهای روانپزشکی از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی انواع داروهای روانپزشکی تجویز شده توسط پزشکان غیرروانپزشک و انطباق آنها با وضعیت روانی مراجعین به آن پزشکان درکرج می باشد. روش:در این مطالعه، 3 داروخانه در شمال، جنوب و مرکز کرج انتخاب شدند و نمونه گیری به صورت خوشه ای صورت پذیرفت. 195نسخه شامل داروهای روانپزشکی و همچنین صاحبین آن نسخ در صورت تمایل بررسی شدند. صاحبین نسخ دارویی به وسیله پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی و مصاحبه بالینی ساختاریافته ارزیابی شدند. نمره برش کل در پرسشنامه برای انجام مصاحبه،23 در نظرگرفته شد.تحلیل داده ها با کمک spss-18 و به روش آمار توصیفی، مربع کای ، آزمون همبستگی ورگرسیون چند متغیری انجام شد. یافته ها: بیشترین تعداد نسخه (42%) متعلق به پزشکان عمومی و بیشترین داروهای تجویز شده ضدافسردگی ها (70 %) بودند. 51% درصد از مراجعین به پزشکان عمومی ، 46 % از مراجعین به پزشکان داخلی و54% از مراجعین به پزشکان مغزو اعصاب فاقد مشکل روانپزشکی شناخته شدند. در اغلب موارد، داروها بر پایه شکایت اولیه مراجعین تجویز شده بودند. نتیجه گیری: در اغلب موارد، داروهای روانپزشکی تجویز شده توسط پزشکان غیرروانپزشک، با وضعیت روانی مراجعین آنها منطبق نبود. این مطالعه نشان داد که باید به مساله آموزش پزشکان در خصوص مدیریت و درمان اختلالات روانپزشکی، اهمیت بیشتری داده شود.

چکیده ندارد.

برتری دستی و مهارتهای خودمراقبتی در کاردرمانی جایگاه ویژه ای دارد و از مهارتهای بنیادین در توانبخشی می باشد. تاخیر در تثبیت برتری یکی از دستها کودک را دچار سرگردانی و عدم تصمیم گیری می نماید و حتی دچار عصبانیت و کاهش سرعت و دقت در اعمال و حرکات وی می شود. لذا مداخله زودهنگام در جهت تثبیت برتری دستی موجب به حداقل رساندن مشکلات وی در جهت کسب حداکثر کارایی در زمینه عملکردهای اساسی از قبیل مراقبت از خود، عملکردهای تحصیلی وی می گردد.