رشد سریع جمعیت شهری کشور درطول چهاردهه گذشته بصورت هدایت شده و در چارچوب یک نظام برنامه ریزی جامع ملی که مبتنی بر هماهنگی های بخشی و منطقه ای باشد ، صورت نگرفته است.لذا با توجه به اینکه الگوی توزیع جمعیت رابطه تنگاتنگی با عملکردهای سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی دارد. طبیعی است که به دنبال تمرکز فعالیتها و سرمایه در اطراف چند شهر ، حرکت جمعیت نیز بسوی این نقاط خواهد بود.این الگوی توزیع جمعیت ، زمینه پیدایش خلا جمعیتی و کارکردی در سطوح میانی و پائین کانونهای شهری را بوجود آورده است. و نظام سلسله مراتب شهری کشور را با مشکلاتی روبرو ساخته است. بطوریکه به منظور ایجاد تعادل و توازن در این الگوی توزیع تاکنون استراتژیهای متفاوتی چون نظام مند کردن مهاجرت روستا-شهری، محدود کردن رشد شهرهای بزرگ ، قطبهای رشد، توسعه شهرهای میانی، مراکز خدمات روستایی و ایجاد شهرهای جدید بکار گرفته شده است. این در حالی است که جایگاه شهرهای کوچک در بین استراتژی های فوق خالی و چندان مورد تاکید نمی باشد.بدین منظور این تحقیق با مطالعه موردی از استان سیستان و بلوچستان به ارزیابی پیرامون نظام سلسله مراتب شهری و بررسی نقش شهرهای کوچک استان در تعادل بخشی فضایی جمعیت می پردازد.