نام پژوهشگر: فریبا خسروی

بررسی تغییرات پارامترهای اسپرمی، هورمون های جنسی و شیوع رادیکال های آزاد اکسیژن در موش های صحرایی نر بالغ پس از تزریق لپتین
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه ایلام - دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی 1389
  شیماء عباسی هرمزی   جواد چراغی

لپتین پروتئینی است با ??? اسید آمینه که توسط ژن ob کد می شود. عمدتا توسط بافت چربی سفید ترشح می شود و به نظر می رسدکه نقش مهمی در فرایندهای فیزیولوژی مثل جذب غذا و بالانس انرژی، هموستاز و سیستم نورواندوکرین و بلوغ و به خصوص در تنظیم تولید مثل دارد. لپتین به عنوان تنظیم کننده اولیه سیستم تولید مثل ، بلوغ و نورواندوکرین شناخته شده است. لپتین اثرات بیولوژیکی خودش را از طریق رسپتورهایش انجام می دهد(ob-r) که در خزندگان و نشخوارکنندگان روی سلول های بنیادی و سلول های لایدیگ قرار دارد و در انسان بر روی بافت بیضه قرار دارد و این مساله نشان می دهد که بیضه به عنوان بافت اصلی برای عمل لپتین است.لپتین تولید سوپراکسید دیسموتاز را در سلول های هوازی تحریک می کند و باعث افزایش استرس اکسیداتیو می شود وتولید اسپرم های غیر نرمال در موش های صحرایی تیمار شده با لپتین می شود. بنابراین هدف از این مطالعه ارزیابی اثر لپتین بر روی پارامترهای اسپرمی، هورمون های جنسی و تولید رادیکال های آزاد اکسیژن در موش های صحرایی بالغ است. در این مطالعه 65 موش صحرایی نژاد اسپراگو به سه گروه تیمار و یک گروه کنترل تقسیم شد.به موش های صحرایی تیمار شده به صورت روزانه لپتین با دوز 5،10 و 30 میکروگرم و محلول سالین به صورت داخل صفاقی برای مدت 7،15 و 42 روز تزریق شد. در پایان دوره تزریق، موش های صحرایی با استنشاق گاز co2کشته شدند و نمونه های بیضه موش های صحرایی جهت آنالیز ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. نمونه های اسپرم موش ها با dcfh-da و آنالیز فلوسایتومتری بررسی شد و روش tunel برای ارزیابی شکست dna اسپرم استفاده شد.نتایج این مطالعه با استفاده از نرم افزار spss و آنوای دو طرفه و سطح معنی داری <0.05 بررسی شد و برای مقایسه میانگین بین گروه ها از روش توکی استفاده شد.رادیکال های آزاد اکسژن و شکست dna به طور معنی داری بالاتر یود نسبت به رت هایی که با دوز 10 .30 میکروگرم از لپتین به مدت 7 و 15 روز تزریق شده بود در مقایسه با رت های تیمار شده با دوز 5 میکروگرم و گروه کنترل . اگرچه سطح رادیکال های آزاد اکسژن و شکست dna در رت های تیمار شده به مدت 42 روز به طور قابل توجهی در همه گرو ها کاهش پیدا کرد.