نوآوری، توانایی شناسایی فرصت ها، مشاهده روابط و استفاده از مزایای آنهاست که این فرصت ها نه تنها در خصوص گشودن بازارهای جدید بلکه شامل روش هایی نوآورانه برای بازارهای موجود نیز هست. نوآوری ذاتا امری پرمخاطره و دارای ریسک است و حتی شرکت های رشد یافته و قوی نیز نمی توانند ریسک های نامحدود انجام دهند. در واقع سوال این نیست که آیا باید نوآوری صورت گیرد یا نه، بلکه باید دید چگونه این نوآوری به شکل موفقیت آمیزی انجام شود و چه درس هایی از موفقیت یا شکست آن می‏توان دریافت که این موارد در مدیریت نوآوری سازمانی نمود می یابد و عوامل مختلفی هستند که می‏توانند بر روی آن تأثیرگذار باشند. هدف از این تحقیق ارزیابی و اولویت بندی عوامل موثر بر مدیریت نوآوری سازمانی در بانک پارسیان شهر تهران بوده است که بدین منظور 297 نفر از معاونین و کارشناسان دفتر مرکزی بانک پارسیان شهر تهران به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به پرسشنامه محقق ساخته تحقیق پاسخ گفتند. در پایان نتایج به دست آمده از پرسشنامه های تحقیق به کمک آزمون دو جمله ای مورد تحلیل قرار گرفته و نتایج نشان داد که کانال های ارتباطی، آموزش سازمانی مداوم، فعالیتهای تحقیق و توسعه و سیستم پاداش در مدیریت نوآوری سازمانی تاثیر دارد و همچنین نتایج آزمون فریدمن نشان داد که در بین عوامل موثر بر مدیریت نوآوری سازمانی از نظر اولویت، کانال های ارتباطی در اولویت اول، آموزش سازمانی مداوم در اولویت دوم، سیستم پاداش در اولویت سوم و فعالیت های تحقیق و توسعه در اولویت چهارم قرار دارند.

عنوان: بررسی و تعیین رابطه چاقی شکمی با دیابت در 200 بیمار دیابتی بستری و سرپایی مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 1392 مقدمه: دیابت و چاقی شکمی دو مشکل رایج بهداشتی در دنیای بی تحرک امروز هستند. لذا در این مطالعه به بررسی رابطه چاقی شکمی با دیابت در 200 بیمار دیابتی بستری و سرپایی مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 1392 و 200 نفر شاهد(غیر دیابتی) پرداختیم. روش مطالعه: این مطالعه مشاهده ای به صورت یک بررسی توصیفی – تحلیلی مقطعی بر روی بیماران بستری و سرپایی مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 1392 انجام گردید که 200 نفر دیابتی و 200 نفر غیردیابتی بودند و رابطه چاقی شکمی با دیابت در آنها بررسی گردید. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که چاقی مرکزی در 5/84 درصد از بیماران دیابتی و 5/35 درصد از بیماران غیردیابتی وجود دارد که ارتباط آماری معناداری را بین دیابت و چاقی شکمی نشان می داد (p=0.0001). نتیجه گیری: در انتها بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات مشابه صورت گرفته در این زمینه، چنین استنباط می شود که چاقی شکمی با دیابت ارتباط دارد و لذا با کنترل هر یک از آنها احتمال بروز دیگری کاهش می یابد. کلیدواژه ها: دیابت، چاقی شکمی، سندرم متابولیک

چکیده ندارد.