چکیده آثار ادبی هر جامعه بازگو کننده ی فرهنگ و آداب و سنن آن جامعه می باشد. بخشی از فرهنگ و تمدن هر سرزمینی در چگونگی تعامل مردم آن سرزمین با خویش و بیگانه روی می نماید. شاهنامه فردوسی که گنجینه ی ارزشمندی از سنن و آداب گذشتگان را در دل خود جای داده است،از عمده ترین مآخذی است که می تواند در بازنمایی این بخش از فرهنگ و تمدن ایرانی نقش بسزایی ایفا کند و چنان که باید و شاید بیان کننده ی چگونگی ارتباطات انسانیِِ ایرانیان باشد. در پژوهش حاضر تلاش شده است که جایگاه سفارت و سفیری در شاهنامه، سیمای فرستادگان این حماسه ی ملی، آداب و سنن سفارت، طبقات اجتماعی مرتبط با این تعامل انسانی، محور و موضوع اصلی گفتگوها و نیز نحوه ی انجام مأموریت سفرا مورد بررسی قرار گیرد و از این میان سیمای انسان ایرانی در راه تلاش برای نیل به مقصود نموده شود.