این پژوهش با نگاهی به آثار ادوارد وستون سعی بر آن دارد تا با تحلیل محتوا و رویکردی هرمنوتیکی، حقیقت نهفته درون تصاویر، آنچه که عکاس تجربه می کند و مخاطب به واسطه برخورد با آن درک می کند را، از طریق پرداختن به شکل ظاهری آنها بیان دارد و با تأکید بر شأن بازنمودی اثر هنری، اساساً مخاطب و تأویل آن را مبنای کار قرار دهد، که منجر به نمایان شدنِ برخی مفاهیم پایه ، از جمله روی آوردن به دنیای درونی عکاس, نوع دیدگاه او به ابژه بازنمایی شده و برخورد مخاطب با ابژه و چالش کشیدن درک شهودی و لذت در اثر هنری می گردد؛ البته ناگفته نماند که هر اثر هنری با مخاطب خود کامل می شود، اما به نظر می رسد، در اینگونه تصاویر چنین نقشی به مراتب قوی تر نمایان شده است.