بیشتر جراحان پاچنبری را معادل مهمترین و شایعترین دفورمیتی مادرزادی پا یعنی تالیپسی اکوئینووارس می دانند. علت : در اکثر بیماران یک نقض تکاملی جنینی که باعث عدم تعدل بین عضلات اینوتورپلانتار فلکسور و اورتوردورسی فلکسور می گردد، مسئول ایجاد دفورمیتی است . شیوع: شیوع یک در هزار می باشد و شیوع آن در پسرها بیشتر از دخترها می باشد، به نسبت 2 به 1 آسیب شناسی: قطعا در نیمه در رفتگی مفصل تالوناویکولا در ایجاد دفورمیتی نقش دارد، به این ترتیب که استخوان ناویکولار به جای آنکه در قسمت دیستال سرتالوس قرار گیرد، تاحدی در ناحیه داخلی آن جای می گیرد. بافتهای نرم سمت داخل پا تکامل کمتری یافته و کوتاه تر از طبیعی می شوند. در صورت عدم درمان موثر و زودرس ، استخوان های تارسال به صورت ناهنجاری، رشد نموده و سبب لدفورمیتی دائم پا می شوند. تظاهرات بالینی: دفورمتی که کاملا مشخص است ، شامل سه جزء می باشد: -1 اسنورسیون یا پیچش به داخل پا -2 اداکسیون یا انحراف به داخل جلوی پا نسبت به پشته پا -3 اکوئینوس (پلانتار فلکسیون) تشخیص : باید به صورت روتین نوزادان تازه متولد شده را از نظر وجود پاچنبری معاینه نمود. معیار تشخیصی این می باشد که نتوان به آسانی پا را اورسیون و دورسی فلکسیون داد. پیش آگهی: عاقبت بیماری بستگی به سن شروع درمان و کیفیت انجام آن دارد. هر چه شروع درمان دیرتر باشد، میزان بهبودی دفورمیتی کاهش می یابد. درمان: الف . اصلاح دفورمیتی: سه روش جهت نگاه داشتن پا در وضعیت اصلاح شده در فواصل بین مانیپولاسیون ها وجود دارد، -1 گچ گرفتن پا -2 بکار بردن ناودان فلزی دنیس براون -3 استفاده از نوار چسب های مخصوص ب .در صورتیکه پس از 2 یا حداکثر 3 ماه، پا از نظر بالینی و رادیولوژی طبیعی نشده باشد، باید اقدام به عمل جراحی نمود، بدین ترتیب که تمام لیگامانهای سفت در قسمت داخل مچ پا را جدا نمود و هر تاندونی را که بیش از حد سفت شده را طویل نمود، از جمله این تاندون ها تاندون کالکانئوس می باشد. سرانجام استخوان های تارسال که آزاد شده اند را در وضعیتی طبیعی نسبت به هم قرار می دهند. در مطالعه 3 ساله که در زایشگاه قدس انجام شده، توزیع فراوانی 1/7 در 1000 بدست آمده است که این بیشتر از میزان شیوع در رفرنس های تخصصی می باشد. که می تواند به دلیل ازدیاد ازدواجهای فامیلی باشد. (فرضیه ژنتیکی).