برای جلوگیری از تهاجم آبهای شور(دریا? دریاچه های شور? باتلاق های تبخیر در کویر و ..) به ابخوان های محیطی آنها یکی از روشهای مهندسی ممکن استفاده از سدهای زیر زمینی احداثی با هوای فشرده می باشد. تجربیات پراکنده قبلی بویژه در کالیفرنیای جنوبی ) عمدتا متکی به قضاوت های مهندسی بوده است از اینرو پژوهش حاضر بررسی برخی از پارامترهای موثر بر رفتار هیدرولیکی چنین سدهایی را هدف قرار داده است. در این پژوهش چگونگی تاثیر گذاری ویژگی های مصالح بوجود آورند آبخوان ماسه بر رفتار هیدرولکیی این سدهای زیر زمینی از طریق مشاهده مستقیم بر مدل های فیزیکی ارزیابی گردید ه است در این راستا از دو نوع مختلف ماسه با دانه بندی هایی که به واقعیت نزدیک تر باشد با چهار طرح اختلاط مختلف دانه بندی استفاده گردید مصالح دریک فلوم با پهنای 60 سانتیمر متراکم شده و برای ایجاد سد زیرز مینی با تزریق هوا به داخل مخیط از پنج عدد شیر چاه تزریق کمک گرفته شد. یافته های آِزمایشگاهی حاکی از آن می باشد که بهترین نتیجه برای کاهش دبی عبوری با تزریق هوا به داخل محیط از طریق چاه میانی بدست امد. بنابراین فاصله بین چاه های تزریق نباید کم باشد بهینه کردن فاصله بین چاههای تزریق نیاز با آزمایش های بیشتر دارد. هر چه ضریب یکنواختی مصالحی بیشتر گردد سطح مقطع در اختیار جریان و به تبع آن دبی عبوری و ضریب نفوذ پذیری افزایش می یابد بنابراین برای جلوگیری از هجوم آب های شور به چاههای با فاصله کمتر از یکدیگر نیاز است با کاهش اندازه بارز دانه ها و همچنین افزایش نسبت تخلخل مقدار سطح مقطع در اختیار جریان پس از تزریق هوا کاهش می یابد. این مشاهده را می توان اینگونه تعبیر کرد که فاصله بین چاههای تزریق در آبخوان های ریزدانه تر باید بیشتر باشد.